Για σκεφτείτε να μας έκανε επίσκεψη ο κορωνοϊός, μόλις δεκαπέντε χρόνια πριν, όταν και μόνο το άκουσμα της λέξης, τηλεδιάσκεψη στη σημερινή της μορφή, θα παρέπεμπε σε κινηματογραφική ταινία της τάξης, «Επιστροφή στο Μέλλον», τη θυμάστε;

Είναι πάνω από τρεις βδομάδες τώρα που η μια μετά την άλλη άρχισαν να ακυρώνονται οι επαγγελματικές συναντήσεις, οι ημερίδες και τα συνέδρια να σβήνουν από την ατζέντα και τα δελτία ειδήσεων και οι ιατρικές ανακοινώσεις να παίρνουν πρώτη θέση στα καθημερινά μας ενδιαφέροντα, βυθίζοντάς μας στη θλίψη και στην απόγνωση για τους συνανθρώπους μας που χάνονται. Όλων μας η ζωή έχει αλλάξει. Να μη χρειάζεται να ντυθείς και να βγεις έξω να πας στη δουλειά σου, κι ας είναι Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και πάει λέγοντας… Και το σαββατοκύριακο που ήλθε δεν σε συνεπήρε, όπως άλλοτε, γιατί στο μεταξύ και όλες οι προηγούμενες μέρες περίπου στον ίδιο ρυθμό κυλούσαν πλέον. Για κάποιους της «εξωτερικής εργασίας» ήλθαν τα πάνω κάτω γιατί η δουλειά έπρεπε, όπου αυτό ήταν εφικτό, να βγει τώρα από το σπίτι. «Χωρίς συναδέλφους, δούλεψα περισσότερο, θα το πιστέψεις;», μου έλεγε μια φίλη χθες. «Η δουλειά που έπρεπε να βγει, βγήκε και καλύτερα γιατί δεν είχα και τον προϊστάμενο από πάνω να σουλατσάρει άσκοπα στο γραφείο μου μέσα-έξω και να με εκνευρίζει», ένας άλλος φίλος. Ως και σ΄εμένα που είχα μόνο κάποιες γραπτές αναφορές να κάνω από το σπίτι, μου φάνηκε πως μου βγήκαν πιο χαλαρά αυτή τη φορά.

Προχθές όμως έπρεπε να επιχειρήσω για πρώτη φορά την τηλεδιάσκεψη, από τις εννιά το πρωί μέχρι τις μία το μεσημέρι. Με κλειστά τα σύνορα και τον ιό να καιροφυλακτεί στη γωνία, πού να ξεμυτίσεις για δουλειά, όσο απαραίτητες και αν ήταν οι λήψεις αποφάσεων, γιατί τα πάντα άλλα «ρει», κατά τον Ηράκλειτο, όπως μάθαμε και στο σχολείο.

Ετοιμάστηκα λοιπόν, όπως δηλώνουν και πολλοί άλλοι τηλε-συνδιασκεπτόμενοι, από τη μέση και πάνω εννοείται με τα καλά ρούχα της δουλειάς και κάτω φόρεσα την άνετη φόρμα σπιτιού, σε χρώμα γκρενά. Πήρα την κούπα με το τσάι μου να την έχω δίπλα μου, τις σημειώσεις μου, τα λεξικά μου για ώρα ανάγκης και στήθηκα στην ώρα μου μπροστά στην οθόνη. Με την βοήθεια του ειδικού της οικογένειας, που ευτυχώς η δική του τηλεδιάσκεψη άρχιζε στις 11, βρήκα τους υπόλοιπους να με περιμένουν στην οθόνη τους επίσης. Καλημεριστήκαμε, είπαμε τα τρέχοντα για τον κορωνοϊό στις χώρες μας και αφεθήκαμε στην ανάγνωση της ημερησίας διάταξης από την εισηγήτρια της Ομάδας Εργασίας. Τα θέματα ενδιαφέροντα, όπως και οι λήψεις αποφάσεων σημαντικές. Η ώρα περνούσε ευχάριστα γιατί παρεμπιπτόντως και το θέαμα μπροστά στην οθόνη μου ήταν ευχάριστο και με εναλλαγές. Δεν ήταν και λίγο να μπαίνεις ελεύθερα στα ξένα σπίτια, δώδεκα τον αριθμό, να βλέπεις πίσω από τους συνομιλητές σου τις γεμάτες βιβλιοθήκες τους, τους πίνακες στα σαλόνια τους, τις πόρτες τους να ανοιγοκλείνουν, μέλη της οικογένειας να γλιστρούν πίσω από την καρέκλα  και να εξαφανίζονται μόλις αντιλαμβάνονταν ότι βρίσκονταν εν μέσω τηλεδιάσκεψης και κατοικίδια να δηλώνουν συχνά παρουσία. Χάζευα και τα πολύχρωμα θερμός που είχαν επάνω στα τραπέζια τους οι υπόλοιποι, σαφώς πιο προετοιμασμένοι και εκ των υστέρων κατάλαβα και τον λόγο, όταν η δική μου κούπα με το τσάι έφτασε γρήγορα στο τέλος, μεσούσης όμως της τηλεδιάσκεψης. Όπως στις διασκέψεις έτσι και στις τηλεδιασκέψεις είναι ελεύθερος ο καθένας και η καθεμιά να σηκωθεί για λίγο, κλείνοντας την οθόνη και το μικρόφωνο φυσικά, να βγει έξω να ξεμουδιάσει και να επιστρέψει. Σχεδόν όλοι έκαναν χρήση αυτού του δικαιώματος, χωρίς να λένε τον λόγο και χωρίς να σταματήσει ούτε στιγμή η τηλεδιάσκεψη. Μόνο εγώ έμεινα όλη την ώρα  καρφωμένη στη θέση μου, γιατί λόγω τεχνικής απειρίας – ήταν η πρώτη μου τηλεδιάσκεψη! – δεν ήξερα να κλείσω κάμερα και μικρόφωνο για λίγο, χωρίς να αναρωτηθούν οι άλλοι πού στο καλό εξαφανίστηκα. Ο ειδικός της οικογένειας ήταν εν τω μεταξύ κλεισμένος στο γραφείο του, στη δική του τηλεδιάσκεψη και δεν μπορούσε να με βοηθήσει και σαν να μην έφτανε αυτό, εγώ φορούσα απερίσκεπτα την άνετη μεν φόρμα του σπιτιού μου, πλην χρώματος γκρενά! Αθέατη όσο ήμουν καθισμένη, όλοι όμως θα την έβλεπαν καθώς θα σηκωνόμουν και από μέσα τους σίγουρα θα γελούσαν για το αλλοπρόσαλλο του ντυσίματός μου, που δεν τους είχα συνηθίσει άλλωστε. Έτσι προτίμησα να μείνω καθηλωμένη στην καρέκλα μου με το στόμα στεγνό από τη δίψα και ευχόμενη να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα το … μαρτύριο, που είχε όμως ξεκινήσει με τις καλύτερες προοπτικές και μια αφελή, παιδική θάλεγα, ανυπομονησία από μέρους μου, γι΄ αυτήν την πρώτη φορά τηλεδιάσκεψη.

Για την επόμενη όμως φορά το σημείωσα ήδη σε χαρτάκι στη ντουλάπα μου: η άνετη φόρμα σπιτιού χρώματος γκρενά ταιριάζει μόνο με μεγάλο θερμός τσαγιού δίπλα μου επάνω στο τραπέζι, ανεξαρτήτου χρώματος αυτό!

No tags

No comments yet.

<< Η Θρησκευτική Ελευθερία στην εποχή του κορωνοϊού

Το απέναντι χωράφι >>