Μακριά από τις Βρυξέλλες και σε απόσταση ασφάλειας, χιλιάδων χιλιομέτρων, γράφονται αυτές οι γραμμές. Είμαι θεωρητικά στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης και του μνημονίου, αλλά συγχρόνως και σε αγαπημένα χώματα. Βρέχει και το κρύο είναι χειμωνιάτικο, παρότι μυρίζει άνοιξη. Κυριακή των Βαΐων σήμερα και στο πατρικό σπίτι ο χαιρετισμός στον ώμο με το κλωνάρι βάγιας σηματοδοτεί την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας, που με συγκινούσε και συνεχίζει να με συγκινεί ιδιαίτερα, όταν βρίσκομαι στον τόπο των παιδικών μου αναμνήσεων. Ο Χριστός, «ο αίρων την αμαρτία του κόσμου», ο Μεγάλος Παρών σε όλη την εβδομάδα των Παθών.

Μια πρωινή βόλτα στα μαγαζιά με προσγείωσε κάπως. «Κομμένη» η κίνηση και οι φίλοι μαγαζάτορες με ρωτούσαν μισοαστεία-μισοσοβαρά, αν τα νέα από τις Βρυξέλλες ήταν για «ομπρός». Ευτυχώς, που  οι άνθρωποι εδώ δεν ξέχασαν να επικοινωνούν μεταξύ τους! Όμορφο να σε φωνάζουν με το όνομά σου στο δρόμο που περπατάς για να σου ευχηθούν το καλωσόρισες κι ας έρχεσαι από τις «μισητές Βρυξέλλες», όπως μου τόνισε κάποιος. Αλλά είπαμε, οι Βρυξέλλες είναι χιλιόμετρα μακριά και ούτε εφημερίδα δεν άνοιξα σήμερα. Αντίθετα άνοιξα με λαχτάρα το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου για να με πλημμυρίσουν κι εκεί τα λόγια καλωσορίσματος από πρόσωπα αγαπημένα στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο. Αχ, τι καλό μου έκανε! Παρά την κρίση, παρά τα τεράστια οικονομικά προβλήματα, παρά τις δυσκολίες και το αβέβαιο αύριο, κάποιοι μείναν άνθρωποι με ευαισθησίες και έναν καλό λόγο.

Αναλογίστηκα τον Δάσκαλό μου του Δημοτικού,  που κάθε φορά που μάθαινε, πώς γύρισα, ερχόταν πρωί-πρωί για καφέ. Όσο εγώ τον έφτιαχνα εκείνος με την ωραία του εκφραστική φωνή μου θύμιζε πάντα το ίδιο:

«Καράβι στα ταξίδια σου θα βρεις λιμάνια χίλια
Θ΄ακούσεις καλωσόρισες από χιλιάδες χείλια.
Το μόνο καλωσόρισες, η μόνη ευχή που πιάνει
Θα την ακούσεις στο μικρό του τόπου σου λιμάνι! Καλώς ήλθες!»

Δάσκαλε έφυγες, στην απουσία μου, και δεν το άκουσα από τα χείλη σου αυτή τη φορά …

No tags

2 comments

<< Quo vadis?

Άρωμα γιασεμιού >>