Φεύγοντας από τις Βρυξέλλες, είχα μια συζήτηση με έναν καλό φίλο για την κατάσταση στην Ελλάδα. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του: «Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία του έλληνα και το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, μη περιμένεις πρόοδο». Για το ιδανικό πολιτικό σύστημα θα μπορούσα να σας παραπέμψω, για όποιον ενδιαφέρεται επιστημονικά, σε διαπρεπείς έλληνες και ξένους πολιτικούς επιστήμονες. Στην πράξη, μου έλεγαν κάποιοι άλλοι φίλοι, δεν μπορεί να αλλάξει το υπάρχον στην Ελλάδα – τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα – γιατί λείπει η περίφημη … πολιτική βούληση! Μήπως τότε ν΄αρχίσουμε από την νοοτροπία του έλληνα;
Έκανα τις φιλότιμες προσπάθειές μου, όσο καιρό τώρα βρίσκομαι στην Ελλάδα και ομολογώ, ότι έβγαζα «λαβράκι» την κάθε φορά!
Έβλεπα, για παράδειγμα, να τρέχει για μέρες η βρύση συγχωριανού, με το πολύτιμο κοινό αγαθό να χάνεται στο δρόμο χωρίς να νοιάζεται κανείς! Πήρα το θάρρος κάποια στιγμή και του χτύπησα την πόρτα … μήπως και δεν το είχε αντιληφθεί! «Κι εσένα τι σε νοιάζει; Σάμπως εσύ πληρώνεις τον λογαριασμό;» ήταν η μισο-έκπληκτη, μισο-θυμωμένη απάντησή του!
Στη λαϊκή αγορά το επόμενο περιστατικό. Xάζευα τους πάγκους με χύμα τα βερίκοκα, τα ροδάκινα, τα πεπόνια και όλα τα άλλα «χρυσά» φρούτα της εποχής. Δεν χόρταινε το μάτι χρώμα! Κι εκεί ανάμεσα είδα τη μαύρη σκιά, που γλιστρούσε από πάγκο σε πάγκο, άπλωνε το χέρι και έπιανε στον αέρα το δίευρο που πετούσε ο κάθε ιδιοκτήτης. Τον παρακολουθούσα ώρα τον «τύπο» να κάνει αυτό το πράγμα και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί; Στο τέλος ρώτησα μια μανάβισσα γιατί του έδωσε τα χρήματα κι εκείνη μου απάντησε αδιάφορα, ότι είναι κάποιος από το συνδικάτο για την ασφάλεια της λαϊκής. Στην αντίδρασή μου, ότι την ασφάλεια του χώρου, ως δημοσίου, την έχει αναλάβει εξ ορισμού άλλος δημόσιος φορέας, μου πέταξε έκπληκτη αυτή τη φορά: «Μα πώς κάνεις έτσι για δύο ευρώ, που πήρε ο άνθρωπος;». Βέβαια «ο άνθρωπος» πήρε 100 Ευρώ σε μισή ώρα από τους 50 πάγκους της λαϊκής, που μέτρησα, αλλά η μανάβισσα, ατομικά, του έδωσε «μόνο» δύο, γι΄αυτό και η «αρχοντική» απάντησή της! Έμαθα, ότι αυτό γίνεται καθημερινά σε όλες τις λαϊκές της περιοχής, όπως έμαθα επίσης, ότι ο «τύπος» δεν ανήκει σε κανένα συνδικάτο, απλά το παίζει «ιππότης», φροντίζοντας, όμως, αποκλειστικά για την δική του «πάρτη», με την ανοχή όλων, υπεύθυνων και ανεύθυνων και σε βάρος όλων. Θες από φόβο, μήπως τους βλάψει, αν του αρνηθούν, θες από την θεώρηση, τι ψυχή έχουν δύο ευρώ, κανείς δεν το ψάχνει και ίσως κανείς δεν θέλει και να ανακατευτεί στην προκειμένη περίπτωση.
Τέτοιους «μοναχικούς καβαλάρηδες» και «αρχόντισσες» των δύο ευρώ, βρίσκουμε πολλούς στη γωνιά της καθημερινότητάς μας και δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ. Το ατομικό Εγώ σε βάρος του Όλου, που πάει περίπατο!
Μα, θα μου πείτε, αυτό σε χάλασε, δεν κοιτάς τι γίνεται πιο πάνω, εκεί που παίζονται εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ευρώ. Που μεταφέρονται σε βαλίτσες και αλλάζουν σε δευτερόλεπτα κάτοχο, χωρίς να το πάρει είδηση κανένας αρμόδιος ή στην χειρότερη περίπτωση με την ανοχή και σύμπραξη των επίορκων αρμοδίων …
Φίλοι μου, οι μεγάλες θάλασσες είναι για τα μεγάλα ψάρια και τους αντίστοιχους ψαράδες, αλλά στην λιμνούλα της γειτονιάς μας είμαστε εμείς κύριοι και υπεύθυνοι για να διαφυλάξουμε την χαμένη τιμή του τάχα ελληνικού φιλότιμου και της κοινωνικής μας ευθύνης.

No tags

2 comments

<< Μαρία Μαγδαληνή

Ελληνικό καλοκαίρι >>