Η πρωινή πτήση από Βρυξέλλες για Ζυρίχη ήταν σε εξέλιξη. Το αεροπλάνο κυλούσε στον βροχερό διάδρομο αργά και στα τζάμια του η βροχή έπεφτε με θόρυβο. Τέτοιες φθινοπωρινές μέρες καλύτερα να μένει κανείς στο σπίτι του, σε μένα πάντως δεν αρέσει ούτε το κρύο ούτε η βροχή. Η φωνή του πιλότου για την απογείωση με έβγαλε από τις, όχι και τόσο αισιόδοξες, σκέψεις μου. Στον αέρα χωθήκαμε κυριολεκτικά μέσα στα γκριζόμαυρα σύννεφα και άρχισαν τα τραντάγματα, ευτυχώς για λίγο. Γιατί με ένα σάλτο το αεροπλάνο βγήκε ευθύς από κει μέσα και βρέθηκε πάνω από τα σύννεφα σε έναν άλλον ουρανό. Πολύ φτωχά τα λόγια για να περιγράψω την εικόνα που αντίκρυσαν τα μάτια μου. Ίσως και να ήταν η μεγάλη αντίθεση που την έκανε …εξωπραγματική. Ένας καταγάλανος ουρανός μας υποδέχτηκε, με λίγα αραιά συννεφάκια περισσότερο για στολίδι από πάνω μας και τον ήλιο, που μόλις είχε ανατείλει σ΄αυτόν τον άλλον ουρανό, να μας καλημερίζει. Τον είδα πράγματι να ανατέλλει πίσω από μια βουνοκορφή από σύννεφα, άσπρα σα το χιόνι. Πετούσαμε πάνω από ένα πουπουλένιο στρώμα, άσπρο και ροζ που μου θύμιζε έντονα εκείνο το «μαλλί της γριάς», που ζητιανεύαμε μικροί από τους γονείς μας με το που βλέπαμε τον πλανόδιο με το καροτσάκι του να περνάει. Ένα κομμάτι γαλάζιο, δεξιά, τραβούσε το μάτι. Όχι το γαλάζιο του ουρανού από πάνω μας, αλλά κάπως ξεχωριστό σα νάταν θάλασσα, σε χρώμα …Καραϊβικής όμως! Σχημάτιζε έναν μεγάλο κόλπο περικυκλωμένο από άσπρα-ροζ σύννεφα, σα στεριά, ενώ από πάνω του ακριβώς κρεμόταν ένα μεγαλύτερο πιο γκριζωπό σύννεφο και μετά το …συνηθισμένο γαλάζιο του ουρανού, αλλά αυτού του δεύτερου ουρανού! Ήταν μια εικόνα σαν αυτές που βλέπουμε συχνά σε διαφημιστικά για ονειρεμένες διακοπές σε μέρη άγνωστα και εξωτικά, με χρώματα της φύσης που δεν τα έχουμε καθημερινά στη ζωή μας, μόνο οι φοίνικες έλειπαν εδώ… Ψηλότερα, πάνω από το δικό μας αεροπλάνο, άλλα αεροπλάνα που πήγαιναν σε πιο μακρινούς προορισμούς άφηναν πίσω τους την χαρακτηριστική άσπρη γραμμή της πορείας τους.

Θα τόλεγα όνειρο όλο αυτό, αν, κάπου εκεί πάνω από το Λουξεμβούργο, ένα χάσμα ξαφνικά που ανοίχτηκε στα σύννεφα από κάτω δεν άφηνε να φανεί το γκρίζο της γης. Η βροχή φαινόταν να πέφτει ασταμάτητα ακόμα εκεί κάτω και η μέρα θα συνέχιζε σίγουρα να είναι κρύα και σκοτεινή. Το δικό μας αεροπλάνο όμως έπλεε κυριολεκτικά σε πελάγη γαλήνια, με ήλιο και καθαρό ουρανό από πάνω και μια εξωτική θάλασσα που έμοιαζε με γυάλινη εκεί στο βάθος, να καλεί σε ονειροπολήματα.

Πάνω από τα σύννεφα πάντα λάμπει ο ήλιος, μόνο που εμείς δεν μπορούμε να τον δούμε την κάθε μέρα. Ό,τι μίζερο και ανάποδο στη ζωή, μας στενοχωρεί και μας καταθλίβει και μας κρατάει έτσι γερά καρφωμένους στη γη. Αλλά ένα είναι σίγουρο: κι αυτό θα περάσει σαν τη φθινοπωρινή βροχή.  Ένας άλλος μπλε ουρανός που δεν τον βλέπουμε, πάνω από το γκρι της μπόρας που προσωρινά τον κρύβει, μας γνέφει ήδη να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά. Να δούμε πιο πέρα ή μάλλον πιο πάνω από αυτό που μας συμβαίνει και μας στενοχωρεί. Τίποτα δεν διαρκεί μια ζωή, ούτε η χαρά ούτε η λύπη.  Νάχουμε μόνο το νου μας, να μη  χάσουμε το άνοιγμα της «ελπίδας» μέσα από τα  όποια σύννεφα της ζωής μας, εκεί κάπου πάνω από το δικό μας «Λουξεμβούργο». Μπορεί ως άνθρωποι να δημιουργηθήκαμε να πατάμε στη γη και όχι να πετάμε στα σύννεφα, αλλά σε εξαιρετικές περιπτώσεις αυτά τα ίδια τα σύννεφα μας ανοίγουν ουρανούς, αν καταφέρουμε και τα υπερβούμε. Οι τρόποι ποικίλουν αλλά το αποτέλεσμα αποζημιώνει και είναι σε τελική ανάλυση αυτό που μετράει.

No tags

7 comments

<< Ο κύριος Τέσλα

Αντιθέσεις >>