Οι εικόνες που μπήκαν πάλι μέσα στα σπίτια μας ήταν τρομαχτικές και πώς να τις προσπεράσεις. Δεν πρόκειται εδώ για πεδίο μάχης, που ξέρεις τον αντίπαλο και τον αντιμετωπίζεις ανάλογα, ούτε για κάποια φυσική καταστροφή, που εκεί σηκώνεις ψηλά τα χέρια. Αυτό που είδαμε να γίνεται στο κέντρο της Βοστώνης την περασμένη εβδομάδα ήταν ύπουλο στην τραγικότητά του. Χύτρες μαγειρέματος με ρουλεμάν μέσα, λίμες και καρφιά, ανατινάχτηκαν στον αέρα σκορπίζοντας το θάνατο, λίγα μέτρα πριν το σημείο λήξης του Μαραθωνίου, που διοργανώνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην αμερικανική αυτή μεγαλούπολη. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, οικογένειες με παιδιά ανάμεσά τους, βγήκαν να χειροκροτήσουν τους αθλητές και δεν ξαναγύρισαν πίσω στα σπίτια τους…

Αρχίζει να με φοβίζει το κακό, που βέβαια πάντα υπήρχε, αλλά κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο ευημερεί στον κόσμο σήμερα. Το κακό που προκαλούν άνθρωποι στον συνάνθρωπό τους, ύπουλα και χωρίς λόγο αλλά ηθελημένα και έχοντας πλήρη επίγνωση των αποτελεσμάτων. Δεν μετριέται ο πόνος που ακολουθεί και τα βάσανα που στιγματίζουν τη ζωή των ανθρώπων, που είχαν την «κακιά τύχη» να βρίσκονται εκείνη τη δεδομένη στιγμή σ΄ εκείνο ακριβώς το σημείο, όταν ο δικός τους άνθρωπος έπεφτε, χτυπημένος ύπουλα, δίπλα τους.

Η κακία των ανθρώπων δεν έχει τελειωμό και δεν χρειάζεται να πας ως τη Βοστώνη για να την απαντήσεις! Προχθές, σ΄ ένα δρομάκι κοντά στο σπίτι μου, σε μια καθώς πρέπει συνοικία των Βρυξελλών, είδα ένα σκύλο, από αυτούς που τους εκπαιδεύουν για αγώνες μεταξύ τους, να έρχεται αργά κατά το  μέρος μου. Κάλεσα την κυρία που το συνόδευε να τον δέσει στο λουρί που κρατούσε στο χέρι της, πριν χιμήξει, έστω και για παιχνίδι, κατά πάνω μου. Η γλώσσα που χρησιμοποίησα με πρόδωσε, ότι δεν ήμουν ντόπια. Όχι μόνο δεν έδεσε τον σκύλο της, αλλά περνώντας δίπλα μου είδα την ικανοποίηση στα μάτια της για τον φόβο που μου προκάλεσε το ζώο. Πριν καν συνέλθω από αυτό που αντίκρισα να βγαίνει από μέσα της, την άκουσα να φωνάζει πίσω μου: „Go Home!“. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν έχουν ιδιαίτερη πατρίδα, ούτε σύνορα …

Και είναι αυτό που με φοβίζει καμιά φορά περισσότερο. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ίσως και ο πολύ κοντινός, που χωρίς ο ίδιος να κερδίζει τίποτα, σπέρνει το κακό γύρω του και αφήνει, ύπουλα, να σέρνεται ο φόβος και η απειλή. Κρυμμένος στην ανωνυμία πολλές φορές. Αυτό δείχνει άνθρωπο χωρίς προσωπικότητα και με χαμηλή, πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση για τον εαυτό του, θα έλεγαν οι ψυχολόγοι.

Ο Θεός να φυλάει από τέτοια «κακά» συναπαντήματα!

No tags

1 comment

<< Το θάμα της Ανάστασης

Αλλαγή χρήσης >>