Το ραντεβού μας ήταν προγραμματισμένο εδώ και ένα χρόνο και τόπος συνάντησης ήταν αυτή τη φορά οι Βρυξέλλες. Τους περιμέναμε λοιπόν τους φίλους μας που έρχονταν από μακριά και φροντίσαμε δεόντως το πρόγραμμα το σαββατοκύριακου. Δεκαετίες μετράει η φιλία μας και ούτε η απόσταση ούτε ο χρόνος έχουν αφήσει σημάδια επάνω της.

Το πρώτο βράδυ το περάσαμε με την συμφωνική ορχήστρα των Βρυξελλών και ήταν μια καλή αρχή γιατί σε όλους μας αρέσει η gospel μουσική, που ήταν στο πρόγραμμα για εκείνη τη βραδιά, με την χορωδία του κρατικού ραδιοφώνου και την αμερικανίδα καλλιτέχνη να συγκινεί με την απόδοση του Amazing Grace (Θαυμάσια Χάρις), που τα λόγια του προσωπικά με έχουν και πάλι συνεπάρει αυτόν τον καιρό.

Στο σπίτι τον υπόλοιπο χρόνο με βόλτες στο πάρκο και γύρω από το τραπέζι. Κατάφερα  με τον καιρό να τους πάρω και από τους τέσσερις φίλους μας την φυσική αποστροφή των ξένων για το σκόρδο στα φαγητά μας και εισέπραξα έτσι τα δέοντα για το γιουβέτσι μετά συνοδείας τζατζικιού. Οι συζητήσεις μας μετά, όπως πάντα, ζωηρές και ενδιαφέρουσες και όσο αντέχαμε … Για τις ασχολίες μας, τις εμπειρίες μας, τα σχέδιά μας για το μέλλον, για τα παιδιά μας και για τα εγγόνια τους. Στο τηλέφωνο που μας έπαιρναν όλα τους με τη σειρά, μας έλεγαν πόσο χαίρονται που είμαστε και πάλι οι φίλοι μαζί και να δώσουμε τους χαιρετισμούς στην ομήγυρη. Ίσως και να σκέφτονταν τις δικές τους φιλίες στα χρόνια των διαδικτυακών σχέσεων …

Τάχα για να με βοηθήσει στη μίξη της σάλτσας για τη σαλάτα, ήρθε στην κουζίνα η Σίλα και άρχισε να μου μιλάει για τον τρίχρονο εγγονό της, που ζει στο Μάντσαστερ της Αγγλίας και τον επισκέπτεται όσο πιο συχνά μπορεί από τον Καναδά.

«Ξέρεις», άρχισε, «είχα την ιδέα σε μια από τις τελευταίες επισκέψεις μου, να μη πάρω μαζί μου τις παντόφλες μου φεύγοντας, αλλά να τις αφήσω δίπλα στις δικές του, στο χωλ, για να τις βλέπει. Έτσι είναι σίγουρος ότι θα ξαναπάω, γιατί έχω αφήσει τις παντόφλες μου εκεί …». Γελάσαμε και οι δυο μας με αυτή την απλή παιδική λογική. Να μπορούσαμε και οι μεγάλοι να τα βλέπαμε έτσι απλά κάποια πράγματα που μας κάνουν να ανησυχούμε και να αμφιβάλουμε …

Φεύγοντας, ο Φριτς μας έδωσε ένα καλοδιπλωμένο πακετάκι, ένα για κάθε ζευγάρι. Το βιβλίο που ήταν μέσα θα ήθελε, είπε, να είναι ένα από τα θέματα συζήτησης για την επόμενη συνάντησή μας, σ’ ένα χρόνο πάλι. Μας ζήτησε να πάμε δεόντως «διαβασμένοι», γιατί η γνώμη όλων μας επί του θέματος μετρούσε και με επιχειρήματα, όπως τόνισε. Καλές οι προοπτικές και για την συνέχεια λοιπόν.

Είναι κάποιες φιλίες που μοιάζουν με το καλό κρασί, που όσο παλιώνει τόσο και πιο καλό γίνεται!

No tags

4 comments

<< Επέτειος γάμου

Στην αρχή του χρόνου >>