«Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης Ειρήνη!», το διαχρονικό αγγελικό μήνυμα για τα Χριστούγεννα, που μένει ευτυχώς και φέτος το ίδιο. Γιατί όλα τα άλλα γύρω μας αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Η νοσταλγία «παίζει» με την ανησυχία μας αυτές τις μέρες. Ο ιός που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, βρήκε κι αυτός την ώρα τώρα να μεταλλαχθεί, μόλις άκουσε για τα εμβόλια. Καινούργια μέτρα εγκλεισμού στα σπίτια μας, ευτυχώς που προλάβαμε και  τηρήσαμε και φέτος το έθιμο. Πήγαμε στην Grand´Place, την μοναδικά όμορφη αυτή πλατεία των Βρυξελλών, να θαυμάσουμε το χριστουγεννιάτικο δένδρο. Σκέτη απερισκεψία βέβαια εκ μέρους μας, όπως μας τόνισε ο αστυνομικός που ευγενικά μας έδειξε με τρόπο που δεν σήκωνε αντίρρηση την έξοδο. Είμασταν μασκοφορεμένοι και στα χρονικά πλαίσια ενός περιπάτου και έτσι γλυτώσαμε το πρόστιμο. Δύο συμπατριώτες μας, άκουσα, τα πλήρωσαν ακριβά τα κρουασάν που έτρωγαν -παρά τις απαγορεύσεις! – σε γειτονικό πάρκο, 300 Ευρώ το κομμάτι!

Δεν ήταν μόνο το ετήσιο έθιμο, αλλά κυρίως η ιστορία του φετινού χριστουγεννιάτικου δένδρου, που έγειρε την πλάστιγγα στην απόφασή μας υπέρ της νοσταλγίας και κατά της ανησυχίας. Τη διάβασα ένα πρωί σε τοπική εφημερίδα, ανάμεσα στις τόσες άλλες θλιβερές ειδήσεις των ημερών και η ιδέα σφηνώθηκε στο κεφάλι. Το πελώριο έλατο, «Nordmann-Tanne», το δώρισε φέτος στην πόλη για τον χριστουγεννιάτικο στολισμό μια οικογένεια, που το είχε στον κήπο του ξενοδοχείου της, στο χωριό Robertville, της επαρχίας Liège. Ήταν δώρο για τα εγκαίνια πριν από 27 ολόκληρα χρόνια. Μεγάλωσε όμως πολύ σ’ αυτό το διάστημα, έφτασε τα δεκαοχτώ μέτρα και … απειλούσε το κτήριο. Θα έπρεπε σύντομα να κοπεί. Δεμένοι όπως ήταν οι ιδιοκτήτες του με το δένδρο και την ιστορία του δεν τους έκανε καρδιά να το δουν να κατασπαράζεται άδοξα από τα μηχανήματα. Του άξιζε ένας καλύτερος αποχαιρετισμός από αυτή τη ζωή, σκέφτηκαν. Έτσι το δώρισαν στην πόλη των Βρυξελλών για τα Χριστούγεννα, για να έχει ένα όμορφο τέλος, είπαν. Θα το έβλεπαν και θα το αποχαιρετούσαν χιλιάδες μάτια, που κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, περνάνε από την πλατεία. Θα έδινε και … θα έπαιρνε χαρά, μέρες που είναι. Τώρα βέβαια στέκει στη μέση της πλατείας πελώριο και ομορφοστολισμένο αλλά μόνο και έρημο και ας όψεται ο COVID-19!

Ο δικός μας αποχαιρετισμός ήταν, λόγω των περιστάσεων εκείνο το βράδυ που είχαν αρχίσει τα μέτρα να σκληραίνουν, σύντομος. Αλλά το θεωρήσαμε κάτι σαν χρέος μας αφού μάθαμε την ιστορία του. Κι εκείνο να δεις που ανταποκρίθηκε! Στο αεράκι που φύσηξε στα κλαδιά του, καθώς ανοιγόκλεινε ευτυχισμένο τα πολύχρωμα φωτάκια του, άκουσα  σαν ψίθυρο, «Και του χρόνου!». Ποιος είπε ότι τα δένδρα δεν μιλάνε;

Και όχι μόνο κάθε Χριστούγεννα που έχουν και την τιμητική τους, έστω και αν φέτος θα είναι όλα διαφορετικά …

No tags

No comments yet.

<< Το κερασάκι στην τούρτα

Ουδέν νέον >>