Για να το πραγματοποιήσω, κατέβηκα στο υπόγειο του πατρικού. Δήλωσα διαθέσιμη, μιας και βρέθηκα για λίγο στον τόπο μου, να επιστατήσω στα απαραίτητα μερεμέτια εν όψει του χειμώνα. Έπρεπε να μετακινηθούν σεντούκια και μπαούλα προκειμένου να γίνουν οι δουλειές. «Καλά, λίρες έχεις μέσα;», με ρώτησε ο ένας μάστορας πιάνοντας το βαρύ μπαούλο από το χερούλι. Κάτι πιο πολύτιμο, του απάντησα και τον έκανα να σκύψει περίεργος στο άνοιγμα. Εκείνος είδε βιβλία και χαρτικά και χαμογελώντας μου είπε ότι τα δικά του τα είχε κάνει προσάναμμα για το τζάκι. Εγώ από την μεριά μου είδα τα σχολικά μου χρόνια, τα δικά μου και αυτά της αδελφής μου και του αδελφού μου. Με τάξη βαλμένα και στη σειρά, το Συντακτικό της Αρχαίας Ελληνικής, η Απολογία Σωκράτους και η Φυσική του Μάζη. Τετράδια Εκθέσεων και σημειώσεις με τρεις διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες, άκρως αναγνωρίσιμους μεταξύ των. Ξεχώρισα ένα τετράδιο ντυμένο με κόλλα μπλε, «Ομήρου», έγραφε στην άσπρη ετικέτα, «Της μαθητρίας …»! Πώς βρέθηκε ανάμεσα στα άλλα τα δικά μας, ο «Όμηρος» της καλής μου παιδικής φίλης και γειτονοπούλας, Λειτουργού της Θέμιδος σήμερα … Ξέροντας ότι θα μας επισκεφτεί το Σαββατοκύριακο, της το κράτησα για έκπληξη!

Τυλιγμένη προσεκτικά κάπου εκεί και η μπλε σχολική ποδιά με τον άσπρο γιακά. «Τι είναι αυτό;» ρώτησαν περίεργα τα ανήψια μου, γυρνώντας από το σχολείο. Άντε να εξηγήσεις σε έναν σημερινό μαθητή Λυκείου και σε μια μαθήτρια Γυμνασίου, πώς πηγαίναμε εμείς στο σχολείο παλιά! Οι μάστορες, όμως, δεν είχαν καιρό για τέτοιες «χαζομάρες» και με συνοπτικές διαδικασίες μας εξαπέστειλαν και τους τρεις από το υπόγειο για να κάνουν την δουλειά τους!

Χθες βράδυ πέρασε ο άλλος μάστορας, πριν βγει στην αγορά, να δει αν το τσιμέντο στη γωνία στέγνωσε. Είχε στα χέρια του τρία πακετάκια με αλουμινόχαρτο. «Από την μάνα μου, για τα Χρόνια Πολλά», με πρόφτασε στην απορία μου. Έπιασε το αυτί της κυρά-Δήμητρας, φαίνεται, πως θα περνούσε από το σπίτι και μου έστελνε, «δυο» κομμάτια τυρόπιτα και χορτόπιτα με φύλλο πλαστό και κουραμπιέδες με μπόλικο καβουρδιστό αμύγδαλο. Συνήθεια αυτή από παλιά στα μέρη μας, να πηγαινοέρχονται γλυκά και φαγητά …

Πήγα μαζί του, ως την αγορά, εκεί που αποβραδίς κλείνονταν από παλιά οι συμφωνίες εργασίας για την άλλη μέρα. Χρειαζόμασταν μαραγκό, τον Νικόλα, καλλιτέχνης στη δουλειά του. Ήταν εκεί στη θέση του και βιαστικά του είπα το πρόβλημα. «Δεν έμαθες;» με έκοψε μουδιασμένος, «από Δευτέρα φεύγω για Καναδά, στην αδελφή μου». Και η οικογένεια; «Θα ακολουθήσει σε έξι μήνες», με πρόφτασε. Δεν έβγαινε πια το μεροκάματο και εκεί τον περίμενε στρωμένη δουλειά, συμπλήρωσε μ΄ έναν κόμπο στη φωνή. Εύγε στον Καναδά, κρίμα για την Ελλάδα να χάνει τέτοιους τεχνίτες, μουρμούρισα φεύγοντας. Απότομη στροφή στο παρόν, που ομολογώ με πόνεσε πολύ.

Συνέχεια στο δικό μου ταξίδι ήλθε να προστεθεί μια παλιά, φθινοπωρινή γεύση, το κυδωνόπαστο! Είδε η καλή μας γειτόνισσα τα κυδώνια στην τραπεζαρία μας και ανασκουμπώθηκε, χωρίς δεύτερη κουβέντα, για το καθάρισμα. Είναι ακόμα, ευτυχώς όπως παλιά, αυτονόητο ότι δεν περιμένει ιδιαίτερη πρόσκληση για να μας επισκεφτεί, ούτε και χωράει δεύτερη σκέψη, ότι δεν θα βοηθήσει στη διαδικασία του γλυκίσματος. Έτσι θέλοντας και μη έκλεισα τη μέρα μου στρώνοντας προσεκτικά τη μυρωδάτη ζύμη στο ταψί με το αντικολλητικό χαρτί.

Άλλες εποχές, σίγουρα, που τα σπίτια δεν τα κλείδωναν, ούτε για τη νύχτα και που το δικό μας σπίτι ιδιαίτερα ήταν πάντα ολάνοιχτο. «Γραφείο Πληροφοριών και Παραπόνων» της γειτονιάς, το έλεγε, χαριτολογώντας, ο παππούς μου ο Χρήστος, που καθηλωμένος από γεράματα στην πολυθρόνα του, διασκέδαζε πολύ αυτό το αλισβερίσι με τις γειτόνισσες.

Σαφώς και δεν ήταν όλα ρόδινα «τότε», ούτε και με έπνιξε η νοσταλγία για μια εποχή που έχει, ανεπιστρεπτί, περάσει. Αλλά να, μου φαίνεται, ότι οι άνθρωποι ήταν «τότε» όντως πιο «ανθρώπινοι» και νοιάζονταν για τον διπλανό τους πραγματικά. Τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ και έτσι κάπως συνεχίζεται!

Κοίτα σε τι ταξίδι σε σεργιανάνε, κάποια αναγκαία μερεμέτια στο υπόγειο …

No tags

1 comment

<< Μυρμήγκια και ελέφαντες

Χρόνια Ειρήνης >>