Οι πιο όμορφες ιστορίες, λένε, είναι αυτές του χειμώνα. Τουλάχιστον στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη με το που αρχίζουν τα κρύα και η νύχτα μπαίνει από τις τρεις το απόγευμα, ανάβουν τα φώτα στα σπίτια και τα παράθυρα φωτίζονται. Τα περισσότερα δεν έχουν εξώφυλλα αλλά ούτε και κουρτίνες και μου αρέσει να περπατάω στους δρόμους και να τα χαζεύω, έτσι που είναι στολισμένα όμορφα για τα Χριστούγεννα. Αλλά και οι άνθρωποι εδώ ανοίγονται μεταξύ τους και έρχονται πιο κοντά αυτή την εποχή. Οι προσκλήσεις για επισκέψεις στα σπίτια συχνές και οι τέσσερις Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα είναι από καιρό κλεισμένες για τέτοιες βεγγέρες.

«Άραγε θα μας καλέσουν και φέτος;», ρώτησε η  μικρούλα Ζωή την μαμά της, όπως η ίδια μου αποκάλυψε. Μα είναι η χαρά μας κάθε χρόνο και την περιμένουμε, πως και πως αυτή τη μέρα! Γέμισε το σπίτι από αγαπημένα πρόσωπα, παιδιά που έτρεχαν πίσω από το σκυλάκι μας, την Κούκη, πιατέλες με μελομακάρονα και κουραμπιέδες, που έφτιαξε φέτος για όλους μας η Γωγώ στόλισαν το τραπέζι του σαλονιού και το τιραμισού της Αγάπης βολεύτηκε προσωρινά και κατ΄ανάγκη, στο τραπεζάκι του κήπου για επιδόρπιο μετά το φαγητό. Τσάντες με δώρα για μικρούς και μεγάλους άλλαζαν χέρια, αγκαλιές, φιλιά και η απορία του σπιτονοικοκύρη, πού να βολευτούν τόσα επανωφόρια, κασκόλ και σκουφιά στην ντουλάπα του χολ. Ένας μικρός χαμός στην αρχή χωρίς να τα παραλέω και που αποδείχτηκε, όταν στο τέλος της βραδιάς κάποιοι θα έφευγαν με αλλουνού παλτό, ευτυχώς μόνο μέχρι την εξώπορτα. Λευτέρη ευχαριστούμε που επέμενες…

Οι συζητήσεις και τα γέλια στο φαγητό -ανάρπαστη η τυρόπιτα της Νεφέλης!- δεν έβρισκαν τελειωμό και όταν έλεγα στη φίλη μου την Μαρίτα από την Φινλανδία ότι σηκωθήκαμε λίγο πριν τις πέντε το απόγευμα από το τραπέζι, με κοίταξε με απορία ψελλίζοντας, ότι στην πατρίδα της, όταν κάθονται στο τραπέζι κάθονται για να φάνε, υπόθεση μισής ώρας το πολύ!

Και … εκεί θα είμασταν ακόμα, αν η Αγάπη δεν έπιανε το βιολί της, ο Δαβίδ ο άντρας της δεν μοίραζε τις κόλλες με τις νότες και αν η Μαρία δεν έπαιρνε τη θέση της στο πιάνο. Από το ολλανδικό Ρότερνταμ δεν μας άφησε και φέτος να ξεκινήσουμε τις γιορτές χωρίς το «Amazing Grace» έτσι όπως εκείνη μοναδικά το ερμηνεύει πάντα, αλλά και πολλά άλλα. Ο Χέρμεν, ο άντρας της, εξαφανίστηκε για λίγο στο διάδρομο και γύρισε μαζί με το σαξόφωνό του συνοδεύοντάς την στη διαπασών. Σείστηκαν κυριολεκτικά οι τοίχοι. Ευτυχώς που οι γείτονές μας είναι σε μια κάποια απόσταση από μας. Η Μυρτώ μας, δεν έχανε την ευκαιρία να μας παίζει στο πιάνο γνωστές μελωδίες και μαζί με την Μαρία να ενώνουν τις αγγελικές φωνές τους προς μεγάλη ευχαρίστηση όλων μας. Αχ Μπάμπη, τα μουστάκια σου, αν είχες, θα γελούσαν όλο το βράδυ από αγάπη και περηφάνεια για την κορούλα. Με όλο αυτό το ξεφάντωμα αναγκαστήκαμε να κλείσουμε την Κούκη μας στο υπόγειο γιατί πιά το ζωάκι τα είχε χαμένα…

Έξω καιρός χιονιάς αλλά μέσα ζεστές καρδιές, συζητήσεις και εξιστορήσεις σε παρεούλες στο σαλόνι και πάνω απ΄όλα μουσική και τραγούδι μέχρι που κάποιοι έπρεπε να φύγουν για να προφτάσουν το τελευταίο τρένο για το Μάαστριχτ – Ηλία, λυπάμαι που έπρεπε να περιμένεις ώρες στο σταθμό για την ανταπόκριση!

Μαζεμένοι από κάθε γωνιά του Βελγίου και της Ολλανδίας, μακριά από την πατρίδα μας, ξενιτεμένοι για τους λόγους του ο καθένας, γράψαμε και φέτος τη δική μας ιστορία του χειμώνα.

Κάτω στην πόλη των Βρυξελλών, το χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει ήδη στηθεί στην Grand Place, τα λαμπιόνια στα δέντρα έχουν ανάψει. Στην εκκλησία της Notre Dame du Sablon, με τα υπέροχα βιτρό  παράθυρα, θα ακούγεται αυτή την ώρα η τελευταία πρόβα για το προ-χριστουγεννιάτικο κονσέρτο που κάποιοι από μας θα απολαύσουμε απόψε το βράδυ. Μικρές πινελιές μιας και της αυτής ιστορίας κάθε χρόνο, περιμένοντας να γιορτάσουμε και πάλι τη Γέννηση του Θεανθρώπου.

No tags

3 comments

<< Χριστούγεννα στην Αλσατία

Αντίο Μανούλα >>