Να γιορτάζει κανείς εξήντα χρόνια γάμου με το πρόσωπο που ερωτεύτηκε, αρραβωνιάστηκε και παντρεύτηκε ενώπιον Θεού και ανθρώπων δεν είναι και λίγο. Διαμαντένια επέτειο την λένε, εξήντα καρατίων! 

Όταν ήρθε η πρόσκληση από το φιλικό μας ζευγάρι να παρευρεθούμε στην ολοήμερη γιορτή για την ξεχωριστή αυτή επέτειο στη ζωή τους δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τί μας περίμενε. Στις 11 η ώρα το πρωί του Σαββάτου έπρεπε να είμαστε στην αίθουσα τελετών του Δημαρχείου του Woluwé Saint-Pierre, της συνοικίας των Βρυξελλών που είναι δημότες οι φίλοι μας. Ο Δήμαρχος, ντυμένος επίσημα και με τα διακριτικά του, ως Άρχων του Δήμου, μας καλωσόρισε δια χειραψίας έναν-έναν στην είσοδο, το ζευγάρι, τα παιδιά τους, δυο-τρεις στενούς συγγενείς, που είχαν έρθει από μακριά και τα τρία-τέσσερα φιλικά τους ζευγάρια, που με χαρά ανταποκριθήκαμε στην ιδιαίτερη αυτή πρόσκληση. Κάτω από τα βλέμματα του βασιλικού ζεύγους του Βελγίου στην επιβλητική αίθουσα τελετών του κτηρίου ο Δήμαρχος τους συγχάρηκε για αυτή την τόσο σπάνια στις μέρες μας, όπως τόνισε, επέτειο γάμου και μεταξύ αστείου και σοβαρού τους ρώτησε να του πουν την συνταγή της επιτυχίας για να την λέει με τη σειρά του στους μέλλοντες να προσέλθουν εις γάμου κοινωνία στην ίδια αυτή αίθουσα, καθότι στο Βέλγιο, όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ο πολιτικός γάμος είναι υποχρεωτικός για όλους. Θρησκευτικό χριστιανικό γάμο τελούν στη συνέχεια, όσοι επιθυμούν από την καρδιά τους την ευλογία του Θεού στην κοινή τους πορεία.

«Τα συστατικά», του απάντησαν, «είναι, η αγάπη πάνω απ΄όλα, η πιστότητα και η επιμονή»! Τότε ο Δήμαρχος μπήκε στον πειρασμό να τους ρωτήσει, πώς γνωρίστηκαν. Κι εκείνοι του απάντησαν με προθυμία αγαστή, ότι είχαν γνωριστεί ως φοιτητές τυχαία στο τραμ, όταν έψαχναν και οι δύο στον πίνακα με τις ώρες αναχώρησης.

«Αλλά ενώ το τραμ ήταν άδειο ήρθε και κάθισε ακριβώς απέναντί μου», ανέφερε η σύζυγος κοιτώντας γλυκά δίπλα της.

«Ήταν τόσο όμορφη και προσεκτικά ντυμένη για φοιτήτρια, που με εντυπωσίασε», ήταν η γλυκιά αναφορά του συζύγου προς την συμβία του.

Στη συνέχεια ο Δήμαρχος τους διάβασε τα γραπτά συγχαρητήρια του βασιλικού ζεύγους του Βελγίου για την επέτειο και η ωραία αυτή τελετή έκλεισε με ένα ποτήρι σαμπάνια, αγκαλιές και ευχές, όπως συνηθίζεται σ΄αυτές τις περιπτώσεις. Θυμήθηκα που προφτάσαμε και γιορτάσαμε μια παρόμοια επέτειο, σε οικογενειακό βέβαια περιβάλλον και χωρίς βασιλικές ευχές και με τους δικούς μου γονείς, πριν «φύγουν».

Το απόγευμα η γιορτή συνεχίστηκε στην τοπική μας εκκλησία, η οποία γέμισε με όλους τους φίλους και γνωστούς, που μπορούσαν να παρευρεθούν. Όπως τότε, πριν εξήντα χρόνια, που η επιθυμία τους ήταν μια κοινή πορεία μαζί με τον Θεό, τώρα ήθελαν δημόσια και γιορταστικά να Τον ευχαριστήσουν, γιατί μόνο «τυχαία» δεν ήταν εκείνη η πρώτη συνάντηση στο τραμ, που ήταν στο πλάι τους στις άμπωτες και στις παλίρροιες του γάμου τους και ακόμη να Τον καλέσουν να μείνει κοντά τους μέχρι τέλους, Ο πάστορας της εκκλησίας μίλησε επάνω στο ίδιο εδάφιο που είχαν διαλέξει οι ίδιοι, ως νεόνυμφοι, πριν από εξήντα χρόνια:

«Σεις είσθε φίλοι μου, εάν κάμνητε όσα εγώ σας παραγγέλλω», Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, 15, 14

Τους κοιτούσα όλη την ώρα που άκουγαν προσεκτικά όλα αυτά που έλεγε ο πάστορας. Ωραία ντυμένοι και οι δυο, με παπιγιόν ο σύζυγος, κομψότατη η σύζυγος και θυμόμουν την ανάβασή μας στον Παρθενώνα πριν ένα χρόνο. Θαύμαζα τότε την ευκινησία τους, παρά την όποια ηλικία, που τους την χάριζε η λαχτάρα να «ακουμπήσουν για μια τελευταία ίσως φορά την Ιστορία», όπως μου είπαν και οι δυο με μια φωνή τότε. Επέμεναν να επισκεφτούμε την ίδια μέρα και τον Ναό του Ηφαίστου, για κείνους η πολλοστή φορά, για μένα η πρώτη …

Ο πάστορας έκλεισε με μια αναφορά από το ημερολόγιο που κρατούσε ο σύζυγος κατά την περίοδο των αρραβώνων τους. Από τον Σαιντ ντ΄Εξυπερύ: «Γάμος δεν είναι να κοιτάει ο ένας στα μάτια τον άλλον, αλλά να κοιτούν και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση». Κοιτάχτηκαν γλυκά μεταξύ τους και εκεί ακριβώς πρόλαβε ο πάστορας να κλείσει: «Α, όπως το περίμενα! Βρίσκατε όμως και τον χρόνο να κοιτάζεστε στα μάτια, γιατί και αυτό είναι σημαντικό σ΄ ένα γάμο! Να διαβάζει ο ένας στα μάτια του άλλου τις επιθυμίες του και να προτρέχει να κάνει την κοινή τους ζωή όμορφη και ενδιαφέρουσα. Γιατί αυτή ήταν και η επιθυμία του Θεού, όταν θέσπισε τον γάμο. Να έχουν χαρά οι άνθρωποι και όχι να νιώθουν τον γάμο σα σκλαβιά».

Μου άρεσε πολύ που η πολιτειακή και θρησκευτική αρχή του τόπου που ζω πήραν ενεργό μέρος στην χαρά της διαμαντένιας επετείου γάμου των φίλων μας. Η πρώτη, ίσως, τυπικά, αλλά ιδιαίτερα γιορταστικά και τιμητικά, η δεύτερη και ουσιαστικά, «ενώπιον Θεού και ανθρώπων», έτσι που όλοι μαζί ψάλλαμε δοξολογία «στον Παντοκράτορα Θεό, που επισκέπτεται τους ανθρώπους με τέτοια Αγάπη και την χαρίζει άπλετα, σε όσους Την ζητούν και Τον επικαλούνται», όπως μας θύμιζαν τα λόγια του τελευταίου ύμνου, που ψάλαμε όλοι μαζί, πριν οι δυο κόρες του ζεύγους κλείσουν την βραδιά με σονάτα του Johann Joachim Quantz, με αυλό, φαγκότο και μπάσο.

Στο κέρασμα, που είχαν ετοιμάσει, συνεχίστηκε η γιορταστική ατμόσφαιρα, σαν σε γάμο!

No tags

7 comments

<< Στην πυρά!

Σαν το καλό κρασί >>