Ο κατ΄οίκον περιορισμός έχει και τα καλά του. Εκτός του ότι είναι μέχρι στιγμής ένα από τα ισχυρότερα μέτρα προστασίας για την αναχαίτηση της εξάπλωσης του κορωνοϊού γίνεται αφορμή και για πολλά άλλα, που σε συνθήκες κανονικότητας ίσως θα τα προσπερνούσαμε ή δεν θα τους δίναμε σημασία. Φίλη μου έλεγε για παράδειγμα ότι μετά από μια έντονη συζήτηση που είχε με συγγενικό της πρόσωπο, η σκέψη ότι το πρόσωπο αυτό ήταν επίσης μόνο και περιορισμένο στο σπίτι του, όπως και η ίδια άλλωστε, την έκανε να σηκώσει και πάλι το τηλέφωνο και να προτείνει, μέρες κορωνοϊού που είναι, να τα ξεχάσουν όλα και να ξεκινήσουν και πάλι απ΄την αρχή!

Και στις Βρυξέλλες είμαστε όλοι κλεισμένοι πλέον στα σπίτια μας. Μέσα από τα παράθυρα επικοινωνούμε με τους γειτόνους, ότι είμαστε καλά και χαμογελάμε πλατιά  για να το επιβεβαιώσουμε. Σχολεία, πανεπιστήμια, καταστήματα, εκκλησίες όλα κλειστά. Μόνο οι τηγανιτές πατάτες, το εθνικό έδεσμα της χώρα, την γλύτωσαν! Πωλούνται υπαίθρια σε κάθε γωνιά του Βελγίου μέσα στα τυπικά χάρτινα χωνάκια, με τον «Αntoine» της Place Jourdan, μοναδικό στο είδος του. Οι επιδημίες όμως απαιτούν κοινή λογική και κριτική σκέψη, όχι μόνο για προσωπική ασφάλεια αλλά και σαν πράξη προσφοράς προς το κοινωνικό περιβάλλον. Μένουμε σπίτι!

Ξετρύπωσα και τον Καμύ από τα πίσω ράφια της βιβλιοθήκης, να ξαναθυμηθώ τον καιρό της «Πανούκλας», λόγω επικαιρότητας: «…και θα ερχόταν ίσως μια μέρα που η πανούκλα για να τυραννήσει ή για να σωφρονίσει τους ανθρώπους, θα αφύπνιζε και πάλι τα ποντίκια της στέλνοντάς τα να ψοφήσουν μέσα σε μια ευτυχισμένη πολιτεία».

Με μια κούπα τσάι του βουνού στο χέρι αναλογίζομαι όρθια μπροστά στο παράθυρο τις «χθεσινές» μικρές στιγμές ευτυχίας. Δεν είναι πολλές οι μέρες που γύρισα – και ευτυχώς που πρόφτασα! – από οικογενειακή επίσκεψη στην Καλιφόρνια. Η κατανάλωση της μπύρας «Corona» σχεδόν αυτονόητη στις παρέες εκεί λόγω και της γειτνίασης με το Μεξικό. Κανείς δεν έκανε τον συσχετισμό με τον συνονόματο ιό, ήταν ακόμη νωρίς και εξάλλου αυτός δρούσε εκείνη την εποχή αποκλειστικά στην Κίνα, στην άλλη άκρη της γης. Στη συνέχεια του ταξιδιού μου προς τον Βορρά, στο Σιάτλ, χωρίς να το σκεφτώ ζήτησα και εκεί την ίδια μπύρα, ίσως για να φέρω στο νου μου τις όμορφες μέρες που πέρασα στο Σαν Ντιέγκο. Μπορείτε να φανταστείτε την τρομάρα του σερβιτόρου στο άκουσμα και μόνο του ονόματος της μπύρας. Αθέλητα αλλά πολύ ενεργητικά και φοβισμένα έκανε μάλιστα και δυο βήματα πίσω, λέγοντας πως δεν την έχουν στον κατάλογο. Ο κορωνοϊός είχε φτάσει μέσα σε μια βδομάδα και στο Σιάτλ.

Το περασμένο Σάββατο βρεθήκαμε με φίλους, στο Τρίερ της Γερμανίας και γυρίζαμε ανέμελοι στους Καθεδρικούς Ναούς και τα μουσεία της πόλης, ευτυχισμένοι που ξαναβλεπόμασταν μετά από σχεδόν ένα χρόνο. Μικρές χαρούμενες στιγμές, χωρίς την απειλή του κορωνοϊού. Την Κυριακή το βράδυ ήλθαν άλλοι καλοί μας φίλοι στο σπίτι για να γιορτάσουμε ένα κάπως ασυνήθιστο αλλά επίσης χαρούμενο γεγονός. Τίποτα δεν προμήνυε, ότι θα ήταν η τελευταία μας προς το παρόν συνάντηση με φίλους και ότι από αυτό το σαββατοκύριακο κιόλας θα είμασταν κλεισμένοι ο καθένας στο σπίτι του και θα επικοινωνούσαμε πλέον τηλεφωνικά μεταξύ μας. Να ήταν ο Καμύ προφήτης;

Πάλι από την αρχή λοιπόν και με αίσθημα ατομικής ευθύνης για το σύνολο, που το είχαμε λιγάκι παραμελήσει, κοιτώντας ο καθένας μας τα δικά του και το δικό του προσωπικό συμφέρον. Πάλι από την αρχή στη φροντίδα και στην έγνοια μας για τους δικούς μας ανθρώπους, που τους «βγάζαμε»  με ένα τηλεφωνηματάκι, χωμένο κάπου ανάμεσα στα καθημερινά μας τρεχάματα. Οι ραγδαίες εξελίξεις παγκοσμίως, με τις απρόβλεπτες συνέπειες δεν επιτρέπουν πλέον τέτοιες τυπικότητες. Οι στιγμές μετράνε…

Νάρθουν κοντά οι καρδιές, έστω και εξ’ ανάγκης, αυτό έχει σημασία και οι άνθρωποι να αρχίσουν και πάλι όχι μόνο να αγαπούν ο ένας τον άλλον αλλά και να νοιάζονται για τον άλλον. Δεν είμαστε ξεχωριστό μοναχικό νησί ο καθένας μας για τον εαυτό του, αλλά κομμάτι της ίδιας στεριάς και η «καμπάνα χτυπά για όλους μας», όταν ένα κομματάκι αποκολλιέται και «φεύγει», για να θυμηθώ και τον Χέμινγουεϊ!

No tags

4 comments

<< Το απέναντι χωράφι

Ο κύριος Τέσλα >>