Σήμερα θα ξεκινήσω με μια ιστορία. Κάπου στη Μέση Ανατολή ζούσε ένας Βασιλιάς, δίκαιος και με μεγάλη καρδιά. Επειδή δεν ήθελε το βασίλειό του να είναι ξέφραγο αμπέλι από καιρού εις καιρόν καλούσε τους υπηκόους του και συζητούσε, ναι συζητούσε μαζί τους, τις όποιες διαφορές είχαν προκύψει μεταξύ τους. Έφεραν λοιπόν, μια μέρα, μπροστά του έναν φουκαρά, που χρωστούσε τα μαλλιά της κεφαλής του και επειδή δεν είχε να πληρώσει, ο δανειστής του διέταξε να πωληθούν σε σκλαβοπάζαρο, η γυναίκα του και τα παιδιά του και όλο το βιός του, μήπως και καλυφθεί με το ποσόν αυτό ένα μέρος τουλάχιστον της οφειλής. Τόσο μεγάλο ήταν το χρέος! Φτάνοντας μπροστά στο μεγαλόπρεπο θρόνο του Βασιλιά, προσκύνησε έως εδάφους τον Πολυχρονεμένο Αφέντη του και με δάκρυα στα μάτια του αφηγήθηκε το οικογενειακό του δράμα. Τον σπλαχνίστηκε ο Βασιλιάς, που είπαμε είχε μεγάλη καρδιά και με μια μονοκονδυλιά του διέγραψε χωρίς δεύτερη κουβέντα ολόκληρο το χρέος του. Θα περιμένετε σίγουρα να μάθετε και την συνέχεια, το πώς έβαλε φτερά στα πόδια του έτρεξε στο σπιτάκι του αγκάλιασε την γυναικούλα του και φίλησε τα παιδάκια του που γλύτωσαν από του λύκου τα δόντια. Αμ δε! Μόλις έκανε στροφή από το βασιλικό θρόνο και με φρέσκια την ανέλπιστη διαγραφή των παλιών λογαριασμών του, έπεσε επάνω σε έναν άλλον φουκαρά, που προφανώς κι εκείνος περίμενε στην ίδια σειρά. Τον άρπαξε στα δυο του χέρια και τον έσφιξε δυνατά, όχι όμως από χαρά! Θυμήθηκε, που λέτε, ότι του χρωστούσε κάτι πενταροδεκάρες και όρμισε να τον πνίξει για να του τις πάρει. Αλλά, είπαμε, φουκαράς και ο δεύτερος, φοβήθηκε για τη ζωή του και άρχισε, γονατιστός, να τον παρακαλάει να δείξει μακροθυμία και θα του επιστρέψει, μόλις ευκολυνθεί, τα οφειλόμενα. Αλλά ο πρώτος ευεργετημένος του Βασιλιά δεν έπαιρνε χαμπάρι. Ξέχασε τον παρ΄ ολίγον αφανισμό του, κρεμάστηκε στο δίκιο του και τον έσυρε στη φυλακή, κατά τους νόμους της εποχής. Έλα όμως που περίμεναν και άλλοι πολλοί στη σειρά και κακοκαρδίστηκαν από τα όσα είδαν να συμβαίνουν και «λυπήθηκαν σφόδρα». Τα πρόφτασαν τα νέα στον Βασιλιά κι εκείνος, επειδή ήταν δίκαιος, τον ξανακάλεσε για να ακούσει με ίδια του τα αυτιά, αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα. Φανατικός του διαλόγου ο Βασιλιάς και μη θέλοντας να έχει ψεγάδι η κρίση του, τον ρωτούσε και τον ξαναρωτούσε για τα πεπραγμένα μέχρι που πείστηκε, ότι αυτοί που του τα σφύριξαν του έλεγαν την αλήθεια και ότι έτσι είχαν τα πράγματα. Οργισμένος στη συνέχεια ο Βασιλιάς του πέταξε κατά πρόσωπο, ότι λησμόνησε πάραυτα την μεγάλη ευεργεσία που μόλις γεύτηκε και αυτός για λίγες πενταροδεκάρες και πριν προφτάσει να βγει από το παλάτι έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό του άλλου! Πήρε πίσω τον λόγο του, ο Βασιλιάς, για άφεση χρεών και τον παρέδωσε στους βασανιστές του παλατιού μέχρις ότου αποδώσει και την τελευταία δεκάρα. Η γυναίκα του και τα παιδιά του δεν ξέρουμε τι απόγιναν. Η ιστορία είναι γραμμένη στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, κεφάλαιο 18 και εδάφια 23-35 και την διηγήθηκε ο Χριστός στους μαθητές του.

Μου την θύμισε μια άλλη ιστορία, πραγματική αυτή τη φορά. Μετά τους δύο τελευταίους καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους, η Γερμανία, ως η κύρια υπαίτια του ολέθρου, που αιματοκύλισε την Ευρώπη είχε φτάσει στα χείλος του γκρεμού, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά. Ήταν, όπως γράφεται, ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20^ου αιώνα και πιθανόν και της νεώτερης οικονομικής ιστορίας. Τουλάχιστον τρείς φορές χρεοκόπησε συμπαρασύροντας και άλλους πολλούς μαζί της. Κάποιοι σοφοί ηγέτες της προσέτρεξαν τότε, χωρίς χάσιμο χρόνου, στις ΗΠΑ για βοήθεια. Η Γερμανία ορθοπόδισε, όχι με τα χρήματα που της έστειλαν οι Αμερικανοί, αλλά με την άφεση των χρεών και μιλάμε για τεράστια ποσά, που οι ΗΠΑ σε μια κίνηση μακροθυμίας τα χάρισαν! Τα ποσά που χρωστάει η Ελλάδα τώρα είναι «στραγάλια» μπροστά σ΄αυτά που χρωστούσε η Γερμανία τότε και όμως μεγαλόκαρδα της χαρίστηκαν! Το γνωστό «κούρεμα», που της έγινε τότε, αποδίδεται μάλιστα παραστατικά, ωσάν από ένα Afro-Look χτένισμα, να έμεινε, μετά το κούρεμα, το κεφάλι γουλί! Αυτά τα χρήματα από τα χαρισμένα χρέη ήταν η βάση του μεταπολεμικού γερμανικού οικονομικού θαύματος. Τα άλλα, μικρότερα, ευρωπαϊκά κράτη υποτάχθηκαν, έκτοτε, στη μοίρα τους και αναγκάστηκαν να αποποιηθούν λίγο-πολύ τα δίκαια δικαιώματά τους για αποζημιώσεις. Η Ελλάδα είναι μέχρι σήμερα ο μεγάλος χαμένος! Αυτή η ιστορία είναι γραμμένη στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, σε συνέντευξη (στα γερμανικά/στα αγγλικά) του γερμανού καθηγητή της ιστορίας της οικονομίας στο London School of Economics, Albrecht Ritshl.

Τι διδάσκουν οι δύο ιστορίες; Πολλά! Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλονται τον τελευταίο καιρό από τα γερμανικά ΜΜΕ είναι όχι μόνο επικίνδυνες, αλλά προκαλούν και την Ιστορία, η οποία, ως γνωστόν τιμωρεί, όσους την λησμονούν. Ίσως μείνει η άκρως ευεργετηθείσα τότε Γερμανία κυριολεκτικά με ένα πουκάμισο, αν χρειαστεί να πληρώσει, όσα εκείνη χρωστάει από τότε στους άλλους και χρωστάει πολλά! Βαρύ αμάρτημα η αγνωμοσύνη!

No tags

3 comments

<< «Βλάκες και προτεστάντες»

Μείζον και έλασσον >>