Greek
English
French
German
Italian
SpanishΈχω μια ιδιαίτερα στενή σχέση με το ποδόσφαιρο αλλά κάθε τέσσερα χρόνια, που μπορώ, χωρίς να προκαλώ «οικογενειακά δράματα» να είμαι φανατική μιάς ομάδας, της Εθνικής Ελλάδας! Δεν με ενδιαφέρουν τα ντέρμπι των «αιωνίων αντιπάλων» και απεχθάνομαι τους οργανωμένους και οργισμένους «φιλάθλους». Σκηνές χουλιγκανισμού σαν κι αυτές που είδαμε πρόσφατα σε δελτία ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης, τις θεωρώ κατάντια!
Εγώ άλλα θυμάμαι: Βρυξέλλες 2004. Τελικός, Ελλάδα-Πορτογαλία, για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Tην λήξη του αγώνα την ακούσαμε μπαίνοντας ήδη στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το κέντρο των Βρυξελλών. Χωρίς να μας το πει κανένας και χωρίς να ξέρουμε και οι ίδιοι το γιατί …
Στην Avenue de Tervuren, την μεγαλόπρεπη λεωφόρο, που οδηγεί στο κέντρο της πόλης, είδαμε τα πρώτα αυτοκίνητα με τις ελληνικές σημαίες να πετάγονται από τους κάθετους δρόμους και να ξεσηκώνουν τον κόσμο με τα κορναρίσματα. Ο γιός, θυμάμαι, επέμενε να γυρίσουμε σπίτι να πάρουμε έστω κι ένα ασπρογάλαζο σεντόνι να το βγάλουμε κι εμείς να ανεμίζει από τα ανοιχτά παράθυρα, όταν του εξήγησα, ότι δεν προνόησα για την ελληνική σημαία κατά την μετακόμιση! Αλλά προχωρήσαμε συνεπαρμένοι και μαζί με τους άλλους φτάσαμε ως τον κεντρικό σταθμό, γιατί από κει και μετά η αστυνομία και προς διευκόλυνσή μας είχε κλείσει τους δρόμους! Αφήσαμε το αυτοκίνητο και τραβήξαμε κι εμείς πεζοί, όπου μας έσερνε το πλήθος. Καταφέραμε να φτάσουμε στo ιστορικό κέντρο της πόλης, στην πλατεία της Bourse, όπου άνθρωποι επάνω στα σκαλιά και στις κολόνες ανέμιζαν ελληνικές σημαίες και τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο. Κάτι σαν 25η Μαρτίου, αλλά παλιάς κοπής …
Είδα στο πλήθος έλληνες και κύπριους πρέσβεις και προξένους με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους ακόμα και την τότε Ελληνίδα Επίτροπο, Άννα Διαμαντοπούλου, με τον μικρό της γιό, έλληνες και ελληνίδες κάθε ηλικίας, κουστουμαρισμένους ευρωβουλευτές και σοβαρούς ευρωυπαλλήλους. Όλοι ήταν παρόντες στο πανηγύρι, στο κέντρο των Βρυξελλών, που είχε κλείσει για ένα απόγευμα για να μπορούν οι έλληνες του Βελγίου και οι φίλοι τους να γιορτάσουν την νίκη της εθνικής τους ομάδας. Δεν ξανάχε γίνει αυτό για καμιά άλλη χώρα, μας είπαν, ούτε και στα χρόνια από τότε ξανάγινε!
Ήταν κάτι αλλιώτικο και αξέχαστο για όσους το ζήσαμε. Με τις Βρυξέλλες, για ένα ολόκληρο απόγευμα και το βράδυ μετά, να ζουν σε ρυθμούς ελληνικούς και πνιγμένες στη γαλανόλευκη και τον κόσμο ειρηνικό και ενωμένο σε μια φωνή και ένα σύνθημα: «Ελλάδα! Ελλάδα!»
Πού τα θυμήθηκα αυτά τα περασμένα μεγαλεία;
Βρεθήκαμε τις προάλλες στην Πορτογαλία, στην Λισαβόνα, για ένα συνέδριο. Μετά από όλο το πρόγραμμα και στο λίγο χρόνο που είχε απομείνει, ενέδωσα στην επιμονή της κόρης αυτή τη φορά, να πάμε και στο στάδιο της Βenfica, εκεί που τον Ιούλιο του 2004 το όνειρο έγεινε πραγματικότητα, η Ελλάδα νίκησε την Πορτογαλία και έγινε για πρώτη φορά η πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο!
Με 2,50 Ευρώ το άτομο, μιά ευγενέστατη κοπελίτσα μας ξενάγησε στα ενδότερα και στις κερκίδες. Μόνο στο γκαζόν δεν μας επέτρεψε να πατήσουμε. Θαύμασα τα όμορφα καθίσματα «σαλονιού» στις κερκίδες, τους καθαρούς τοίχους, την όλη ατμόσφαιρα, που έδειχνε σεβασμό στο άθλημα. Μου ξέφυγε, ότι είμαστε έλληνες, γι αυτό και η σπουδή στις φωτογραφίες. Αναμνήσεις γαρ, συμπλήρωσα απολογητικά … «Μα είσασταν οι καλύτεροι, τότε», απάντησε εκείνη χαμογελώντας.
Αυτό το «τότε», λοιπόν, θυμήθηκα με νοσταλγία και το αφιερώνω για αναπόληση σε όλους τους πραγματικούς φίλους του αθλήματος και ξέρω ότι είναι πολλοί αυτοί που διαβάζουν αυτές τις γραμμές! Είχε και καλύτερες στιγμές το ελληνικό ποδόσφαιρο και σίγουρα θα ξανάρθουν!
Μια απορία μου μένει μόνο: Γιατί στο εξωτερικό, ακόμη και στην ξέφρενη χαρά μας, είμαστε πάντα «τύπος και υπογραμμός»;
No tags
Papadantonaki Rouli · 27/02/2011 at 14:45
Έλα ντε, γιατί;..
Ilias Venizeleas · 27/02/2011 at 15:31
το 2004 ήταν χρονιά επιτυχιών για την Ελλάδα… δεν κέρδισε μόνο το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και κατέκτησε πέμπτη θέση στους ολυμπιακούς αγώνες… σας υπενθυμίζω και τον βασιλιά της γερμανικής τηλεοπτικής σειράς “Dschungelcamp” του 2004, τον Έλληνα Κώστα Κορδάλλη…
Erastos Filos · 27/02/2011 at 16:20
Ξέχασες την Έλενα του Eurovision…
Ilias Venizeleas · 27/02/2011 at 22:02
χα… σωστά, πως μου διέφυγε…
Ioanna Sahinidou · 28/02/2011 at 23:15
Να είσαι καλά Αλτάνα μας που μας φτιάχνεις το κέφι με τις διηγήσεις σου! Ας είμαστε περήφανοι γιατί η Ελλάδα νίκησε την Πορτογαλία και έγινε για πρώτη φορά η πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο!
Θαύμασες τα όμορφα καθίσματα «σαλονιού» στις κερκίδες, τους καθαρούς τοίχους, την όλη ατμόσφαιρα του σταδίου….
Έλα να επισκεφθείς και εδώ τις εγκαταστάσεις των Ολυμπιακών αγώνων, όλα ρημαγμένα, εγκαταλειμμένα, σκουπιδότοπος…”ήμασταν οι καλύτεροι,” εκείνο το καλοκαίρι όλοι οι Έλληνες ζήσαμε σε μια άλλη διάσταση, τα δώσαμε όλα, δώσαμε ότι θα δίναμε και στα παιδιά και στα εγγόνια μας να φάνε και τώρα ζητιανεύουμε … ταΐσαμε και μετανάστες με τα δανεικά και τώρα πεινάνε και αυτοί μαζί μας. Δεν είμαι απαισιόδοξη είμαι ίσως λίγο είρων αλλά και θυμωμένη και οργισμένη όπως και εσύ πολλές φορές..Έχω μάθει να ζω με όσα έχω, νομίζω ότι “όταν θέλουμε μπορούμε” αλλά δεν θέλουμε να φτιάξουμε τα πράγματα, δεν μας νοιάζει το γιατί είναι μια άλλη ιστορία… Γράφε μας όμορφη Αλτάνα να μας φτιάχνεις το κέφι…
Αλτάνα · 01/03/2011 at 09:19
Ιωάννα, τι τόθελες και ανέφερες το ελληνικό ολυμπιακό καλοκαίρι…Να καταθέσω, λοιπόν, τη δική μου, αναφορά-θύμιση-νοσταλγία-πόνο:Βράδυ στο Καλλιμάρμαρο. Ο τελευταίος δρομέας του Μαραθώνιου μπήκε στο στάδιο με απόσταση από τους άλλους. Τον περιμέναμε να τον χειροκροτήσουμε. Όλη η οικογένεια εκεί, τ΄αδέλφια μου με τις δικές τους, κάπου 15 άτομα όλοι μαζί. Ξεχυθήκαμε μετά, στους άδειους από αυτοκίνητα δρόμους, μ΄ενα μπουκάλι νερό στο χέρι και με “”ενδυμασία τουρίστα”, περάσαμε τον Εθνικό Κήπο και βγήκαμε στο Σύνταγμα, όπου συναντήσαμε μια άλλη μεγάλη παρέα Μεξικάνων με τα σομπρέρο τους και ο αδεφλός μου, της αθλητικής κοινωνιολογίας βάλθηκε να τους εξηγεί την Ολυμπιακή Ιδέα, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη! Έκτοτε μόνο με “επαγγελματική ενδυμασία” περιδιαβαίνω την περιοχή και ενίοτε για καφεδάκι, μαζί σου! Αλλά πάντα η σκέψη μου πάει σ΄εκείνο το ανεπανάληπτο, ελληνικό, ολυμπιακό βράδυ στα πόδια της Βουλής των Ελλήνων. και χαμογελώ, χωρίς να δίνω σημασία σ΄αυτούς που με κοιτούν παράξενα. Ήταν απλά και ήταν υπέροχα! Ήταν η χρονιά μας!
Ioanna Sahinidou · 01/03/2011 at 11:07
Άσχετο αλλά σχετικό κείμενο από τη διατριβή μου. Οι συνειρμοί μου με οδηγούν από την Ολυμπιακή ιδέα στη φλόγα της θεάς Εστίας. Το αφιερώνω σε σένα Αλτάνα ως γυναίκα και σε κάθε Ελληνίδα.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι πρόβαλαν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, συμπεριφορές και ανάγκες στους θεούς και τις θεές τους, σαν οι θεοί να ήταν βελτιωμένα ανθρώπινα όντα κατ’ εικόνα και ομοίωση τον ανθρώπων.
Στο μύθο της Εστίας και στο φλεγόμενο κύκλο της Εστίας που συμβολίζει την αυτοσυνειδησία, την απειρότητα, την ολοκλήρωση, και την ολότητα του πολλαπλού διακρίνουμε την λαχτάρα των ανθρώπων για οικογενειακή ειρήνη, όπου η οικογένεια επεκτείνεται στην πόλη, στη χώρα και σε όλο τον κόσμο.
• Η Εστία, θεά του σπιτιού και της οικογένειας ήταν η πιο σεβαστή θεά του δωδεκάθεου. Το όνομά της σημαίνει ‘ουσία’ αληθινή φύση των όντων.
• Ήταν πλήρης, χαιρόταν να υπηρετεί την οικογένειά και την κοινότητα.
• Ήταν το κέντρο του σπιτιού, της οικογένειας, της πόλης, του κόσμου…
• Η πηγή της ιερής φλόγας της ήταν το κέντρο της γης με το οποίο συνδεόταν με ομφάλιο λώρο, στον ‘ομφαλό’ της γης, στους Δελφούς.
• Το Δημαρχείο ήταν χτισμένο γύρω στην ‘εστία’ της θεάς.
• Η ζωντανή φλόγα δε σβήνει ως ενέργεια κάθε ζωής. Το σβήσιμο της φλόγας έχει ως συνέπεια άκαρπες προσπάθειες.
• Όταν νέες κοινότητες δημιουργούνταν η φλόγα μεταφερόταν από τη φλόγα της πόλης για να πυροδοτήσει τη νέα κοινότητα, φέρνοντας ευημερία.
• Η Ολυμπιακή φλόγα είναι ένα παράδειγμα της ζωντανής φλόγας.
• Η τελετή όπου γαμπρός+νύφη άναβαν 1 λαμπάδα από τις 2 φλόγες των οικογενειών τους συμβόλιζε τη δημιουργία 1 οικογένειας από 2 που υπήρχαν.
• Η Εστία αναβάθμισε την ιδέα της ‘οικίας’ και του ‘σπιτιού’ σαν πραγματικό κέντρο της ανθρώπινης & της οικογενειακής ζωής, της ζωής της πόλης & των νέων πόλεων & τη ζωή της οικουμένης.
• Η άσβεστη φλόγα της που εκτείνεται σε όλη την οικουμένη μπορεί να συμβολίζει την αλληλο-εξάρτηση και αλληλο-σύνδεση της ζωής των όντων.
• Ως προστάτιδα της Αρχιτεκτονικής-του Χωροταξικού Σχεδιασμού θα λέγαμε σήμερα ήθελε τα σπίτια να κατασκευάζονται ξεκινώντας από το εσωτερικό προς τα έξω. Κέντρο των κατασκευών ήταν η εστία όπου άναβε η φλόγα της.
Μηνύματα
Η γυναίκα όχι σαν οικόσιτο άτομο αλλά σαν πυρήνας ζωής δημιουργεί και καλλιεργεί σχέσεις που εκτείνονται σε όλο τον κόσμο. Ως Αρχιτέκτων δημιουργεί κατασκευές που καλλιεργούν σχέσεις & επικοινωνία.