Έκλεισαν και τα Ευρωπαϊκά Σχολεία των Βρυξελλών, τελευταία από όλα τα άλλα. Το μείζον για όλους τώρα είναι οι καλοκαιρινές διακοπές! Όλο αυτό το πολύγλωσσο, πολυεθνικό πλήθος της ευρωπαϊκής πρωτεύουσας παίρνει το δρόμο για την ιδιαίτερη πατρίδα του. Οι δρόμοι αδειάζουν και μόνο η Grande Place κρατάει σταθερά  τα νούμερά της. Σας προτείνω, αν σας πάει ο δρόμος κατά κει, να την επισκεφτείτε βράδυ, με χωνάκι παγωτό στο χέρι – στρατσιατέλα από το γωνιακό Häagen-Dazs η δική μου προτίμηση! – να στρωθείτε σταυροπόδι στο δάπεδο, όπως κάνουν οι περισσότεροι και να  περιμένετε να αρχίσει το θέαμα «Ήχος και Φως», που μεταμορφώνει το επιβλητικό κτήριο του Δημαρχείου πότε σε φαντασμαγορικό πύργο, με ιππότες και πριγκίπισσες,  πότε σε πανδαιμόνιο εθνικών χρωμάτων της ευρωπαϊκής  ολοκλήρωσης. Αν είστε τυχεροί και την επισκεφτείτε την χρονιά που όλη η πλατεία είναι στρωμένη με λουλούδια, εκεί γύρω στον Δεκαπενταύγουστο, θα σας μαγέψει. Είναι από τις ομορφότερες  πλατείες του κόσμου και για μένα η πιο όμορφη από όσες έχω δει μέχρι σήμερα …

Αδειάζουν και τα κτήρια των Κοινοτικών Οργάνων σιγά-σιγά. Οι ιδιαίτερες πατρίδες καλούν για χαλάρωση και ξεκούραση. Η δική μου πατρίδα βρίσκεται σε χαλεπούς καιρούς. Τουλάχιστον θα πάψουν για λίγο – ευχή μου αυτό! – να ασχολούνται οι άλλοι μαζί της. Δεν γίνεται να παίρνεις το μπάνιο σου στην Κυανή Ακτή και να σκέφτεσαι την επόμενη δόση για την Ελλάδα! Να σκαρφαλώνεις στις Άλπεις με το σακίδιο στην πλάτη και να στύβεις το μυαλό σου, πώς θα πάρεις και την τελευταία «δεκάρα» από την τσέπη του ταλαίπωρου έλληνα φορολογούμενου! Είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι θα μας αφήσουν για λίγο στην ησυχία μας.

Ευκαιρία, λοιπόν για ανασυγκρότηση, περισυλλογή, γιατί όχι και αυτοκριτική. Είναι το έλασσον, που έχουμε να κάνουμε, ως λαός. Καμιά φορά τα γεγονότα ανατρέπονται εκεί που δεν το περιμένουμε. Μια «τυχαία» λεπτομέρεια φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή μας, γιατί όχι και στη χώρα μας. Εκεί που όλα βαίνουν κακώς,  να το φως στο τούνελ να μας κάνει σινιάλα. Το ζητούμενο είναι να τα απoκωδικοποιήσουμε σωστά και στην ώρα τους …

Διάβαζα, ότι σε αγγλική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, ο Ιάπωνας Πρωθυπουργός, σε ολοσέλιδη καταχώρηση, ευχαριστούσε τους βρετανούς φορολογούμενους για την οικονομική βοήθεια που προσέφεραν στην πατρίδα του μετά τον τελευταίο καταστροφικό σεισμό και το τσουνάμι που ακολούθησε: «Από τα βάθη της καρδιάς μας σας ευχαριστούμε για την αμέριστη συμπαράστασή σας τούτες τις δύσκολες ώρες. Ο Ιαπωνικός λαός δεν ξεχνά. Θα ορθοποδήσουμε. Θα ανταποδώσουμε. Ευχαριστούμε!»

Να περιμένω κάτι παρόμοιο από ελληνικά χείλη; Να παραμυθιαστώ, ότι έστω κάποιοι λίγοι θα συνειδητοποιήσουν, ότι κανένας δεν έχει υποχρέωση να μας βοηθήσει και αν το κάνουν οι «απ΄έξω» έχουν προφανώς τους λόγους τους, έστω και από ιδιοτέλεια  για να μη καταποντιστούν κι εκείνοι μαζί μας; Εμείς τους οφείλουμε, το λιγότερο ένα ευχαριστώ! Αυτό τουλάχιστον μας μάθαιναν παλιά στα σπίτια μας, να ανοίγουμε το στόμα μας και να λέμε ένα ευχαριστώ, αν μας έδιναν κάτι.

Πολλά ζητάω;

No tags

2 comments

<< Ο μέγας αμαρτωλός

Όμορφη και παράξενη Πατρίδα >>