Το μουσείο του Λούβρου απέχει σχεδόν μιάμιση ώρα με το τρένο από τις Βρυξέλλες αλλά ποτέ δεν έτυχε να έχω στη διάθεσή μου μια ολόκληρη μέρα στο Παρίσι για να το γυρίσω. Αυτό το επιβλητικό συγκρότημα κτηρίων στις όχθες του Σηκουάνα, πάλαι ποτέ κατοικία βασιλιάδων και αυτοκρατόρων στεγάζει σήμερα τους θησαυρούς του κόσμου. Για να τους δει κανείς και να τους απολαύσει θα πρέπει να αφιερώσει χρόνο. Η ευκαιρία δόθηκε με την συμμετοχή της αδελφής μου σ΄ ένα διεθνές συνέδριο που άρχιζε την περασμένη Δευτέρα. Με κάλεσε να περάσουμε το Σαββατοκύριακο μαζί και να πραγματοποιήσουμε αυτό που από καιρό σχεδιάζαμε και οι δυό: Μια μέρα στον Λούβρο! Με τον οδηγό του μουσείου στο χέρι λοιπόν, προσπεράσαμε βιαστικά την Αίγυπτο, την Ρώμη, τους αγαπημένους μου σκοτεινούς φλαμανδούς ζωγράφους και την πτέρυγα Ρισελιέ με τα πολυτελέστατα διαμερίσματα του Ναπολέοντα.

Στις μαρμάρινες σκάλες για την πτέρυγα Σιλί με τις ελληνικές αρχαιότητες πέσαμε σε κόσμο, που κοιτούσε ψηλά χωρίς να κουνιέται σχεδόν από τη θέση του. Μιλάμε για το αδιαχώρητο! Σηκώσαμε κι εμείς τα μάτια μας και την είδαμε, την Νίκη της Σαμοθράκης. Συγκλονιστική! Στην κορυφή της μεγαλόπρεπης σκάλας, επάνω σ΄ ένα βάθρο, που έχει το σχήμα πλώρης καραβιού θαρρείς και είναι έτοιμη να πετάξει. Απαράμιλλο δείγμα ικανότητας να αποδοθεί η κίνηση. Βρέθηκε στη Σαμοθράκη το 1863, αλλά χρονολογείται στο 190 π.Χ. Το πώς βρέθηκε η χάρη της στον Λούβρο, αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία… Στην επιγραφή δίπλα έγραφε: «οι Έλληνες είχαν την θαυμάσια και ξεχωριστή ιδέα να συμβολίσουν την Νίκη με την μορφή γυναίκας με απλωμένα φτερά»! Φαντάσου ιδέες οι έλληνες… Συγκινηθήκαμε… Φτάνοντας κοντά της, δείξαμε κατανόηση για όλους αυτούς που ώρα τώρα δεν το κουνούσαν από την θέση τους και την απαιτήσαμε και για λόγου μας! Αυτό το αιθέριο πλάσμα, από παριανό μάρμαρο, πετούσε στο χώρο, τόσο αισθησιακές ήταν οι κινήσεις που έδειχναν οι πτυχές στο ένδυμά της. Ένα ανάλαφρο ανάγλυφο πέπλο άφηνε να φαίνονται λεπτομέρειες σε σημεία του κορμιού της, καθώς ο άνεμος το έπαιζε. Μοναδικό!

Στην αίθουσα με την Αφροδίτη της Μήλου το ίδιο αδιαχώρητο. Είμαι σίγουρη, ότι οι «τύποι» που την έκαναν εξώφυλλο, πρόσφατα, σε γερμανικό περιοδικό, θέλοντας να «εξευτελίσουν» τους έλληνες, δεν είχαν περάσει προφανώς ούτε έξω από τον Λούβρο! Η χάρη, ο αισθησιασμός αλλά και η αξιοπρέπεια σκλαβώνουν το μάτι. Μπαίνοντας μέσα από δεξιά και κοιτάζοντας το πρόσωπο αυτής της κλασσικής ομορφιάς σε συνεπαίρνει η γλυκιά και ήρεμη έκφρασή του. Από την αριστερή πλευρά η έκφραση του προσώπου γίνεται σοβαρή, μπορώ να πω αυστηρή. Τι τέχνη! Γυρίζαμε πάλι και πάλι τριγύρω της. Μια ολόκληρη αίθουσα του Λούβρου δική της!

Είχαμε αφιερώσει όλη τη μέρα μας στην Αρχαία Ελλάδα και μόνο. Δεν νομίζω να μας ξέφυγε κάτι… Είδαμε σε πολλές επιγραφές δίπλα σε μοναδικά ευρήματα της κλασσικής Ελλάδας να αναγράφεται, ως τόπος «καταγωγής» τους σκέτο, «Τουρκία», ενώ σε άλλες, ίσως νεώτερες επιγραφές, να επισημαίνεται, το σωστότερο, «σημερινή Τουρκία». Λεπτομέρεια, θα μου πείτε, εμάς όμως μας ενόχλησε και θα θέλαμε να δούμε στην επόμενη επίσκεψή μας την δίκαιη και αυτονόητη διόρθωση. Ποιος να έχει τάχα την ευθύνη της αναφοράς;

Αλλά με αποζημίωσε, κατά τι, ο υπάλληλος του ταχυδρομείου της πλατείας του Χρηματιστηρίου στην καρδιά του Παρισιού, όταν την Δευτέρα το πρωί πήγα να ταχυδρομήσω τις κάρτες για τους αγαπημένους στην Ελλάδα. Μετρούσε Νίκες και Αφροδίτες και επικολλούσε γραμματόσημα χωρίς τέλος! Δεν έχασε την ευκαιρία να μου πει, μ΄ ένα πλατύ χαμόγελο: «Ξαναγυρίζουν στην πατρίδα τους, ε! Μα τι όμορφη χώρα που έχετε!». Ήταν ένας απλός υπάλληλος στο ταμείο του ταχυδρομείου και στις δυο φράσεις του έκλεισε όλη την μεγάλη ιστορία μας ενώνοντάς την με το σήμερα… Τρελή ιδέα, το ομολογώ, αλλά σκεφτείτε να γινόταν, σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς που βιώνει η χώρα, κι όλα αυτά τα ξενιτεμένα αριστουργήματα να ξαναγύριζαν στον τόπο τους, όχι βέβαια ως καρτ-ποστάλ και όχι μόνο τα μάρμαρα του Παρθενώνα! Θα άδειαζαν τα μουσεία του κόσμου και θα βούλιαζε η Ελλάδα! Από χάρη, ομορφιά και κόσμο από τα πέρατα της γης…

Εύχομαι να μη πρόφτασε να δει, ο καλόγνωμος υπάλληλος, το αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, που με τόση απλότητα και εντελώς αυτονόητα με καλοτύχισε κι εμένα γι΄ αυτή την ίδια διαχρονική πατρίδα!

No tags

5 comments

<< Οι αφορισμοί

Η Τάξη του Χιονιού >>