Καπνός πυκνός και μαύρος ανέβαινε από το κέντρο των Βρυξελλών. Η Grand’Place γεμάτη κόσμο. Στρατιώτες με λόγχες έσπρωχναν τους περίεργους και προστάτευαν τους επίσημους της πρώτης γραμμής. Ακριβώς μπροστά στην πόρτα του Δημαρχείου μια μεγάλη φωτιά έκαιγε και στο κέντρο της δεμένοι σε πασσάλους δύο νέοι άνθρωποι, ο Henri Voes και ο Jean van Esschen, ιερομόναχοι του Τάγματος των Αυγουστίνων από την Αμβέρσα. Είχαν καταδικαστεί σε θάνατο δια της πυράς γιατί τόλμησαν να αμφισβητήσουν την επίσημη εκκλησιαστική αρχή σε θέματα πίστης και είχαν αρνηθεί δημόσια τον διαμεσολαβητικό ρόλο της εκκλησίας μεταξύ Θεού και ανθρώπων όσον αφορά στην σωτηρία της ψυχής των. Μυημένοι από τα  συγγράμματα και τις διακηρύξεις του Μαρτίνου Λούθηρου, επίσης μοναχού του Τάγματος των Αυγουστίνων στη Γερμανία, ο οποίος αγωνιζόταν για την μεταρρύθμιση της Καθολικής Εκκλησίας και όχι για την διάσπασή της, όπως κάποιοι πιστεύουν σήμερα.

Το ημερολόγιο έγραφε 1^η Ιουλίου 1523 και οι κατήγοροι, πανίσχυροι εκκλησιαστικοί του καθολικού άντρου της γειτονικής Λουβαίν, έφευγαν ικανοποιημένοι μετά το μακάβριο θέαμα, ότι εκτέλεσαν το ιερό καθήκον τους και ότι κατάφεραν να πλήξουν εν τη γενέσει του το επαναστατικό αυτό κίνημα στους κόλπους της εκκλησίας που είχε αρχίσει να τους απειλεί. Τουλάχιστον στην περιοχή τους καθάρισε ο τόπους από τους «αιρετικούς» προτεστάντες, έτσι πίστευαν. Οι δυο μοναχοί ήταν τα πρώτα θύματα της λαίλαπας  μισαλλοδοξίας και  θρησκευτικής δεισιδαιμονίας, που είχε ξεσπάσει απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρώπη τότε, αλλά και που έθεσε παράλληλα τα θεμέλια για μια νέα εποχή, αυτή της Μεταρρύθμισης, όπως είναι γνωστή μέχρι σήμερα.

Έχουν περάσει πλέον 500 χρόνια από τότε που ο Μαρτίνος Λούθηρος είχε θυροκολλήσει τις «95 Θέσεις» του στη πόρτα της Εκκλησίας του Πύργου, στην Βιτεμβέργη και σε όλη την Ευρώπη φέτος γιορτάζεται με κάθε επισημότητα η επέτειος αυτή, που άλλαξε όχι μόνο την ιστορία της Ευρώπης αλλά και του κόσμου όλου.

Όσον αφορά στο Βέλγιο, η «εκδίκηση» της Ιστορίας ήταν, όταν τριακόσια χρόνια και κάτι, μετά τον μαρτυρικό θάνατο των δύο νέων μοναχών στην Grand΄Place, ο πρώτος βασιλιάς του Βελγίου, Leopold I, ξάδελφος του δικού μας πρώτου βασιλιά, Όθωνα, ήταν προτεστάντης!

Στις Βρυξέλλες του σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Οι προτεστάντες είναι ισότιμα μέλη στην βελγική κοινωνία, με τις εκκλησίες τους και τις κάθε είδους δραστηριότητές τους. Ένας άλλος άνεμος θρησκευτικής ελευθερίας πνέει εδώ και κάποιες εκατονταετίες στο θέμα αυτό και κανείς δεν κινδυνεύει πλέον να ριχτεί στην πυρά για το πιστεύω του. Το πρώτο Σύνταγμα του 1831 διακήρυττε πανηγυρικά την θρησκευτική ανεξαρτησία όλων των θρησκευμάτων. Αλλά και στην πράξη, το βελγικό κράτος είναι ουδέτερο, ως προς τα πνευματικά της κάθε εκκλησίας, τις αντιμετωπίζει όλες ισότιμα και τις στηρίζει οικονομικά – και την Ορθόδοξη Εκκλησία στο Βέλγιο. Στις 28 Οκτωβρίου μάλιστα η Καθολική Εκκλησία – και μπράβο της! – παραχωρεί τον μεγαλόπρεπο Καθεδρικό Ναό στο κέντρο των Βρυξελλών, Saint-Michel, και ο οποίος χρησιμοποιείται αποκλειστικά για τους γάμους της βασιλικής οικογένειας, στους προτεστάντες του Βελγίου προκειμένου να γιορτάσουν με κάθε μεγαλοπρέπεια τα 500 χρόνια από την Μεταρρύθμιση.

Ρητορική αλλά αναπόφευκτη η ερώτηση: Θα μπορούσε κάτι ανάλογο να γίνει στην Ελλάδα; Να παραχωρηθεί δηλαδή στους προτεστάντες ή ευαγγελικούς έλληνες πολίτες ένας αντίστοιχος ναός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία είναι κατά το Σύνταγμα η επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα, για να γιορτάσουν επίσημα και όπως πρέπει μια επέτειο που γιορτάζεται μεγαλόπρεπα σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο;

Έγραψα Ευρώπη και θυμήθηκα ότι η Μεταρρύθμιση δεν πέρασε ποτέ από την Ελλάδα …

No tags

6 comments

<< Αντίο Μανούλα

Αχ, Ελλάδα μου >>