Greek
English
French
German
Italian
Spanish«Θέλω τον Βέγγο για παππού μου!», είχα διαβάσει, πριν 1-2 χρόνια σε μια εφημερίδα και με είχε εντυπωσιάσει η αυθόρμητη απάντηση του πιτσιρικά σε σχετική ερώτηση της δημοσιογράφου. Κι εγώ θα τον ήθελα, αστειεύεσθε; Φαίνεται, πως στα μύχια του καθενός μας συνυπάρχει το πραγματικό με το φανταστικό, η υποκειμενική επιθυμία με την αντικειμενικότητα. Δεν θα άλλαζα βέβαια με τίποτα τον πραγματικό παππού μου και την συνονόματη γιαγιά μου, που εκείνα τα αξέχαστα καλοκαιρινά απομεσήμερα φρόντιζε, κρυφά από την μαμά, που ανησυχούσε για τον λαιμό μου, να μου χώσει στο χέρι το δίδραχμο για το παγωτό ξυλάκι! Αλλά γι΄ αυτό είναι εδώ οι παππούδες και οι γιαγιάδες, για να παραβαίνουν τα όρια, που δικαίως ή αδίκως θέτουν οι γονείς για τα παιδιά τους. Ποιος να τιμωρήσει, ποιόν;
Ο Θανάσης Βέγγος, ο συμπαθέστατος κωμικός του ελληνικού κινηματογράφου, έφυγε, τις προάλλες από αυτή την ζωή, φορτωμένος με την αγάπη του κόσμου και μ΄ ένα δάκρυ νοσταλγικό από όλους για τον «αναντικατάστατο», όπως γράφτηκε στον τύπο. Στο Twitter, μάλιστα, αναδείχτηκε το όνομά του στις 10 πρώτες αναρτήσεις, σε σημείο να αναρωτιούνται φίλοι στο εξωτερικό, ποιός είναι …
Η συγκυρία το έφερε να γράφονται αυτές οι γραμμές, στον Πόρο, στο ξενοδοχείο, που είχε γυριστεί η ταινία του, «Τύφλα νάχει ο Μάρλον Μπράντο». Οι τοίχοι του ξενοδοχείου είναι γεμάτοι από τις φωτογραφίες του αθάνατου Θανάση. Έχει μείνει να τον θυμίζει και ο βράχος στην αυλή του ξενοδοχείου, που μπαίνει μες στη θάλασσα, ο ίδιος απαράλλακτα, όπως τότε, όταν γυριζόταν το έργο. Κατέβηκα σήμερα πρωί-πρωί και στάθηκα από εκεί να αγναντεύω το Αιγαίο. Δυο γλάροι προσγειώθηκαν δίπλα μου και άρχισαν τρικούβερτο καβγά για ένα άδειο ψαροκόκαλο. Ήταν τόσο αστείοι, που άθελά μου ξέσπασα σε γέλια. Θύμηση και νοσταλγία, αλλά και κατευόδιο για τον πιο αυθεντικό μας κωμικό, που έφυγε …
Κι εσύ, άγνωστε πιτσιρικά μου, που ήθελες τον Βέγγο για παππού σου, δεν θα έχεις πια μέτρο σύγκρισης! Δεν ξέρω τι είδους παππού είχες ή μπορεί και να μη τον γνώρισες ποτέ, στέρεψε, όμως, το παραμύθι από τη ζωή σου. Χωρίς παππού και γιαγιά, πού να βρεις σήμερα «δράκους» να σε προστατεύουν στις σκανταλιές σου, συνωμότες στα αδιαφιλονίκητα μυστικά σου και καλοκάγαθους συμβουλάτορες στα όνειρά σου, αργότερα!
Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή, που λέτε, ο παππούς και η γιαγιά! Τυχεροί όσοι τους είχαν και τους έχουν!
No tags
Ioanna Sahinidou · 08/05/2011 at 07:38
Ναι ο Βέγγος δεν ήταν ο βιολογικός μας παππούς, για να μας δίνει τρυφερό μπάτσο στις σκανταλιές μας, καραμέλα κρυφά από τη μαμά, παρηγοριά όταν η μαμά ήταν αυστηρή. Δεν γνώρισα παππού και δεν μπορώ να πω περισσότερα. Ο Βέγγος ήταν όμως “πατέρας’ για την γενιά μου”, “παππούς” για τους πιτσιρικάδες. Ήταν ο “ΕΛΛΗΝΑΣ” όλων των Ελλήνων. Με το χιούμορ, με την ειρωνεία του, με το γέλιο και τη σάτιρα καυτηρίαζε το “ψεύτικο”, την “κενότητα”, τη “φτήνια”. Απλός, σεμνός, ολιγαρκής, παράδειγμα ζωής. Έχουμε παραδείγματα σαν του Βέγγου σε όλους τους χώρους της κοινωνικής μας ζωής: Ποιητές, συγγραφείς, αρχιτέκτονες, πνευματικούς ταγούς, δάσκαλους, ανθρώπους που δίδαξαν ήθος, που ανέδειξαν αξίες ζωής, την ομορφιά του Έλληνα. Το μέγα ερώτημά μου είναι: Γιατί ο Βέγγος και άλλοι του ήθους του είναι για τους Νεοέλληνες άνθρωποι “υπέρβασης” αλλά δεν μας παραδειγματίζουν; Ποιες είναι η αξίες που προβάλλουν ιδίως τα ιδιωτικά κανάλια της τηλεόρασης; Η γκλαμουριά; Ο καταναλωτισμός; Το χρήμα ως θεός μας για σύγκριση με τους άλλους; Ποιος έχει πιο πολλά; Ο νεοπλουτισμός ως μέτρο ανωτερότητας; Το να αποκτήσουμε περισσότερα αναξιοκρατικά, χωρίς παιδεία και χωρίς κόπο; Το να βγάζουμε τα άπλυτα των ανθρώπων στον αέρα για αύξηση της θεαματικότητας; Το να αναδεικνύουμε το κακό σε όλες τις μορφές του γιατί αυτό “τραβάει”, Το να προβάλλουμε τη δυστυχία των ανθρώπων και μετά να τους αφήνουμε αβοήθητους στη λήθη και στην δυστυχία τους; Όλα αυτά και πολλά άλλα;;; Γιατί για τους νεοέλληνες άνθρωποι σαν τον Βέγγο είναι για να μας κάνουν να γελάμε, να μας διασκεδάζουν, να τους θαυμάζουμε αλλά στη ζωή μας να επικρατεί η αξία του ΤΙΠΟΤΑ;;;
Καλά να περνάς Αλτάνα μας στον Πόρο ή όπου τώρα βρίσκεσαι. Να γράφεις και να αναδεικνύεις ανθρώπους και αξίες ξεχασμένες…