Ο τουρισμός είναι, λένε, η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας! Θα συμφωνούσα, αν δεν με χάλαγε η πολιτική επί του θέματος, χρόνια τώρα και από τη στιγμή που μπορούσα να συγκρίνω κάποια πράγματα με αυτά που έβλεπα σε άλλες χώρες.

Γιατί να πρέπει να πληρώσει κανείς 100 Ευρώ το άτομο μόνο για το ακτοπλοϊκό ταξίδι, Πειραιά-Σίφνο; Για την Σκιάθο 80 Ευρώ;  Μια πρόχειρη ματιά στις διαφημίσεις ταξιδιών, στις εφημερίδες, με έπεισε, ότι οι υπεύθυνοι για τον τουρισμό στην Ελλάδα είναι, επιεικώς, άσχετοι, ή δεν έχουν πάρει είδηση, ότι οι καιροί άλλαξαν. Είδα να διαφημίζονται τετραήμερα πακέτα για όλους τους ευρωπαϊκούς τουριστικούς προορισμούς, μετά πρωινού και κάποια με ημιδιατροφή, με σχεδόν μόνο την διπλάσια τιμή που θα πλήρωνε κανείς μόνο για την μετάβαση σε κάποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί! Κάπου, βέβαια, πήρε το μάτι μου και για ένα τριήμερο στο Φισκάρδο της Κεφαλονιάς, με 180 Ευρώ το άτομο, όλα πληρωμένα, εκτός, φαντάζομαι από το ακτοπλοϊκό εισιτήριο! Βέβαια, όσα τυχόν θα μπουν στον κρατικό κορβανά και στις τσέπες των εφοπλιστών από τα «τσιμπημένα» ακτοπλοϊκά εισιτήρια, λόγω έλλειψης ανταγωνισμού, θα λείψουν από τον μικροεπιχειρηματία του νησιού, που θα βλέπει τα προϊόντα του να μένουν στο ράφι, το κατάλυμά του να κλείνει και τον τόπο να μαραζώνει.

Γιατί να πρέπει να πληρώσει κανείς  κάπου 13 Ευρώ, για να διασχίσει με αυτοκίνητο την γέφυρα, που ενώνει το Ρίο με το Αντίρριο,  όταν στην Λισαβόνα, για να περάσει κανείς τον πλωτό ποταμό Τάγο χρησιμοποιόντας μια γέφυρα παρόμοια σε μήκος από αυτή του Ρίου-Αντιρρίου, πληρώνει μόνο 1 Ευρώ και κάτι;

Γιατί να πρέπει να πληρώσει κανείς ένα «μεροκάματο» στα διόδια της Εθνικής (!) Οδού Αθήνα- Θεσσαλονίκη; Ποιοί και με ποιά εξουσιοδότηση διαπραγματεύτηκαν τις συμβάσεις αυτές; Με πλήγωσε το περιστατικό στα διόδια της Μαλακάσας, πριν λίγο καιρό: Από την διπλή νταλίκα, μπροστά μου, με νούμερο κυκλοφορίας γειτονικής χώρας, κατέβηκε άνετος ο οδηγός, σήκωσε την μπάρα και ανενόχλητος ανέβηκε πάλι στο όχημά του και συνέχισε το δρόμο του, χωρίς να πληρώσει το αντίτιμο. Μία σειρήνα άρχισε να σφυρίζει, νόμισα, ότι είναι της αστυνομίας, αλλά αστυνομικό δεν έβλεπα…  Και στο διπλανό γκισέ, ένας νεαρός έκανε το ίδιο. Οι πινακίδες κυκλοφορίας ήταν ελληνικές σ΄αυτό το περιστατικό.

Με δεδομένη την πληροφόρηση, ότι κάποια (πολλά  για την ακρίβια!) προγράμματα για την ανάπτυξη του τουρισμού χρηματοδοτήθηκαν αδρά από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι να μην αναρωτιέται κανείς, πού πήγαν όλα αυτά τα κονδύλια; Ποιοι χάραξαν και χαράζουν την πολιτική της τουριστικής ανάπτυξης για τον τόπο; Ξέφραγο αμπέλι κατάντησε η χώρα;

Θα μου πείτε, ενδεχομένως, «αυτή είναι η Ελλάδα, τι περίμενες!» Θα συμφωνούσα, με βαριά καρδιά και σ΄αυτό το σημείο …

Αλλά κρατάω, μαζί με την σακούλα πορτοκάλια, την αθάνατη ελληνική ψυχή του έλληνα αγρότη, σα γλυκιά ανάμνηση από την τελευταία μου επίσκεψη. Ένα πορτοκάλι του ζήτησα από το κτήμα του, για να δοκιμάσω κι εκείνος άρπαξε μια σακούλα από δίπλα του και την γέμισε ζουμερά πορτοκάλια, που έκοβε εκείνη τη στιγμή. Έβγαλα να τον πληρώσω για να εισπράξω την αποδοκιμασία του με ένα, «Για όνομα της Παναγίας!»

Αυτοί είναι οι έλληνες!  Κάποιοι, τέλος πάντων και μακράν πάσης σύγκρισης …

No tags

2 comments

<< Το πέταγμα της πεταλούδας

Μέτρο σύγκρισης >>