«Παίρναμε το πρωινό μας με τον άνδρα μου ένα Σάββατο πρωί. Στην τηλεόραση έτρεχαν οι τελευταίες ειδήσεις και όπως κάθε μέρα τα τελευταία δύο χρόνια ακούγαμε για την κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν είμαστε οικονομολόγοι και δεν καταλαβαίναμε και πολλά από αυτά που λέγανε. Ξέραμε μόνο ότι η Ελλάδα είναι ένας παράδεισος και εδώ μιλούσαν για καταστροφή. Αλλά τι μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, μια ηθοποιός εγώ και ένας παραγωγός κινηματογράφου ο άνδρας μου; Σκεφτήκαμε λοιπόν …». Μ΄ αυτά τα λόγια, η αυστριακή ηθοποιός Katharina Stemberger και ο άνδρας της, Fabian Eder, άνοιξαν την βραδιά, στις Βρυξέλλες, που ήταν αφιερωμένη στην Ελλάδα.

Αυτό που οι δυο τους σκέφτηκαν εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό στη Βιέννη εμείς το βλέπαμε στην οθόνη μιας αίθουσας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε μια από τις τελευταίες εκδηλώσεις του πριν τις καλοκαιρινές διακοπές. Διοργανωτές ήταν αυστριακοί ευρωβουλευτές, με την παρουσία του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ελλήνων ευρωβουλευτών και πλήθος θεατών, κυρίως ξένων. Η μικρή ταινία-ντοκιμαντέρ “Greece in Bloom” μας ξεναγούσε σε μια άλλη Ελλάδα, στην Ελλάδα της καθημερινότητας και των μικρών πραγμάτων, μακριά από το κέντρο. Αλλά και στην Ελλάδα της καρδιάς, της γεύσης και της ανείπωτης ομορφιάς. Το ιστιοφόρο έσκιζε καθάρια γαλαζοπράσινα νερά, δελφίνια το συνόδευαν στο ταξίδι του στην νοτιοδυτική Ελλάδα και σε κάθε σταθμό του, κατά προτίμηση σε μικρά και απόμερα νησάκια, περίμενε το στρωμένο τραπέζι. Με ό,τι προσέφερε ο κήπος της κάθε καλοκυράς και η ελληνική θάλασσα. Χόρταινε το μάτι! Μαυροντυμένες κυρούλες άνοιγαν το σπίτι τους και σε κάτασπρες αυλές ξεδίπλωναν την ελληνική φιλοξενία σε όλο της το μεγαλείο, με την ίδια ευκολία που άνοιγαν μπροστά στο φακό το φύλλο για την χειροποίητη χορτόπιτα. Σκέτο μαρτύριο για όσους ξέρουν και τα νοσταλγούν όλα αυτά …

Έβλεπα τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κ. Σούλτς, να έχει γείρει στο πλάι το κεφάλι του και να απολαμβάνει. Αλλά και πρώτος να σηκώνει τα χέρια και να χειροκροτεί, όταν ακούστηκε από νέους ανθρώπους, κάπου στην Κρήτη, αν θυμάμαι καλά, ότι θέλουν να μείνουν στον τόπο τους και να παλέψουν, αλλά χρειάζονται την συμπαράσταση της Ευρώπης και την αλληλεγγύη στον αγώνα τους. «Να τους το πείτε, να το ακούσουν στην Ευρώπη», φώναζαν με παλμό. Ακούστηκαν και άλλες πολλές φωνές, κυρίως από νέους ανθρώπους, φωνές αγωνίας για το μέλλον, φωνές απόγνωσης αλλά και αισιοδοξίας για κάτι καλύτερο, που κανείς δεν μπορούσε ακριβώς να το προσδιορίσει, αλλά όλοι το ευχόντουσαν να έρθει γρήγορα.

Αν σκοπός της ταινίας ήταν να ανάψει και πάλι την αγάπη των Ευρωπαίων για μια χώρα, που θέλουν να την προσονομάζουν «Κοιτίδα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού», το πέτυχε στο ακέραιο! Αν, μαζί μ΄ αυτό καταφέρει να σβήσει και κάθε ίχνος προκατάληψης από το μυαλό του κάθε «κακού» μέσου ευρωπαίου για την ίδια αυτή χώρα που βιώνει μια αναπάντεχη και πολύπτυχη κρίση αυτή τη στιγμή, θα ήταν η αποκορύφωση.

Πάντως έτσι και γινόταν πρόσκληση στο τέλος της βραδιάς να μπούμε σ΄ ένα ιστιοφόρο για μια βόλτα στην Ελλάδα κανείς δεν θα το αρνιόταν, θαρρώ. Είναι και η βροχή, που δεν λέει να κρατήσει σ΄ αυτόν εδώ τον τόπο κι ας κοντεύει να βγει ο Ιούλιος. Το καλοκαίρι μας φέτος είναι, βλέπετε, σε διακοπές …

No tags

2 comments

<< Citius, Altius, Fortius

Τα παιδιά που δεν προλάβαμε >>