Ο αστυνόμος Χαρίτος «χτύπησε» και πάλι στις Βρυξέλλες, σε αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αυτή τη φορά. Επί τάπητος, η περαίωση! Αρχές και εξουσίες ήταν παρούσες, εκτός όσων, λόγω κρίσης, αδυνατούσαν, ή δεν ασκούσαν τα καθήκοντά τους πλέον! Κόσμος πολύς τέλος πάντων.

«Ο ΄τύπος΄ σκοτώνει τους φοροφυγάδες, είναι προφανές», απεφάνθη ο επί του αστυνομικού δελτίου, Πέτρος Μάρκαρης. «Δηλαδή τους … περαιώνει τελεσίδικα και αμετάκλητα», ακούστηκε πίσω από τους όρθιους. Ο αστυνόμος Χαρίτος, γνωστός για την αγάπη του για τα λεξικά και ιδιαίτερα αυτό του Δημητράκου, του 1953, ήταν προβληματισμένος. Σκυφτός και αμίλητος προσπαθούσε να λύσει τον γρίφο. Ήταν που δεν έβρισκε και τα λήμματα, «φοροφυγάς» και «φοροδιαφυγή», στο αγαπημένο του λεξικό. Μόνο το «φορομπήχτης», έβρισκε, αλλά αυτό αναφερόταν σε νόμους! Μπλεκόταν έτσι η κατάσταση απροσδόκητα, καθότι αυτή η απουσία, του στερούσε την … επιστημονική βάση για την εξιχνίαση του εγκλήματος. Τι στο καλό, σκεφτόταν, δεν υπήρχαν φοροφυγάδες τότε; Για να του είχε ξεφύγει του Δημητράκου βέβαια, ούτε λόγος!

Στο σπίτι που το έψαξα, μετά, ο δικός μου, ο Μπαμπινιώτης του 1998, τον αναλύει τον όρο διεξοδικά: «Αυτοί που φοροδιαφεύγουν συστηματικά με αποτέλεσμα να μεταφέρονται τα φορολογικά βάρη εκείνων, στους συμπολίτες τους». Μόνο στο λήμμα, «περαίωση» βρήκα γραμμένο δίπλα σε παρένθεση, (μτγν.), όπερ σημαίνει, ότι προ δεκαπενταετίας, που ο σοφός καθηγητής έγραφε το λεξικό του, η λέξη μόλις και έκανε την εμφάνισή της. Για τους μεταγενέστερους, λοιπόν! Να γράψω στον αστυνόμο Χαρίτο, να αλλάξει λεξικό, μάλλον άσκοπο και όχι της στιγμής! Ας ευχηθώ, τουλάχιστον, να τελειώσει γρήγορα η κρίση. Δεν είναι για τίμιους ανθρώπους και ανθρώπους του καθήκοντος, σαν τον Χαρίτο, αυτές οι εποχές!

«Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, της Διασποράς;» ακούστηκε πίσω από τους όρθιους και πάλι. «Μας λοιδορούν οι συνάδελφοί μας και φτιάχνουν ανέκδοτα εις βάρος μας», «δεν μας εμπιστεύονται πλέον και χάνουμε τις δουλειές μας», πετάχτηκε κάποιος από δίπλα. «Να βάλουμε πλάτη όλοι. Να βρούμε τον φταίχτη. Δεν μπορεί, κάπου εδώ θα κρύβεται ο δολοφόνος», ανατρίχιασα, που το άκουσα. Ο λαλίστατος επί του Τύπου, κ. Μάρκαρης, έδειξε συμπάθεια για τους προβληματισμούς και τους φόβους της Ομογένειας, αλλά ήταν κάθετος στην απάντησή του: «Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Τουλάχιστον, ως οργανωμένη αντίδραση από το εξωτερικό, πρέπει να το ξεχάσετε. Ο κόσμος έχει αλλάξει από τον Καποδίστρια και μετά. Ο καθένας ζει χωριστά και πρέπει να βρει δικούς του τρόπους αντίδρασης και … προφύλαξης», συμπλήρωσε με πονηρό χαμόγελο.

Δεν είχε κι άδικο! Κλεισμένοι στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στον πέμπτο όροφο, κοιταχτήκαμε με την φίλη μου και κουνήσαμε τα κεφάλια μας με συγκατάβαση. Είχαμε μπροστά μας το ‘θύμα’ και οι υποθέσεις, όπως και οι καλές προθέσεις, ήταν πλέον περιττές. Άλλωστε και όπως έδειχναν τα πράγματα, κανείς από τους παραβρισκόμενους δεν είχε προφτάσει να διαβάσει το δεύτερο βιβλίο της Τριλογίας μέχρι τέλους. Για συμπεράσματα ήταν, έτσι, νωρίς ακόμα. Ο ίδιος ο αστυνόμος Χαρίτος συνέχιζε να δείχνει προβληματισμένος, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Δεν του είχε ξεφύγει ένοχος μέχρι εκείνη τη στιγμή. «Θα τα καταφέρουμε, που θα πάει …», μουρμούρισε στον βοηθό του. «Έστω και στο παραπέντε, όπως η Ελλάδα!», του απάντησε ο άλλος, αλλά ο αστυνόμος δεν τον άκουσε. Μας κοίταζε έναν-έναν προσεκτικά. Όλοι είμασταν στα μάτια του ύποπτοι. Δεν απέκλειε ακόμα και να κυκλοφορούσε ανάμεσά μας, ο δολοφόνος …

No tags

1 comment

<< Δεν είμαστε έλληνες λαμόγια

Το νησί >>