Τυχαία έπεσα επάνω στην φωτογραφία, που είχε αναρτήσει στο διαδίκτυο η φίλη μου Κατερίνα από την Πάτρα, που μ΄ έκανε, εν μέσω καραντίνας, να νοσταλγήσω τον τόπο μου και το καλοκαίρι εκεί. Βιάστηκα και της τόγραψα και να η απάντησή της: «Μη ξεκινήσεις ακόμα, τα σύκα είναι μαγιάτικα! Πρέπει να περιμένεις λίγο για τ΄ αυγουστιάτικα …».

Γέλασα από καρδιάς! Αν ήταν απ΄ αλλιώς αύριο κιόλας θα ξεκινούσα, της απάντησα. Μια όαση αυτή η σκέψη μέσα στην βδομάδα που μας πέρασε, που είχε λίγο απ΄ όλα τα «κακά»!

Το Βέλγιο συνεχίζει να είναι στην κόκκινη λίστα των κρατών που δεν έχουν το ελεύθερο για το ελληνικό καλοκαίρι, τουλάχιστον όχι ακόμα και όχι χωρίς προϋποθέσεις. Συνεχίζουν να μετρούν θανάτους καθημερινά εδώ από τον COVID-19. Επομένως οι διακοπές στην πατρίδα πάνε όλο και πιο πίσω …

Αλλά και γενικά, τίποτα άλλο ευχάριστο και ελπιδοφόρο. Στις πρωινές ειδήσεις έγινε αναφορά στο βιβλίο-εκδίκηση (;) ενός πρώην στενού συνεργάτη του αμερικανού προέδρου, σε θέματα ασφαλείας, και στην ερώτηση του τελευταίου, στο πλαίσιο καθημερινής συνάντησης με τους συνεργάτες του, αν η Φινλανδία ανήκει στην Ρωσία! Τι θα ακούσω ακόμα … Η Αμερική είναι πάντως ξεχωριστή ήπειρος και την χωρίζει ένας ωκεανός από την Ευρώπη, αν και όχι τόσο βαθύς, όπως φαίνεται.  Οι αντιρατσιστικές διαδηλώσεις, που ταλανίζουν τελευταίως τη χώρα εκεί, πέρασαν εύκολα και στην Ευρώπη και βρήκαν πρόσφορο έδαφος κι εδώ, ιδιαίτερα σε χώρες με βεβαρυμμένο αποικιακό παρελθόν. Σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ο κόσμος βγήκε κατά χιλιάδες στο δρόμο.

Στις ίδιες πρωινές ειδήσεις, με καθήλωσε – το ομολογώ — η δημόσια καταγγελία μιας Ευρωβουλευτού ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που από προχθές ξεκίνησε και πάλι τις συνεδριάσεις του. Φτάνοντας σ΄ ένα  σταθμό των Βρυξελλών από τη χώρα της, είδε εννέα (!) αστυνομικούς της Ομοσπονδιακής Βελγικής Αστυνομίας να έχουν ρίξει στο έδαφος έναν άνδρα με σκουρόχρωμη επιδερμίδα και να προσπαθούν να του περάσουν χειροπέδες. Μια δυστυχώς αρκετά συνηθισμένη εικόνα τις τελευταίες εβδομάδες, σε όλον τον κόσμο. Έβγαλε το κινητό της, όπως κάνουν όλοι πιά και θέλησε να φωτογραφίσει τη σκηνή. Αμέσως τέσσερις (!) από τους αστυνομικούς έτρεξαν προς το μέρος της, την έσπρωξαν βίαια στο τοίχο, της άρπαξαν το κινητό και άρχισαν να της κάνουν σωματικό έλεγχο, κρατώντας της τα χέρια και τα πόδια. Έβαλε τις φωνές η γυναίκα – τί στο καλό την έχει στείλει η χώρα της στο Ευρωκοινοβούλιο! – για να υπερασπιστεί τα αυτονόητα δικαιώματά της, επειδή δεν απαγορεύεται  σε δημόσιο χώρο να φωτογραφίζεις, λέγοντας συγχρόνως ότι είναι Ευρωβουλευτής και δείχνοντας μάλιστα την κρεμασμένη ταμπελίτσα με τα προσωπικά της στοιχεία από τον λαιμό της.

Η κυνική απάντηση του βέλγου αστυνομικού: «Όλες οι καθαρίστριες εδώ το ίδιο μας λένε, όταν τις συλλαμβάνουμε …».

Έτυχε βλέπετε η γυναίκα να έχει σκούρο χρώμα επιδερμίδας … και έτυχε να βρίσκεται στο σταθμό μιας χώρας, που όλοι οι μαύροι έρχονταν από παλιά με έναν και μοναδικό σκοπό, να υπηρετούν δηλαδή τους λευκούς.

Παλιά και πονεμένη η αποικιακή ιστορία του Βελγίου και του βασιλιά του, Λεοπόλδου ΙΙ, ξύπνησε και πάλι τα φαντάσματα στην πόλη των Βρυξελλών. Η  πάλαι ποτέ αποικία, το  «Βελγικό Κονγκό», ήταν μια «κότα που γεννούσε χρυσά αβγά», όχι όμως για τους Κονγκολέζους. Ο φάκελος «Εκκαθάριση της Ιστορίας» φαίνεται δεν έχει κλείσει ακόμα σ΄ αυτήν εδώ τη χώρα. Στην ημερησία διάταξη είναι πλέον οι βανδαλισμοί σε αγάλματα του τότε βασιλιά, όπως και η απαίτηση εδώ και τώρα να μετονομαστούν δρόμοι και πλατείες, που φέρουν το όνομά του. Αλλά θα επανέλθω σ΄ αυτό το φλέγον θέμα γιατί στη χώρα που ζω είναι το ζητούμενο πλέον και το παρακολουθώ στενά.

Για σήμερα όμως το βλέμμα μου αναπαύεται και πάλι στη φωτογραφία της φίλης μου, στο χρώμα και στη δροσιά που εκπέμπει. Ένα ελπιδοφόρο κομμάτι ελληνικού καλοκαιριού, έστω και με μαγιάτικα σύκα! Εξάλλου θερινό ηλιοστάσιο σήμερα!

No tags

7 comments

<< Καραϊσκάκεια 2020

Hotel Métropole >>