Ο βασιλιάς του Βελγίου, Αλβέρτος Β΄, ανήλθε στον θρόνο μετά τον ξαφνικό θάνατο του αδελφού του, Μποντουέν, το 1993. Μαζί με την βασιλική κορώνα «κληρονόμησε» και την βασιλική σύζυγο του αποθανόντος, Φαμπιόλα, η οποία διατήρησε τον τίτλο της ως βασίλισσα, παράλληλα με την Παόλα, την σύζυγο του νυν βασιλιά. Για τις όποιες δραστηριότητές της η 84χρονη εστεμμένη δημιούργησε τελευταίως ένα ίδρυμα, το οποίο όμως επιμελώς απέκρυψε από τον κουνιάδο της, βασιλιά Αλβέρτο και το χειρότερο, όπως έγινε γνωστό, και από την εφορία του Βελγίου. Ήθελε, λέει η ανεπίσημη ενημέρωση, να «τακτοποιήσει» με το ίδρυμα αυτό τους κληρονόμους της στην Ισπανία, καθότι κόρη της ισπανικής αριστοκρατίας πριν τον γάμο της. Και όλα αυτά με τα χρήματα του βελγικού λαού, μέσω της κρατικής επιχορήγησης στο πρόσωπό της των 1,4 εκ. ευρώ, ετησίως. Η ίδια, με ανακοίνωσή της, ισχυρίστηκε δημόσια, ότι η κρατική επιχορήγηση πηγαίνει όλη στο νοικοκυριό της και στους μισθούς του προσωπικού της, δηλαδή είναι τρόπος του λέγειν το «χαρτζιλίκι» της για να πορεύεται. Οι ψύλλοι, όμως μπήκαν στα αυτιά της Κυβέρνησης και σε τέτοιους καιρούς κρίσης ψάχνοντας ανακάλυψε, ότι το ετήσιο επίδομα της βασίλισσας Φαμπιόλα, είναι διπλάσιο από αυτό που λαμβάνει ο διάδοχος του θρόνου, πρίγκιπας Φίλιππος. Αυτό δεν δικαιολογείται, απεφάνθη ο Πρωθυπουργός και αμέσως και χωρίς δεύτερη κουβέντα εξομοίωσε την κρατική επιχορήγηση της βασίλισσας με αυτή του πρίγκιπα-διαδόχου, «κόβοντας» έτσι το επίδομά της κάπου στο μισό. Χωρίς ανάμιξη του βασιλικού εισαγγελέα ούτε των δικαστηρίων και κυρίως χωρίς επιτροπές και πραγματογνωμοσύνες για το επιτρεπτό ή όχι αυτής της κυβερνητικής «αυθαιρεσίας»!

Πριν λίγα χρόνια μια άλλη εξομοίωση έλαβε χώρα, στην Ελλάδα αυτή τη φορά. Οι δικαστικοί λειτουργοί της χώρας «ανακάλυψαν», ότι ο μισθός του τότε προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), ενός μετακλητού κρατικού λειτουργού δηλαδή, ήταν σχεδόν διπλάσιος από τον μισθό των προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων. Αυτό δεν είναι δυνατό να συνεχιστεί, αποφάνθηκαν, καθότι το Σύνταγμα, ερμηνευμένο καταλλήλως και σε συνδυασμό με ειδικούς επ΄ αυτού νόμους, απαγορεύει να λαμβάνει κάποιος άλλος, εκτός βέβαια του Προέδρου της Δημοκρατίας, υψηλότερο μισθό από τον δικό τους. Το θεώρησαν «αντισυνταγματικό» και προσέφυγαν στο Ειδικό Μισθολογικό Δικαστήριο, το οποίο με απόφασή του το 2006 τους δικαίωσε! Έτσι εξομοιώθηκαν προς τα πάνω οι μισθοί 6.000 δικαστικών λειτουργών με αυτόν του ενός της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων. Τα κάποια εκατομμύρια ευρώ για την εφαρμογή της απόφασης του δικαστηρίου έπρεπε να εκταμιευτούν από τον ετήσιο κρατικό προϋπολογισμό μέχρι και το 2011. Το ότι οι αμοιβές των δικαστών οφείλουν να είναι ανάλογες του λειτουργήματός των, δεν χωράει αντίρρηση και δεν είναι εδώ το θέμα.

Πρόσφατα και σε συνέχεια της παλιάς αυτής ιστορίας, οι έλληνες δικαστές απεφάσισαν και πάλι να διεκδικήσουν το όποιο «δίκιο» τους με κάθε τρόπο και όπως κάνουν όλοι, απέχοντας από τα καθήκοντά τους στα δικαστήρια κόντρα στο Σύνταγμα, που ρητά απαγορεύει κάτι τέτοιο και με ανυπολόγιστη ζημιά για το κράτος και τους πολίτες. Η απαξίωση δηλαδή του ίδιου του εαυτού τους εφόσον έχουν ορκιστεί να υπηρετούν την Δικαιοσύνη τηρώντας το Σύνταγμα και τους νόμους. Εκτός και αν δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι διεκδίκησης πέραν των απεργιακών κινητοποιήσεων …

Ας μείνω, όμως, στη σύγκριση των δύο «εξομοιώσεων» με την θλιβερή επισήμανση ότι και «εις Παρισίους» τα ίδια συμβαίνουν. Η διαφορά και η παθογένεια συνάμα στην Ελλάδα είναι μόνο, ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμη σε ώριμες συμπεριφορές για την σωστή καταπολέμησή τους.

No tags

3 comments

<< Για τα εγγονάκια της

Το τρένο που έφυγε >>