Άσπρος καπνός, επιτέλους! Μετά το πολυήμερο παζάρι των πολιτικών μέχρι να καταλήξουν στο πρόσωπο του προσωρινού πρωθυπουργού της Ελλάδος, την περασμένη Τετάρτη, ήταν η πρώτη, καλή είδηση σε όλα τα ξένα μέσα ενημέρωσης! Θα μου πείτε, γιατί τo διεθνές ενδιαφέρον; Προς τι η τόση σπουδή; Το Βέλγιο έχει να δει, όχι μόνο εκλεγμένο πρωθυπουργό αλλά και ολόκληρη κυβέρνηση πάνω από ένα χρόνο τώρα, γιατί δεν πιέζουν και προς τα δω; Είμαστε όντως τόσο ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι, οι Έλληνες;

Μιλούσα με τον καλό φίλο, τον έλληνα Θανάση Αποστόλου, ο οποίος ζει στην Ολλανδία και από το 1989 μέχρι το 2002 είχε εκλεχθεί σε τρείς κατά σειρά περιόδους βουλευτής στο Εθνικό Κοινοβούλιο των Κάτω Χωρών με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PvdA)

Με την άδειά του αντιγράφω κάποιες σκέψεις από μια συνέντευξή του, σχετικά με το πολιτικό σύστημα εκεί: «Η οργάνωση της χώρας στηρίζεται στους λεγόμενους κοινωνικούς πυλώνες, τις χριστιανικές ομολογίες (Ρωμαιοκαθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι), τα κινήματα των ανθρωπιστών φιλελευθέρων, και των σοσιαλδημοκρατών. Αυτοί είναι οι τρείς βασικοί κοινωνικοί πυλώνες. Με το εκλογικό σύστημα της απόλυτης απλής αναλογικής, κανένας απ’ αυτούς τους πυλώνες δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία στο Εθνικό Κοινοβούλιο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αναγκαστικά τα κόμματα πρέπει να συνεργασθούν και να κάνουν συμβιβασμούς για να μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα. Αυτό απαιτεί αλληλοσεβασμό των αρχών της κάθε παράταξης, ανοιχτό διάλογο και στάση αλληλοκατανόησης για να καταλήξει κανείς σε συμφωνία. Αυτό το πνεύμα της συνεργασίας έχει καλλιεργηθεί από τις αρχές του 16ου αιώνα και είναι μέρος της Ολλανδικής νοοτροπίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η λήψη αποφάσεων γίνεται εύκολα. Χρειάζονται σκληρές και χρονοβόρες διαδικασίες για να συμφωνηθεί ένα κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα και να σχηματισθεί κυβέρνηση. Υπάρχει επίσης μια σχετική αστάθεια όσον αφορά τη συνοχή της κυβέρνησης. Γι’ αυτό γίνονται συχνά πρόωρες εκλογές. Σ΄ αυτό το περιβάλλον της στήριξης στους κοινωνικούς πυλώνες, την νοοτροπία του ανοιχτού διαλόγου και του συμβιβασμού πρέπει να λειτουργήσει ο βουλευτής του Ολλανδικού κοινοβουλίου».

Βουλευτές που γίνονται υπουργοί παραιτούνται από το βουλευτικό τους αξίωμα. Αυτό διευκολύνει τον έλεγχο του κυβερνητικού έργου από το κοινοβούλιο. Η δημοκρατία μέσα στο κόμμα είναι βασικό στοιχείο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Η λίστα των υποψηφίων, η καμπάνια του κόμματος και όχι η προσωπική καμπάνια του υποψηφίου απαλλάσσει τον υποψήφιο βουλευτή από οικονομικά βάρη για την εκλογή του. Σ’ αυτό το σύστημα είναι εύλογο να μην υπάρχουν οικονομικά κίνητρα για την άσκηση του βουλευτικού αξιώματος. Ο Ολλανδός βουλευτής αμείβεται με τη βουλευτική αποζημίωση που είναι ίση με το μισθό του προϊσταμένου μιας διεύθυνσης τμήματος υπουργείου. Δεν υπάρχει βουλευτική ασυλία, ο βουλευτής ή ο υπουργός έχει την ίδια μεταχείριση από το νόμο όπως όλοι οι πολίτες».

Χωρίς σχόλια!

No tags

1 comment

<< Με τα μάτια κλειστά

Κάλιο το μάτι … >>