Greek
English
French
German
Italian
Spanish
Δεν μας έχουν απομείνει πλέον και πολλοί … Και εννοώ τους ξένους, που ακούν Ελλάδα και συγκινούνται ακόμη βαθιά κι όταν μιλούν γι΄ αυτή μας κάνουν εμάς να δακρύζουμε.
Ο Γιούργκεν με την γυναίκα του Κάρεν είναι ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι γερμανών, περασμένα τα ογδόντα και οι δυο τους. Ζουν σε ένα όμορφο σπίτι, στις Βρυξέλλες, έχουν πολλούς φίλους κάθε εθνικότητας και ένα μεγάλο κύκλο γνωριμιών. Τους αρέσει πολύ το διάβασμα και τα ενδιαφέροντά τους είναι πλατιά. Έτσι όταν έπεσε στα χέρια τους το βιβλίο μου, με τα βιώματα που περιγράφω στις ξένες χώρες που έζησα και ζω, με πήραν αμέσως τηλέφωνο. Έχουμε κοινούς γνωστούς και δεν ήταν δύσκολο να βρεθούμε.
«Το βουνό αυτό που το ονομάζετε δικό σας βουνό, είναι και δικό μου! Το ανέβηκα για πρώτη φορά φοιτητής, γυρίζοντας από τους Δελφούς. Μετά ξαναπήγα με την γυναίκα μου και τα παιδιά μας. Έχω γράψει και ποιήματα για όλη την περιοχή εκεί. Θα θέλετε να σας τα διαβάσω κάποια στιγμή;»
Αν θα τόθελα λέει! Έκανε τον κόπο και μου τα έστειλε πρόχειρα δεμένα, μαζί με μια άλλη συλλογή ποιημάτων του. Ανακάλυπτα σε κάθε στροφή και έναν άλλον Παρνασσό, όπως τον είδαν τα μάτια ενός ξένου και του το είπα. Γέλασε καλοσυνάτα λέγοντας: «Το περίμενα να το επισημάνετε! Έτσι γίνεται πάντα. Θυμάμαι έναν έλληνα φίλο μου που τον φιλοξενούσα στο σπίτι μου στη Γερμανία και όταν τον πήγα να δει τον Ρήνο εκεί κάπου ανάμεσα στη Βόννη και στην Κολωνία, ενθουσιάστηκε με κάποιες λεπτομέρειες που εγώ ποτέ δεν τις είχα προσέξει!».
Οι κοινοί μας γνωστοί, όταν έμαθαν την συνομιλία μας αυτή, άδραξαν κυριολεκτικά την ευκαιρία και μας πρότειναν να διοργανώσουν μια βραδιά, ελληνο-γερμανικής φιλίας, όπως την ονόμασαν, για ένα πλατύτερο κοινό. Σε μένα ανέθεσαν να διαβάσω αποσπάσματα από το βιβλίο μου για την ζωή μου στη Γερμανία και στον Γιούργκεν ποιήματά του για την Ελλάδα. Έτσι βρεθήκαμε την περασμένη εβδομάδα μαζί με τους διοργανωτές για να έχουμε μια πρώτη συζήτηση και να προετοιμαστούμε κατάλληλα για μια τέτοια βραδιά. Κι εδώ ξεκινάει η ιστορία που με συγκλόνισε:
Μας διάβασε ο Γιούργκεν ποιήματά του για μέρη της πατρίδας μου, που δεν είχα αντιληφθεί μέχρι τότε την ιδιαιτερότητά τους και μας ταξίδεψε στον αιγαιοπελαγίτικο αφρό, που άφηνε πίσω το ιστιοφόρο του τα καλοκαίρια, τότε παλιά, που όργωνε τις ελληνικές θάλασσες. Δεν υπάρχει αλλού τέτοιο γαλάζιο, συμπλήρωνε, σηκώνοντας τα μάτια από τα γραπτά του. Και για τους ανθρώπους έγραφε, όπου τους συναντούσε και τον άφηναν να μπει στα σπίτια τους, με καλοσύνη και απλότητα. Δεν το έχω ζήσει πουθενά αλλού αυτό, έλεγε.
Άφησε για τελευταίο, το πρώτο του ποίημα, όπως μας είπε, που έγραψε για την Ακρόπολη, όταν πρωτοανέβηκε και αντίκρυσε τον Παρθενώνα. Είχε πάρει κάποια υποτροφία, ως φοιτητής, και παρόλο που οι γονείς του τον συμβούλευαν να τα βάλει τα χρήματα στην τράπεζα για τις σπουδές του, εκείνος προτίμησε να κάνει το πρώτο ταξίδι γνωριμίας του με την Ελλάδα, που δεν ήταν και εύκολη υπόθεση την εποχή εκείνη, όπως τόνισε με νόημα. Αλλά ήταν το όνειρό του, γαλουχημένο από το Ουμανιστικό Γυμνάσιο που τελείωσε.
Άρχισε να απαγγέλει με ήρεμη και σταθερή φωνή και μαζί του ανεβήκαμε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια, μαζί περάσαμε μπροστά από τις Καρυάτιδες και φτάσαμε στον Παρθενώνα. Άπλωσε το χέρι του να αγγίξει τα Μάρμαρα και εκεί στον στίχο ακριβώς έσπασε απρόσμενα η φωνή του. Πρώτο ακούμπισμα στο όνειρο, όπως τότε έτσι και εκείνο το βράδυ, λύγισε και δεν μπορούσε να συνεχίσει. Ζήτησε βουβά συγγνώμη και όταν συνήλθε μας δικαιολογήθηκε με τούτα τα λόγια: «Ήταν σα να άγγιξα την ίδια την Ιστορία, εγώ ένας απλός θνητός. Και από τότε κάθε που το βρίσκω μπροστά μου η ίδια συγκίνηση με συνεπαίρνει. Αχ, η Ελλάδα, πόσα μας έδωσε, πόσα μας έμαθε και με πόσα καλά μας γαλούχησε!».
Οι διοργανωτές βαθιά συγκινημένοι και οι ίδιοι δήλωσαν, πως μια τέτοια Ελλάδα δεν χωράει σε μια μόνη βραδιά! Η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα για τρεις βραδιές, σε τρεις συνεχόμενες εβδομάδες, γεμάτες Ελλάδα, στην καρδιά των Βρυξελλών και σε πείσμα των χαλεπών καιρών!
Και σαν τελευταίο: Ο Γιούργκεν Ε. ήταν από τους κύριους συνομιλητές από μέρους των Ευρωπαϊκών Οργάνων σε θέματα ναυτιλίας στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 και ο ρόλος του ήταν σημαντικός, όταν η Ελλάδα διαπραγματευόταν την ένταξή της στην τότε ΕΟΚ.
No tags
A.S. · 07/02/2018 at 08:18
E. P.: Όπως το διατυπώνεις! Δεν έχουν μείνει και πολλοί!
Ίσως γιατί αυτο που παραλάβαμε ως κληρονομιά δεν το εξεληξαμε στο καλο!
Οπως πάντα εξαιρετικό κείμενο!
Admin comment by altana · 07/02/2018 at 08:20
E. L.: Καλησπέρα! Με συγκίνησε το άρθρο σας και θα μου επιτρέψετε να το κοινοποιήσω! Είναι άλλωστε και επίκαιρο,σήμερα,που πραγματοποιήθηκε το συλλαλητήριο για το “Μακεδονικό”!
A.S. · 07/02/2018 at 08:23
E.D.-A.: Αλτα κατάφερες πάλι να με συγκινησεις. και μαλιστα σημερα που εδω στην Πατριδα ειμαστε ολοι πολυ ανεβασμενοι μετα το τεράστιο αυτο συλαλλητηριο. Δεν ειμαστε μονοι. Καποιοι μας αγαπουν. Αυτούς πρέπει να τους κάνουμε περισσοτερους….
Admin comment by altana · 07/02/2018 at 08:24
Suzy Alexandridou-Chousouridou Όταν διαβάζω κάτι τέτοια για την Ελλάδα, συγκινούμαι απίστευτα! Σας ευχαριστούμε κ. Αλτάνα για όσα μοιράζεστε μαζί μας.
Admin comment by altana · 07/02/2018 at 08:26
Π. Μπ.: Ίσως θα πρέπει να δούμε την πατρίδα μας – και τον εαυτό μας – με τα μάτια ενός ξενου για να εκτιμήσουμε – και να ομολογήσουμε – την ομορφιά της – και τις δικές μας αδυναμίες στο χαρακτήρα μας σαν Έλληνες.
Admin comment by altana · 07/02/2018 at 08:28
E.Z.: κάπου, κάποτε, συνάντησα έναν ηλικιωμένο… αφού τελείωσα όλα αυτά που έπρεπε να τον ρωτήσω, με ρωτά “τί προφορά έχεις, από πού είσαι;” “ελληνική είναι μητρική μου γλώσσα” απαντώ εγώ!!! “Ααα! αλήθεια!! ξέρεις τί μού συνέβη στην Ελλάδα;; ήμουν με την γυναίκα μου σε κρουαζιέρα στο Αιγαίο… σε ένα νησί κατεβήκαμε μία μέρα και περνόντας μπροστά από ένα κατάστημα η κυρία που σκούπιζε εκεί μπροστά μάς κάλεσε μέσα, μάς κέρασε καφέ και αρνήθηκε να πάρει χρήματα… την επομένη θεωρήσαμε σωστό να ξαναπάμε και να πιούμε καφέ και να πληρώσουμε… αλλά πάλι αρνήθηκε και είπε ότι η πελατεία της είναι τα βράδια… έτσι πήγαμε αγοράσαμε ένα δώρο, και πήγαμε και τρίτη φορά και δεν ήθελε χρήματα… “σίγουρα δεν θελετε χρήματα:” η απάντηση ήταν αρνητική… τότε της έδωσαν το δώρο και αυτό δεν το αρνήθηκε… μού είπε ότι όλα αυτά του έκαναν εντύπωση… “ναι, αγαπητέ κύριε, η έλληνες είναι φιλόξενοι χωρίς να περίμένουν κάποιο αντάλλαγμα” είπα από μέσα μου!!
Admin comment by altana · 07/02/2018 at 08:30
Σ.Μπ.: Πολύ ωραίο το σημείωμά σου Αλτάνα. Όμως εμένα προσωπικά, μακάρι να κάνω λάθος, με κάνει να κρατάω ….. μικρό καλάθι! Γιατί όλοι αυτοί οι Γιούργκεν, αναφέρονται στην Ελλάδα αλλά πουθενά στους σημερινούς Έλληνες. Θαυμάζουν τον Παρθενώνα, αλλά εθελοτυφλούν μπροστά στον αγώνα που οι σύγχρονοι Έλληνες δίνουν για την ανεξαρτησία τους.Δεν βλέπουν πουθενά τα σημερινά βάσανά μας, παρά δε αναγνωρίζουν μονάχα το αρχαίο μας κλέος! Μας λυπούνται για την κατάντια μας, χωρίς να μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Όμως, οι Γιούργκεν έχουν κάθε δίκιο ακόμα και να μας οικτίρουν για την κατάντια μας, γιατί φταίμε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες για όλ’ αυτά που ανεχόμαστε. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που ο Γκάτσος έγραψε:
”Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τάπες με το πρώτο σου το γάλα
………………………………………………………..
και στο παζάρι με πήγες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού”.
A.S. · 07/02/2018 at 22:40
I.S.: 3η φορά διάβασα το κείμενό σου Αλλτάνα μας. Η επιστήμονας, η νομικός, η συνταγματολόγος η γυναίκα που αγαπά την πατριδα της, αγαπά τη χώρα που έζησε αγαπά τους ανθρώπους της 2ης πατρίδας της και γιατί αγαπούν και την πατρίδα της, Θα ήθελα να μπορούσα να διαβάζω το βιβλίο που έγραψες στα γερμανικά, πάντα λέω αυτά εδώ τα χρονογραφήματα να τα δημοσιεύσεις σε βιβλίο και περιμένω να διαβάσω το βιβλίο που γράφεις ελληνικά… Πολλά παράθυρα άνοιξε αυτό το κείμενό σου..
A.S. · 09/02/2018 at 08:21
Ch. K.: Απ’ τον Keats στο Jürgen E.: “When old age shall this generation waste, /Thou shalt remain, in midst of other woe/ Than ours, a friend to man, to whom thou say’st,/ “Beauty is truth, truth beauty,—that is all /Ye know on earth, and all ye need to know.” (J. Keats, Ode on a Grecian Urn)
A.S. · 09/02/2018 at 08:23
D. K.: Άλτα πάντα επίκαιρη, καίρια και συγκινητική! Περιμένω να μεταφράσεις το βιβλίο σου στα ελληνικά,μιάς και δεν ξέρω γερμανικά!
A.S. · 09/02/2018 at 08:25
G. S.: Ευχαριστούμε γλυκια μου!!
A.S. · 09/02/2018 at 08:28
V. K.: Ναι Άλτα μου, “σε πείσμα των χαλεπών καιρών” και σε πείσμα όλων αυτών των απίθανων αντιευρωπαϊκών συνθημάτων που από την εδώ πλευρά εκτοξεύονται. “Αχ, έχετε την ‘ελληνική ψυχή’ (die griechische Seele) ” έλεγε στην Κατερίνα ένας καθηγητής της στο μεταπτυχιακό στα Waldorf, συνεπαρμένος. Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι! Άνθρωποι κάποιας ηλικίας που έρχονταν στο Volkshochschule όταν τους έκανε Ελληνικά, γιατί ήθελαν να μιλούν με τους Έλληνες γείτονες στην Ελλάδα. … Πόσοι μιλούν με σεβασμό και γνώση για την Ελλάδα, σε αντίθεση με το υβρεολόγιο που ακούγονταν λίγα χρόνια πριν σε συγκεκριμένες “σατιρικές” εκπομπές. Και όταν συνδυάζεται και η πίστη του Χριστού και δημιουργούνται φιλίες, πόση σταθερότητα στις σχέσεις! Μου τόλεγε πάντα η θεία Τασούλα Καλοτεράκη, μου το λένε και τώρα αδελφοί που γύρισαν στην Ελλάδα και οι εκεί φίλοι ποτέ δεν τους ξεχνούν. Ναι. Αργούν ίσως να ανοιχτούν, αλλά όταν το κάνουν.. μένουν φίλοι για μια ζωή. Εμείς,γενικά, εύκολα ανοίγουμε την αγκαλιά μας,αλλά, πολλές φορές, εύκολα την κλείνουμε κι όλας. Κι εσύ έχεις στο βιβλίο σου τόσο όμορφα παραδείγματα, γλυκές αναμνήσεις. Φυσικά, ξενόφοβοι, αχρείοι άνθρωποι υπάρχουν παντού. Αλλά θυμώνω τόσο με τις ταμπέλλες που βάζουμε, που, συγνώμην, ξεσπώ, όπως τώρα Όπως πριν λίγες μέρες άκουγα εμβρόντητη έναν διανοούμενο, που γενικά τις γνώσεις του στη φιλολογία και στο θέατρο τις εκτιμώ ιδιαίτερα να μιλά σε συνέντευξη για τις διαφορές του Προτεστάντη Ευρωπαίου με τον Έλληνα. Ο σκληρός, παραδόπιστος Προτεστάντης που λατρεύει το χρήμα δεν μπορεί να καταλάβει τον Έλληνα, που ξοδεύει κι ας μην έχει!!! Φέρνοντας ένα εκπληκτικό παράδειγμα: “Δεν μπορεί να καταλάβει τον Έλληνα πατέρα που στο γάμο του παιδιού του θα σπάσει το τελευταίο πιάτο που έχει”. Συγνώμην αγαπημένη Altana Filos για την κατάχρηση του “τοίχου” σου, αλλά το γλυκό σου κείμενο μου ξύπνησε όλη αυτή την αγανάκτηση για τις προκαταλήψεις, τις ταμπέλλες και τον χωρίς γνώση αντιευρωπαϊσμό.
A.S. · 09/02/2018 at 08:30
H. K.: Τι όμορφα!