Αυτή θα ήταν η σωστή απάντηση από την Ελλάδα στη μεγάλη χθεσινή πανευρωπαϊκή κινητοποίηση αλληλεγγύης των ξένων για τα δεινά των ελλήνων. Και μέσα σ΄ αυτή τη λέξη, θα έκλεινα εκείνους τους έλληνες (πόσους;) φοροφυγάδες και χαραμοφάηδες του κάθε συστήματος, απατεώνες και απατεωνίσκους, ψεύτες και κλέφτες της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και τον εξυπνάκια της διπλανής πόρτας! Προσωπικά δεν μου αρκεί και δεν συνυπογράφω όλα αυτά τα ελληνικά «Thanks», ως απάντηση στο κίνημα, «Je suis grec» (είμαι Έλληνας!), που ξεκίνησε το περασμένο φθινόπωρο από την νότια Γαλλία. Όχι από αγνωμοσύνη, κάθε άλλο! Ίσα-ίσα είναι η πρώτη καλή είδηση, που διαβάζω τελευταίως στον διεθνή τύπο για την Ελλάδα και με κάνει να ελπίζω, ότι δε χάθηκαν όλα! Δεν συνυπογράφω όμως, γιατί μου φαίνονται όλα αυτά λειψά και γιατί είναι σα να αποδέχομαι την φτώχεια μου και την κρατική ένδεια, δεχόμενη τον οβολό της ελεημοσύνης τους. Δεν στοιχίζει και τίποτα να πας στο κέντρο των Βρυξελλών ή στην Πλατεία Ομονοίας στο Παρίσι και να πεις ότι είσαι και συ έλληνας. Δεν έχεις απέναντί σου τον «εχθρό». Το πρωτόπε ο Τζών Φ. Κέννεντυ, στο αποκομμένο Βερολίνο, τον Ιούνιο του 1963 για συμπαράσταση στον πληγωμένο τότε γερμανικό λαό (κοίτα πώς αλλάζουν τα πράγματα …): «Ich bin ein Berliner!» (Είμαι Βερολινέζος!), έχοντας απέναντί του και σε απόσταση αναπνοής τους ρώσους στρατιώτες με τα οπλοπολυβόλα τους, από την άλλη πλευρά του Τείχους που χώριζε τότε τη Γερμανία στα δυο.

Μπράβο, όμως παρ΄ όλα αυτά, σε όσους ήταν χθες στους δρόμους και στις πλατείες της Ευρώπης και μπράβο σ΄ αυτούς που το σκέφτηκαν. Τουλάχιστον αυτοί θα μπορούν μεθαύριο να κοιτάξουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους στα μάτια και να τους πουν, ε, όχι, εμείς δεν μείναμε με τα χέρια σταυρωμένα, δεν πήραμε μέρος στην διεθνή απαξίωση και στον εξευτελισμό μιας χώρας που θέλουμε να την ονομάζουμε κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού μας, δεν καταθέσαμε αμαχητί τα όπλα!

Η συμπόνια είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε οι έλληνες αυτή τη στιγμή! Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να επανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια και να πείσουμε τους φίλους μας εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι αξίζει να μας εμπιστευτούν και πάλι γιατί εμείς οι ίδιοι αποφασίσαμε να αλλάξουμε και θα το κάνουμε ξεκινώντας αμέσως. Από τα συντρίμμια της πληγωμένης εθνικής μας περηφάνιας να αφήσουμε έτσι να βγει το καινούργιο και να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας γι αυτό. Το έχουμε αποδείξει και στο παρελθόν, ότι το μπορούμε!

Άντε, χρειαζόμαστε και λίγη κατανόηση … Από το φίλο σου δεν περιμένεις κεραυνούς, όταν τρέχεις να του πεις, πόσο θάλασσα τα έκανες! Άπειρες φορές θα σου ανοίξει την αγκαλιά του, θα σου συμπαρασταθεί και, αν είναι αληθινός και σωστός φίλος, θα σου δώσει τις συμβουλές του για να μη σου ξανασυμβεί. Το πρόβλημα όμως σιγά-σιγά θα αρχίσεις να γίνεσαι εσύ και η πέρα από κάθε λογική συμπεριφορά σου, αν εσύ συνεχίζεις το βιολί σου …

No tags

No comments yet.

<< Μπαλάκι του πινγκ-πονγκ

Περαίωση >>