Στη συγκεκριμένη αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου γίνονται, συνήθως, συσκέψεις των Επιτροπών Εξωτερικού και Μεταφορών. Χωράει άνετα πάνω από 350 άτομα και είναι η πρώτη αριστερά, στον τρίτο όροφο της πτέρυγας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», όπως γράφει ψηλά στην είσοδο του κεντρικού διαδρόμου, με μεγάλα γράμματα στα ελληνικά παρακαλώ!

Προχθές το βράδυ ήταν «κλεισμένη» για την avant première μιας ταινίας. Δεν θυμόμαστε να έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο σε αίθουσα του Κοινοβουλίου, σχολιάζαμε με την φίλη μου τη Σόφη. Στο φαρδύ διάδρομο πετύχαμε τον έλληνα Πρωθυπουργό και μια ντουζίνα υπουργούς και ευρωβουλευτές να μπαινοβγαίνουν σε διπλανές αίθουσες καθότι συνεδρίαζε εκείνη τη μέρα το Eurogroup, όπου και πάλι η Ελλάδα κρατούσε, δυστυχώς, πρωταγωνιστικό ρόλο…

Μετά δυσκολίας βρήκαμε μια θέση, φτάνοντας στην αίθουσα, τόσος ήταν ο κόσμος, σημάδι και επιτυχίας της βραδιάς! Στο πάνελ των ομιλητών, ο Ελληνοκύπριος σκηνοθέτης της ταινίας, Μάρκος Μάρκου, ο γνωστός ηθοποιός Γιώργος Χωραφάς, ο οποίος και κρατούσε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία και ο διοργανωτής της βραδιάς, ο έλληνας ευρωβουλευτής κ. Κουμουτσάκος. Πιάσαμε τα τελευταία του λόγια για τη δύναμη της τέχνης, η οποία, σε δύσκολες εποχές, όταν φαίνεται να χάνεται η κατεύθυνση και η προοπτική, μπορεί να δώσει ανάσες ελπίδας, ειδικά όταν «μιλάει» απλά και κατανοητά για τα θεμελιώδη, τα μεγάλα ζητήματα της ζωής.

Η ταινία ιστορούσε τη ζωή δυο αδελφών, που ξεκίνησαν μαζί στο Λονδίνο να τηγανίζουν ψάρια και να τα πουλάνε στο χαρτί με πατάτες τηγανητές. Ήταν οι μόνοι από την οικογένεια που γλύτωσαν, τότε που ο Αττίλας εισέβαλε με όλη του την ορμή στην Κύπρο. Παιδάκια ακόμη οι ίδιοι βρέθηκαν σ΄αυτήν εδώ την πρωτεύουσα του Βορρά. Δούλεψαν σκληρά και τα κατάφεραν! Ο ένας έφτασε να κάνει δική του εταιρία, την „Papadopoulos & Sons“, που έδωσε και τον τίτλο στην ταινία. Παντρεύτηκε αγγλίδα, έκανε οικογένεια και ξέχασε να μιλάει ελληνικά! Ο άλλος πήρε τον δρόμο του έλληνα Ζορμπά. Κάπου εκεί χώρισαν οι δρόμοι τους και έπαψαν να μιλιούνται μεταξύ τους. Ώσπου η κρίση τους έφερε και πάλι κοντά. Για την ακρίβεια, όταν ο πλούσιος αδελφός έχασε όλη την περιουσία του, παίρνοντας παρακινδυνευμένα δάνεια και κάνοντας άσκοπα επιχειρησιακά ανοίγματα, θυμήθηκε το μαγαζάκι, το πρώτο που είχαν ανοίξει μαζί με τον αδελφό του και του τηλεφώνησε. Ο άλλος ανταποκρίθηκε αμέσως και έφτασε αυθημερόν, στο μέγαρο του αδελφού, τη μέρα ακριβώς που ήταν σε εξέλιξη ο πλειστηριασμός για τα έπιπλα.

«Όσο ζούσε η Ελίζαμπεθ, η γυναίκα σου, η πόρτα ήταν πάντα για μένα ανοιχτή, σ΄αυτό το σπίτι, παρά τα τόσα που μας χώριζαν», ήταν τα πρώτα λόγια του, με το που μπήκε. Απ΄την πλευρά του ο άλλος άρχισε τις συστάσεις στα τρία παιδιά του, που τον ρωτούσαν, ποιος ήταν ο ξένος. «Ο θείος σας», τους είπε, με σκυμμένο κεφάλι. Ανοίγοντας και πάλι το μικρομάγαζο –δεν είχαν και άλλη επιλογή – στη λαϊκή συνοικία επέστρεψαν στις ρίζες τους και άρχισαν να θυμούνται με νοσταλγία τα πρώτα χρόνια και τους δυνατούς δεσμούς αίματος που τους ένωναν. Γύρισαν στα λίγα και απαραίτητα δηλαδή. Τα παιδιά έμαθαν, από τον θείο τους, να φιλετάρουν το ψάρι για το „Fish and Chips“ και να τραγουδάνε ελληνικά. Οι δυο αδελφοί κατάλαβαν επιτέλους, πως δεν είναι δα και τόσο σοβαρά αυτά που τους έκαναν να χαθούν στη διαδρομή. Άρχισαν να νοιάζονται ο ένας για τον άλλον πραγματικά, σαν τότε τον πρώτο καιρό και όπως μόνο αδέρφια μπορούν να το κάνουν. Κατάλαβαν πως τους δένουν πολλά και σημαντικά και ένιωσαν και οι δυο τους άρχοντες! Αλλά και τα παιδιά απολάμβαναν την οικογένεια, ζούσαν για πρώτη φορά τον ελληνικό μύθο τους. Κάπου εκεί, όμως… Η συνέχεια στην οθόνη!

Μόνο ένα τελευταίο: Η σκηνή του τέλους βρίσκει τα δύο αδέλφια σφιχταγγαλιασμένα και με δακρυσμένα τα μάτια του ενός… Το αίμα νερό δεν γίνεται, έτσι δεν λέμε; Τόσα χρόνια χαμένα όμως, τόσες χαμένες αγκαλιές…

No tags

4 comments

<< Ποιός νοιάζεται για το Κονγκό;

Μυρμήγκια και ελέφαντες >>