Ντάλα καλοκαίρι και με ξάφνιασαν, πριν λίγες μέρες, οι κεραυνοί και τα αστραπόβροντα, που έρχονταν από κάπου μακριά. Βγήκα στο μπαλκονάκι εκεί κοντά στα μεσάνυχτα και αντίκρυσα ένα θέαμα, που δεν είμαι σίγουρη, αν θα μπορέσω να σας το περιγράψω, έτσι, όπως το έβλεπα να ξετυλίγεται εμπρός μου.

Προς τον νοτιά, πάνω από την Πελοπόννησο, κομμάτι μακριά από μας δηλαδή, ο ουρανός έμοιαζε να ανοίγει. Οι κεραυνοί έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον και σε λίγο ερχόταν σε μένα το απόβροντο. Πίσσα σκοτάδι γύρω μου και χωρίς να ακούγεται τίποτα άλλο. Το χάζεψα ώρα το θέαμα και από απόσταση ασφαλείας. Ήταν μεγαλοπρεπές, και να σας πω, το χαιρόμουν, να κάτι σαν τα βεγγαλικά σε ξάστερο ουρανό. Άλλο βέβαια θα ήταν να ήμουν η ίδια εκεί πάνω στα βουνά, που τα ράπιζαν εκείνη τη στιγμή οι κεραυνοί. Ο φόβος, που μόνο τα ανίκητα στοιχειά της φύσης κάνει την καρδιά να παγώνει, δεν θα άφηνε περιθώρια για τέτοιες … πολυτελείς και όμορφες σκέψεις.

Επειδή διαρκούσε πολύ το θέαμα, που από μόνο του φαινόταν σαν εξω-κοσμικό, άρχισα να φέρνω βόλτες στο μικρό μπαλκονάκι, χωρίς να μπορώ να πάρω απόφαση, να μείνω μέχρι τέλους να το δω – φαινόταν ατέλειωτο! – ή να γυρίσω πίσω να κοιμηθώ. Σε μια στροφή της βόλτας, προς το ανατολικό μέρος του μπαλκονιού σήκωσα τα μάτια ψηλά και είδα ξαφνικά την κορυφογραμμή από τις νότιες πλαγιές του Παρνασσού, να διαγράφεται ξεκάθαρα μέσα στη σκοτεινή και ξάστερη ακόμα σε μας νύχτα, στη λάμψη μιας αστραπής από μακριά, από την Πελοπόννησο. Ακολούθησε και δεύτερη και τρίτη αστραπή και σ΄ αυτόν τον ρυθμό, μια χανόταν η κορυφογραμμή του Παρνασσού, μια εμφανιζόταν για κλάσματα δευτερολέπτου επιβλητική από πάνω μου. Ο ουρανός έμοιαζε να μην έχει σύνορα και νάναι ένα ατέλειωτο σεντόνι, όσο μπορούσε το μάτι να δει. Έπαιρνε χρώματα για μια στιγμή και μετά πάλι το απόλυτο σκοτάδι.

Πήρα τα μάτια μου από τον νοτιά και επικέντρωσα την προσοχή μου πλέον στο βορρά. Αν το πρώτο ήταν, τρόπος του λέγειν, θέαμα, αυτό που ακολουθούσε και διαδραματιζόταν από πάνω μου ήταν το υπέρ-θέαμα. Εκεί ψηλά στο μπαλκονάκι μου, ανάμεσα στην Πελοπόννησο και στον Παρνασσό, έχασα τόπο και χρόνο.

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει κάτι τέτοιο! Ζούσα το όνειρο…

Δεν πέρασε πολλή ώρα και οι πρώτες στάλες της βροχής με έφεραν πίσω στη γη κάτω από τα πόδια μου και στον δικό μου ουρανό που άρχισε κι εδώ να μουγκρίζει και ν΄ αστράφτει. Η καταιγίδα ήρθε κατά δω, και τόσο νερό, που έπεφτε δεν το ξανάχα ζήσει στο πατρικό. Ήταν και η δύναμη που έπεφτε, που έκανε τα κεραμίδια της σκεπής να είναι έτοιμα να σπάσουν. Κάτι σαν φόβος, – ήμουν και μόνη –, κάτι σαν δέος, αδιευκρίνιστο τέλος πάντων, με κατέκλυσε.

«Ο Κύριος ο εν υψίστοις είναι δυνατότερος υπέρ τον ήχον πολλών υδάτων», Ψαλμός 93, 4. Το διάβασα και ησύχασα.

Το άλλο πρωί ο ήλιος της Ελλάδας έλαμπε με μια σπάνια λαμπρότητα. Τα βουνά της Πελοποννήσου λιάζονταν μακριά και ο Παρνασσός από πάνω μου, αρνάκι, να θέλεις να τον αγκαλιάσεις. Πού το στοιχειό, που ήταν τη νύχτα!

Ξαναπήρα στα χέρια μου τον Ψαλμό και τον διάβασα από την αρχή αυτή τη φορά.

«Ο Κύριος βασιλεύει. Μεγαλοπρέπεια είναι ενδεδυμένος. Ενδεδυμένος είναι ο Κύριος δύναμιν και περιεζωσμένος και την οικουμένην εστερέωσε, ώστε δεν θέλει σαλευθεί. Από αρχής είναι εστερεωμένος ο θρόνος σου. Από του αιώνος συ είσαι»

Ψαλμός 93,1-2

Είπα μέσα μου: Μάθε στην όποια δυσκολία και στο όποιο πρόβλημα να μη μετράς τις δικές σου περιορισμένες δυνατότητες, αλλά την απεριόριστη δύναμη του Θεού. Και να μη ξεχνάς ποτέ με τι μεγαλοπρέπεια είναι ενδεδυμένος …

No tags

3 comments

<< Χάσμα γενεών

Σοκογκοφρετάκια ρυζιού >>