Στις 22 Ιουλίου, ημέρα που το εορτολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας αναφέρεται στη μνήμη της Μαρίας της Μαγδαληνής, στο τόπο μου την γιορτάζουν σε ένα μικρό εξωκκλήσι, στην ανατολική πλαγιά του Παρνασσού. «Φιλοξενείται» στον Άη Νικόλα, που τέτοια μέρα κάθε χρόνο, έχει την τιμητική του. Πού να πατήσει πόδι τον Δεκέμβρη εκεί πάνω στην δική του γιορτή …
Η πρόσκληση ήλθε αργά το προηγούμενο βράδυ και ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια βόλτα σ΄εκείνα τα μέρη, που σε άλλες εποχές του χρόνου, μόνο με οργανωμένη ομάδα αναρρίχησης μπορούσες να το επιχειρήσεις. Το εκκλησάκι, σφηνωμένο στα ριζά ενός βράχου, για προστασία από τον «Κατεβατό», τον βόρειο άνεμο του Παρνασσού, λιτό και απέριττο. Μοναδικό στολίδι του, η θέα που απλώνεται μπροστά του. Όλος ο Κορινθιακός Κόλπος ανάγλυφος στα πόδια μας, με όλα τα γύρω βουνά, ως την Πελοπόννησο, σε απόσταση αναπνοής. Τύχαμε και τη μέρα! Να μη χορταίνει το μάτι ουρανό, βουνά και θάλασσα!
Ήταν Παρασκευή φέτος, εργάσιμη μέρα και δεν είχε κόσμο. Οι τσοπάνηδες του Παρνασσού με τις οικογένειές τους –όσοι έχουν απομείνει – ήταν, όμως, όλοι παρόντες. Καλόγνωμοι άνθρωποι, λιχνοί και ηλιοκαμένοι, ντυμένοι με τα καλά τους, παρακολουθούσαν ευλαβικά την λειτουργία. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθείσσονται παντός αγαθού», ακούστηκε γλυκιά η φωνή του Δεσπότη ευλογώντας τους άρτους για την αρτοκλασία. Μια οι γκρεμνοί γύρω μου, μια οι ευλαβικοί ξωτάρηδες, μια η κατάνυξη τη στιγμής, ένοιωθα ωσάν να βρίσκομαι σε διήγημα του Παπαδιαμάντη! Στο τέλος ο Δεσπότης αναφέρθηκε και στο τιμώμενο πρόσωπο της ημέρας, την Μαρία Μαγδαληνή. Κάναμε κύκλο γύρω του κρεμασμένοι όλοι από τα χείλη του. Είπε για την μεγαλειώδη εκείνη στιγμή, που έπεσε στα πόδια του Χριστού, σπάζοντας το αλάβαστρο «μύρου, νάρδου καθαράς πολυτίμου» (Ευαγγέλιο Μάρκου, κεφ. ιδ΄, 3-9) με το πανάκριβο άρωμα και μυρώνοντάς Τον μ΄αυτό για να σκουπίσει μετά τα πόδια Του με τα ίδια της τα μαλλιά. Οι μαθητές του Χριστού σκανδαλίστηκαν μ΄αυτή της την «… σπατάλη»! Οργίστηκαν μαζί της, γιατί θα μπορούσε να πωληθεί και το αντίτιμο να δοθεί στους φτωχούς, έλεγαν. Για κείνη, όμως, ήταν ξεχείλισμα αγάπης γιατί πολλά της είχαν συγχωρηθεί και έτσι το δέχτηκε και ο Χριστός. «Ό,τι ηδύνατο αύτη έπραξε», ήταν η απάντησή Του, προς τους έκπληκτους μαθητές. Τον ακολούθησε κατόπιν και στο Σταυρό, μαζί με τις άλλες γυναίκες, όταν οι μαθητές Του κρυβόντουσαν και δεν είχαν το θάρρος να βγουν μπροστά. Αλλά και σ΄αυτή πρώτα, μια γυναίκα, εμφανίστηκε ο Αναστημένος Κύριος. Τι τιμή, για λίγη αγάπη παραπάνω, μα από καρδιάς, για λίγο άρωμα χυμένο στα πόδια Του! Αυτά τα λόγια έλεγε ο Δεσπότης και είδα χέρια να σηκώνονται και μαντήλια να σφουγγίζουν κρυφά ένα δάκρυ. Οι άνδρες έσκυψαν ταπεινά το κεφάλι. Ο καθείς σκυμμένος στα κατάβαθά του. Να μην τέλειωνε αυτή η στιγμή! Αν είχαμε το αλάβαστρο, αν Εκείνος ήταν μπροστά μας … Τόσες Μαγδαληνές, όσοι και οι παριστάμενοι στο προαύλιο στο ξωκκλήσι … Η καρδιά μας είναι το αλάβαστρο, πρόφτασε ο Δεσπότης την σκέψη μου και αυτή ζητάει ο Χριστός. Να σπάσει να ξεχυθεί το άρωμα να ανέβει η ψυχή σε συνάντηση με τον Δημιουργό της. Νάρθει η σωτήρια λύτρωση.
Δεν θυμάμαι άλλη πιο κατανυκτική στιγμή από αυτή στο ξωκκλήσι του Άη Νικόλα στα ριζά του βράχου, στον Παρνασσό!

No tags

7 comments

<< Αφάνταστη θλίψη

Ιππότες και αρχόντισσες >>