Περπάτησα βουνά κι ακρογιαλιές με ήλιο και φεγγάρι, το ελληνικό καλοκαίρι δεν είχε φέτος τελειωμό! Αρχίζοντας να απαριθμώ τα καλά αρνούμαι να θυμηθώ τα κακά. Τι ευλογία αυτή η απλή αφαιρετική! Λοιπόν, μύρισα άγρια ρίγανη και άγρια μέντα και την τριανταφυλλιά στην αυλόπορτα του πατρικού και πάλι. Γεύτηκα το πρώτο ρόδι της ροδιάς που φυτέψαμε πέρισυ στην αυλή και κολοκυθοκορφάδες, μια σπεσιαλιτέ του τόπου, από τον κήπο μας. Σεργιάνισα στα στενά δρομάκια της γενέθλιας γης παρέα με τον Άνθιμο Γαζή, ναι αυτόν της Φιλικής. Τον χειμώνα πριν την Επανάσταση τον πέρασε στην Αράχωβα κατηχώντας στο μυστικό της Εταιρείας πολλούς. Τυχαία έπεσε το μάτι μου και το διάβασα στο βιβλίο του Αραχωβίτη Γ. Χαρίτου «η Αράχωβα Βοιωτίας στον Αγώνα του 1821» καθώς «ξεσκόνιζα» την βιβλιοθήκη του πατρικού.

Φέτος το καλοκαίρι είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου φίδι ζωντανό, δυο βήματα από μένα. Να σούρνεται αργά στα ριζά ενός βράχου σηκώνοντας κάπου-κάπου το κεφάλι του προς το μέρος μου και μετά να χάνεται σε μία σχισμή του. Θάταν γύρω στο ένα μέτρο και ο σοφούλης ο ανεψιός μου, ο Κωνσταντίνος, αποφάνθηκε σύμφωνα με την περιγραφή μου, ότι δεν μπορεί παρά να ήταν δενδρογαλιά! Αλλά και μια ζαργάνα, το μοναδικό ψάρι με την πράσινη βελόνα, είδα την ίδια μέρα, από μια πρόχειρη εξέδρα καθώς ετοιμαζόμουν να βουτήξω, να σκίζει σπαθωτή τα γαλανά νερά του Σαρωνικού. Ομορφιά και πλούτος η ελληνική γη, σε στεριά και θάλασσα …

Στον προαύλιο χώρο του Αγίου Γεωργίου στο Παλαιό Φρούριο, στην Κέρκυρα, είδαμε την δεύτερη Πανσέληνο του φετινού Αυγούστου και μας ταξίδεψαν το ίδιο βράδυ στο φεγγαρόφωτο μουσικές διαχρονικές, Μότσαρτ κ.ά. Ανεβήκαμε με τα πόδια στο Αχίλλειο από τις Μπενίτσες. Περάσαμε μέσα από περιβόλια με λεμονιές, πορτοκαλιές και ελιές αιώνων. Μοσχοβολούσαν οι συκιές στο ζεστό αεράκι και οι φραγκοσυκιές, φράχτες ολόκληροι στις αυλές των αρχοντικών. Στο πάλαι ποτέ εξοχικό ανάκτορο της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας, θαυμάσαμε τα απαράμιλλα έργα τέχνης στο περιστύλιο και στον κήπο. Περιττεύουν τα λόγια για την θέα από κει πάνω στο όμορφο νησί του Ιονίου …

Μια υπέροχη μουσική βραδιά μας χάρισαν, λίγες μέρες πριν, νέοι καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, στο πλαίσιο της Μουσικής Ακαδημίας, που διοργανώθηκε φέτος για τρίτη φορά στον Πόρο. Οι δυο νεαρές Γιαπωνέζες μόνο στο πιάνο που δεν ανέβηκαν εκείνο το βράδυ προκειμένου να μας πείσουν για το πάθος τους γι΄ αυτό που έκαναν. Αληθινά όμορφες εκδηλώσεις για έναν κόσμο που ψάχνει και αφήνεται να ενθουσιάζεται μ΄ αυτό που του προσφέρεται. Ποιός είπε ότι λείπει η ποιότητα από τέτοιες εκδηλώσεις στο προαύλιο ενός σχολείου; Κάθε άλλο μάλιστα!

Συναντήσαμε ξανά ανθρώπους γνωστούς και άγνωστους και ανοίξαμε ατέλειωτες συζητήσεις μαζί τους. Για την κρίση και για κάποιες χαμένες αξίες. Προσπερνούσαμε όσους άρχιζαν να μοιρολατρούν και σφίγγαμε το χέρι σε όσους δεν το έβαζαν κάτω. Και είναι πολλοί αυτοί που έχουν ακόμη όραμα και στόχους και θέλουν να συμβάλουν για το καλό του τόπου μας παρά τις δυσμενείς συνθήκες της στιγμής. Εγώ τουλάχιστον αυτό αποκόμισα και χάρηκα. Χάρηκα γιατί οι λίγοι δεν απόκαμαν από το να έχουν στόχους και οι πολλοί αρχίζουν επιτέλους να συνειδητοποιούν ότι το καραβάκι θα πέσει σε ξέρα, αν δεν βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι, αλλά προς τη σωστή κατεύθυνση.

Παίρνω μαζί μου ένα άγουρο ακόμα λεμόνι και ένα ρόδι που κρέμονταν και τα δυο προκλητικά από ένα περιβόλι στο δρόμο και περνώντας ασυνείδητα τα έκοψα! Λίγα βότσαλα από τις θάλασσες που γύρισα και ένα κλαδί ελιάς από την γενέθλια γη. Α, και ένα βαζάκι μαρμελάδα σύκο, από αυτά που μάζεψα σήμερα το πρωί. Για να θυμάμαι και να ευχαριστώ!

No tags

5 comments

<< Θέμα παιδείας

Citius, Altius, Fortius >>