«Σας θυμίζει κάτι αυτό το όνομα;» ήταν η ερώτηση του συνομιλητή μου, όταν μου συστήθηκε με το όνομα «Τέσλα».

«Ναι», του απάντησα αυθόρμητα, «Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα».

«Σας μοιάζω για αυτοκίνητο;», ήταν η γελαστή απάντησή του.

Ήμουν σε ένα συνέδριο στο Νόβι Σαντ της Σερβίας. Το ξενοδοχείο που μέναμε όλοι οι σύνεδροι απείχε κάπου πέντε χιλιόμετρα από το συνεδριακό κέντρο και υπήρχε σύνδεση με λεωφορείο κάθε ώρα. Πρόθυμοι βοηθοί-φοιτητές, με κόκκινα μπλουζάκια ήταν στην διάθεσή μας για κάθε πληροφορία, έγραφε το χαρτάκι που κρατούσα στο χέρι μου. Στην αίθουσα του πρωινού ήταν ελάχιστοι από τους συνέδρους  εκείνη τη στιγμή και βλέποντας ένα τραπέζι άδειο με μόνο καθήμενο ένα άτομο με κόκκινο μπλουζάκι, πήγα κατ΄ευθείαν εκεί. Άφησα την κούπα τον καφέ στο τραπέζι και τον καλημέρισα. Μου φάνηκε λίγο μεγάλος για βοηθός-φοιτητής, αλλά δεν ήταν της στιγμής να το εξετάσω. Εκείνος σηκώθηκε και με επισημότητα μου έδωσε το χέρι του με μια υπόκλιση, «παλιάς σχολής».  Βλέποντας συγχρόνως την ταμπελίτσα με το όνομά μου, με ρώτησε αν ήμουν ελληνίδα και όταν τον διαβεβαίωσα άρχισε να ψέλνει δυνατά το «Χριστός Ανέστη», στα ελληνικά, προτρέποντάς με να τον συνοδεύσω! Άρχισαν να με καίνε τα κρεμμύδια ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, παρά το κόκκινο μπλουζάκι που φορούσε…

Μια γηραιά κυρία με το μπαστουνάκι της μας πλησίασε σε λίγο και ο κ. Τέσλα έκανε τις συστάσεις. Εκεί πια δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι είχα καθίσει στο λάθος τραπέζι, αλλά ήταν αργά για επανόρθωση.

Με ρώτησε αν θυμόμουν, πως λεγόταν το αεροδρόμιο στο Βελιγράδι, που σίγουρα είχα χρησιμοποιήσει για να φτάσω ως το Νόβι Σαντ. «Τέσλα!» του απάντησα κάπως μουδιασμένα.

Είχα, λοιπόν, την τιμή να έχω μπροστά μου έναν  από τους απογόνους-συγγενείς του σέρβου εφευρέτη Νίκολα Τέσλα! Μαζί με την αδελφή του έρχονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στον τόπο καταγωγής τους για να αφήσουν λουλούδια μπροστά στο δοχείο με την τέφρα του προγόνου τους, που βρίσκεται στο μουσείο Τέσλα, στο Βελιγράδι και να τελέσουν μνημόσυνο. Μου έδωσε την κάρτα του και με κάλεσε να τους επισκεφτώ στην Αλάσκα που μένουν οικογενειακώς. Τους υποσχέθηκα πως θα το κάνω, αν ο δρόμος μου με φέρει προς τα κει…

Ο φυσικός και εφευρέτης Νίκολα Τέσλα (1856-1943) είναι γνωστός για τις επαναστατικές συνεισφορές του στους κλάδους του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού στα τέλη του 19^ου και αρχές του 20^ου αιώνα. Η τότε Ευρώπη δεν  «έπιασε» το ανήσυχο πνεύμα του με αποτέλεσμα ο Τέσλα να βρεθεί στην Αμερική στο εργαστήριο του Τόμας Έντισον, ναι του γνωστού εφευρέτη, ο οποίος αμέσως αντιλήφθηκε ότι είχε απέναντί του το άλλο του εγώ. Του πρότεινε να δοκιμάσει στο εργαστήριό του κάτι για την εποχή αδύνατο και όταν ο Τέσλα μετά από κάποια μερόνυχτα εργασίας το κατάφερε και πήγε να του ζητήσει τα 50.000 δολάρια που ήταν το στοίχημα, ο Έντισον του απάντησε: «Χα! Πολύ φοβάμαι πως δεν καταλαβαίνεις την αμερικανική αίσθηση χιούμορ», εννοώντας πως στην Αμερική οι συμφωνίες γίνονται με συμβόλαια και όχι με λόγια. Έμεινε στην άκρη …

Ο Τέσλα «ξαναγυρνά» θριαμβευτικά στην Ευρώπη σήμερα με το ηλεκτρικό αυτοκίνητο που λανσάρει η ομώνυμος εταιρία. Σε μια εποχή που η προστασία του περιβάλλοντος είναι στην ημερησία διάταξη κρατών και κυβερνήσεων, ο ευρωπαϊκός πυρήνας της συμβατικής αυτοκινητοβιομηχανίας αρχίζει να τρίζει και το μέλλον της να γίνεται αβέβαιο. Τις μπαταρίες για τα ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα θα μπορούσε η Ευρώπη να τις έχει, ίσως, από τον προηγούμενο αιώνα και η εξέλιξη του αυτοκινήτου θα είχε πάρει ίσως μια άλλη πορεία, μαζί και η προστασία του περιβάλλοντος για το οποίο χάνουν στα σχολεία της Ευρώπης κάθε Παρασκευή τα μαθήματά τους οι μαθητές, ακολουθώντας το παράδειγμα της Γκρέτα.

Και όλα αυτά, αν δεν είχε φύγει αποδιωγμένος τότε ο Τέσλα από την Ευρώπη. Είναι και αυτή όμως μια από κείνες τις στενόχωρες προτάσεις που ξεκινούν με το «Τι θα συνέβαινε αν…»!

No tags

4 comments

<< Πάλι απ΄την αρχή

Ο άλλος ουρανός >>