Πολλά γράφτηκαν για τον θάνατο του Κρίστοφερ Χίτσενς, βρετανού συγγραφέα και δημοσιογράφου. Ανάμεσα στα άλλα, ότι ήταν αντισυμβατικός, αντιρρησίας από επιλογή, διανοούμενος, φιλοπόλεμος και άθεος. Να σταθώ σ’ αυτό το τελευταίο: Άθεος!

Στα μπλογκς και στα δίκτυα κοινωνικής ενημέρωσης, «ψάρεψα» τα εξής επ’ αυτού: «Αν με ακούσετε τώρα που είμαι άρρωστος να δηλώνω ότι πιστεύω σε Θεό, να ξέρετε ότι αυτή η δήλωση θα είναι προϊόν της αρρώστιας μου και όχι της ελεύθερης σκέψης μου», δήλωνε ο ίδιος ενώ είχε αρχίσει ήδη την χημειοθεραπεία για την καταπολέμηση της αρρώστιας του. Στο Διαδίκτυο ο Υ.Ch. σχολίαζε: «Είναι φοβερό να φοβάσαι να μη απογοητεύσεις τους θαυμαστές σου περισσότερο από το να φοβάσαι τον Θεό. Η υπερηφάνεια, η ματαιοδοξία, ο μέγιστος εχθρός…».

Πριν μήνες είχα βρεθεί στην εξόδιο ακολουθία ενός γνωστού διεθνολόγου καθηγητή. Ήταν αγνωστικιστής κατά δική του επίσημη διακήρυξη και σε όλους ήταν γνωστό, ότι ο Θεός δεν είχε καμιά θέση στη ζωή του. Ο τελευταίος αποχαιρετισμός, όμως, έγινε στην εκκλησία, προς μεγάλη έκπληξη όλων μας. Και όταν η πάστορας της εκκλησίας μίλησε για τις ώρες που περνούσε κοντά του, στο νοσοκομείο, και τις ατέλειωτες συζητήσεις που είχε μαζί του για τον Θεό και την αιωνιότητα είχαμε όλοι την εντύπωση, ότι μας μιλούσε για έναν άλλον άνθρωπο. Στο τέλος μίλησε ένας από τους πρώτους μαθητές του, σεβάσμιος καθηγητής πλέον και ο ίδιος. Στάθηκε με έμφαση σε μια από τις τελευταίες τους συναντήσεις. Αποχαιρετώντας τον του είπε, ότι θα προσεύχεται για κείνον. Και ο γηραιός καθηγητής με το μυαλό ξυράφι παρά τα 96 χρόνια του, του φώναξε δυνατά να το ακούσουν όλοι: «Κι εγώ προσεύχομαι για σένα!». Προφανώς είχε αναθεωρήσει τη γνώμη του για τον Θεό!

Σήμερα το πρωί στην εκκλησία το κήρυγμα ήταν από την Β΄Επιστολή του Παύλου προς τους Κορινθίους (κεφ. 1, 18-20). Είχαν προβλήματα στην εκκλησία τους οι Κορίνθιοι και είχαν καλέσει τον Παύλο να τους τα λύσει. Εκείνος, όμως, αργούσε να πάει και οι Κορίνθιοι νόμισαν, ότι τους κορόιδεψε στην πρώτη του επιστολή λέγοντάς τους, ότι θα πάει. Έτσι αναγκάστηκε να τους στείλει και μια δεύτερη, τονίζοντας, ότι «ο λόγος ο λαληθείς προς εσάς δεν έγινε ναι και ου… διότι ο Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός… δεν έγινε ναι και ου, αλλά ναι έγινε εν αυτώ».

Έτσι είναι. Κάποιες ερωτήσεις δεν σηκώνουν «ήξεις-αφήξεις» απαντήσεις! Ή δέχεσαι την ύπαρξη του Θεού ή μένεις στην αναζήτηση και στην άρνηση. Ή λες ένα καθαρό «Ναι» στην πρόσκλησή Του και Τον ακολουθείς, ή τραβάς το δρόμο σου αδιάφορα μέχρι τέλους. Έχεις την ελευθερία να το κάνεις αυτό και η ευθύνη είναι προσωπική, όπως και το κόστος και οι συνέπειες. Η ερώτηση, πάντως, θα επαναλαμβάνεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μέχρι να δοθεί απάντηση από τον καθένα προσωπικά.

Στ’ αυτιά μου γυρίζει η μουσική από το όργανο και τα λόγια του ύμνου σήμερα το πρωί: Χαρείτε όλοι, γιατί ο Χριστός γεννήθηκε! Χαρείτε γιατί ο Θεός μας επισκέφτηκε στη γη! Πήρε μορφή ανθρώπου και δεν έμεινε στην αοριστία και στο άγνωστο …

Καλά Χριστούγεννα!

No tags

1 comment

<< Ψάχνοντας την ευτυχία

Παπιγιόν από μετάξι >>