Τυχαία, ανοίγοντας το ραδιόφωνο σε ελληνικό σταθμό, άκουσα τις προάλλες, το εξής τραγούδι:

«Κάπου υπάρχει ένα νησί που δεν υπάρχουνε κακοί – μην αμφιβάλλεις
Δε λέω λόγια της στιγμής κι αυτά που λεν – της παραζάλης …»

Δεν μπόρεσα να ακούσω, ούτε ποιος έγραψε τα λόγια, ούτε και ποιος το τραγουδούσε. Μου κόλλησε, όμως!

Βλέπω το χιόνι να έχει παγώσει κάθε ίχνος ζωής έξω. Περιμένω τον κοκκινολαίμη που καταφθάνει κάθε τόσο και λιγάκι για την τροφή του στο σπιτάκι. Ανήσυχος κοιτάει δεξιά και αριστερά και με μια γρήγορη κίνηση αρπάζει ένα σπυράκι στάρι στο ράμφος του και τρέχει στη φωλίτσα του, να το απολαύσει με την ησυχία του. Γιατί η «κακιά» κάργα και ο «κακός» κότσυφας παραμονεύουν για να τον κυνηγήσουν, παρότι και οι δυο τελευταίοι έχουν την δική τους τροφή. Δεν τους στερεί τίποτα δικό τους, ο φτωχός κοκκινολαίμης. Απλά εκείνοι τον ταλαιπωρούν με την δική του τροφή, χωρίς να κερδίζουν οι ίδιοι κάτι παραπάνω από αυτό που έχουν ήδη!

Ένα πρωί ανακάλυψα μια μεγάλη γρατζουνιά από κλειδί στο λακ του αυτοκινήτου μου. Δεν εμπόδιζε κανέναν, ούτε ήταν σε λάθος θέση παρκαρισμένο. Κάποιος πέρασε δίπλα και με το κλειδί του, προχωρώντας, άφηνε το χέρι του να γλιστράει με δύναμη πάνω στο λακ. Δεν κέρδισε τίποτα ο ίδιος, μόνο που έμεινε η γρατζουνιά στο δικό μου το αυτοκίνητο…

Δεν γίνεται να λείψουν οι «κακοί»! Δεν μπορεί, όμως, κάπου θα είναι το «νησί»! Ίσως πολύ πιο κοντά, απ΄ ότι φανταζόμαστε. Κλείνοντας τα μάτια, ίσως και να το δούμε. Μέσα μας …

No tags

No comments yet.

<< Περαίωση

Ειδική περίπτωση >>