Τελευταία πράξη σήμερα στο λονδρέζικο ολυμπιακό θέαμα. Πάνω από δυο βδομάδες παλμό, κίνηση και φώτα, στη βορινή πρωτεύουσα. Πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν – πικρόχολα και εξ αγνοίας! – πολλά έκαναν τον γύρο του κόσμου. Υπολογίζεται ότι κάπου 4 δις άνθρωποι ήταν κολλημένοι στην τηλεόραση σε κάποιες φάσεις του. Όταν το 1908 πρωτοέγιναν στο Λονδίνο οι μοντέρνοι Ολυμπιακοί Αγώνες, ούτε τηλεόραση υπήρχε, ούτε διαδίκτυο. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες το 1896 στην Αθήνα και η μεγάλη επιτυχία τους συνέχιζε παγκόσμια να ακτινοβολεί. Πίσω στην Μεγάλη Βρετανία, όμως, και στην εγγλέζικη αριστοκρατία, η οποία και ασχολείτο με τα αθλήματα εκείνον τον καιρό και δεν είχε ανάγκη τη διαφήμιση, ούτε την καταξίωση! Ήταν εσωτερική υπόθεση κατά κάποιον τρόπο των «εκλεκτών», αλλά εκλεκτών στο πνεύμα του Γάλλου βαρόνου Coubertin, που αγωνίστηκε να αποκτήσει η επιδίωξή του ένα ισχυρό έρεισμα κοινωνικής προοπτικής, αλλά όχι να μείνει υπόθεση μιας «ελίτ» που θα ταυτιζόταν και μόνο στην κοινωνική προέλευση.

Πώς άλλαξαν οι καιροί! Τα παγκόσμια ρεκόρ του Λονδίνου θα φάνταζαν «όνειρα θερινής νυκτός» για τους πρώτους αθλητές και σίγουρα θα τρίζουν τα κόκκαλα του Γάλλου βαρόνου, «βλέποντας» τους φτεροπόδαρους του σήμερα να βγάζουν τα παπούτσια τους μετά τον αγώνα και να τα κρατούν επιδεκτικά μπροστά στο στήθος τους, στην κάμερα που έτρεχε να τους αποθανατίσει, για να φανεί το όνομα του σπόνσορα!

Άξιζε, όμως, να δει κανείς την επιβλητική Tower Brigde της βρετανικής πρωτεύουσας φωτισμένη την νύχτα πολύχρωμα και με τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους να κρέμονται στον αέρα. Αν είχε την τύχη να την δει και να ανοίγει για να περάσει ένα από τα πολλά τρικάταρτα ιστιοφόρα που περιέπλεαν τον Τάμεση εκείνες τις μέρες, μιλάμε για θέαμα. Άξιζε το πανηγύρι στους δρόμους. Άξιζε η παρακολούθηση των αγωνισμάτων στο κατάμεστο στάδιο και μάλιστα με παρέα που γνώριζε το αντικείμενο και σχολίαζε ανάλογα. Τι να σας πω, αρχίζω να αδημονώ για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο …

Κρατάω με συγκίνηση τη στιγμή, Κυριακή πρωί, στον Μαραθώνιο των Γυναικών και υπό βροχή. Στημένη με την παρέα μου από νωρίς το πρωί κάπου κοντά στην γνωστή γέφυρα. Περιμέναμε με αγωνία την μοναδική ελληνίδα αθλήτρια. Βλέποντάς την από μακριά να έρχεται, αρχίσαμε, εν χορώ, μαζί με τα χειροκροτήματα να την ενθαρρύνουμε φωνάζοντας, «Ελλάδα, Ελλάδα». Εκείνη κοιτάζοντας πάντα μπροστά σήκωσε τον αντίχειρα και μας απάντησε, συνεχίζοντας την προσπάθειά της.

Με την λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο συμπίπτει και η Παγκόσμια Ημέρα της Νεολαίας που γιορτάζεται σήμερα. Στον απόηχο των Ολυμπιακών, λοιπόν, η ευχή στους νέους μας για όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο δυνατά. Όταν το 1844 ιδρύθηκε στο Λονδίνο από τον George Williams, η Χριστιανική Ένωση Νέων (YMCA), μια κοινωνική οργάνωση δομημένη σε προτεσταντική εκκλησιαστική βάση, ο Coubertin σαγηνεύτηκε από το αντικείμενο των δραστηριοτήτων αυτής της κίνησης που ήταν εκτός των άλλων και η διάδοση του μοντέρνου αθλητισμού και την είδε, ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να προετοιμαστούν οι κοινωνίες ανά τον κόσμο ούτως ώστε πιο εύκολα να ενστερνισθούν το ολυμπιακό κίνημα και τις τόσο πολύτιμες για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, ολυμπιακές και ηθικές αξίες. Στην πορεία πολλά άλλαξαν στον τομέα των ολυμπιακών θεσμών και όχι μόνο και οι εξελίξεις υπήρξαν θυελλώδεις. Ο πυρήνας, όμως, δηλαδή η συμμετοχή κυρίως του ολυμπιακού αθλητή στον «ευγενή» αθλητικό ολυμπιακό αγώνα, έμεινε ο ίδιος. Πρόκειται για ένα δείγμα ανώτερης συμπεριφοράς, η οποία μπορεί να θεωρηθεί, ως αριστοκρατική, στη βάση ηθικών κριτηρίων, για την Ειρήνη και την Δημοκρατία, στη βάση της πολιτισμικής ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

ΥΓ. Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο, «Το Ολυμπιακό Φαινόμενο», του Νικολάου Πατσαντάρα, Εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, 2007

No tags

No comments yet.

<< Καλοκαιρινές διαδρομές

Η Ελλάδα ανθίζει >>