Το τελευταίο τρένο για τις Βρυξέλλες μου έδειχνε τα πίσω φώτα, καθώς έβγαινε από τον σταθμό της Κολωνίας με κατεύθυνση τα βελγικά σύνορα. Δεν ήταν δικό μου το σφάλμα που το έχασα, ήμουν, όμως, η χαμένη εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ. Όπως αποδείχτηκε ήμουν και η μόνη επιβάτης της ανταπόκρισης από Φρανκφούρτη με τελικό προορισμό τις Βρυξέλλες.

Φυσικά και έτρεξα κατά πρώτον από πίσω του… Μετά πέρασα από τον πίνακα δρομολογίων, που ήταν αναρτημένος στην αποβάθρα, με την ελπίδα να δω το επόμενο να αναχωρεί σύντομα. Το τρένο που μόλις έφυγε όμως ήταν δυστυχώς το τελευταίο για κείνη τη μέρα!

Κάθισα στο παγκάκι του σταθμού και άρχισα να συλλογίζομαι τις δυνατότητες που μου έμεναν. Κατ΄ αρχάς σκέφτηκα να ψάξω για ένα άλλο τρένο, που θα με έφερνε κάπως πιο κοντά στον προορισμό μου. Αλλά το επόμενο τρένο προς την κατεύθυνση που ήθελα σταματούσε στα γερμανικά σύνορα, τι θα έκανα από κει και μετά μέσα στη νύχτα; Σκέφτηκα να πάρω το ίδιο τρένο και να γυρίσω πίσω από κει που ξεκίνησα και την άλλη μέρα πρωί-πρωί να επαναλάβω το δρομολόγιο. Στο κάτω-κάτω είχα και κατάλυμα για τη νύχτα εκεί. Μου πέρασε και η σκέψη να τηλεφωνήσω και να πάω σε φίλους στην περιοχή, θα ήταν και η πιο ευχάριστη λύση για μένα. Έμεναν όμως στην αντίθετη κατεύθυνση και αυτό θα με έβγαζε εντελώς από τον δρόμο μου.

Μάζεψα το θάρρος μου και με τη βαλίτσα στο χέρι κατευθύνθηκα στα κεντρικά γραφεία πληροφοριών του σταθμού. Τους είπα την περιπέτειά μου καθώς και το αδιέξοδο που βρισκόμουν. Η υπάλληλος χαμογέλασε σαν νάταν κάτι συνηθισμένο γι αυτή. «Σας περιμέναμε», μου είπε ευγενικά. «Ο οδηγός του τρένου από την Φρανκφούρτη μας ειδοποίησε για την καθυστέρηση, αλλά δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε το τρένο για Βρυξέλλες». Μου πρότεινε, τέλος, μια διανυκτέρευση, με δικά τους έξοδα εφόσον βαρύνονταν για την καθυστέρηση, σε παρακείμενο ξενοδοχείο, ώστε την άλλη μέρα το πρωί να μπορώ να πάρω το πρώτο τρένο για τον προορισμό μου. Μάλιστα με συνόδευσε ως το ξενοδοχείο γιατί η περιοχή γύρω από σταθμούς τρένων δεν είναι και η ασφαλέστερη τις νύχτες, όπως τόνισε.

Πιστεύω, πως ήταν η καλύτερη επιλογή και με τη μικρότερη καθυστέρηση άφιξης στον τελικό προορισμό μου! Το θυμήθηκα σήμερα και ήταν η επιβεβαίωση γι΄ αυτό, καθώς έπεσε το μάτι μου στο εξής, που διάβαζα του Dietrich Bonhoeffer: «Αν επιβιβαστεί κανείς σε λάθος τρένο δεν ωφελεί σε τίποτα να τρέχει στο διάδρομο προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή του τρένου»!

Τι κι αν το όποιο «τρένο» στη ζωή μας έφυγε και το χάσαμε, πολλά ακόμα περιμένουν να ξεκινήσουν στην ώρα τους για κει που θέλουμε. Αρκεί εμείς να φροντίσουμε να επιβιβαστούμε στο σωστό!

No tags

5 comments

<< Το χαρτζιλίκι της βασίλισσας Φαμπιόλα

Δέος >>