«Γιατί κι ο πόνος – στα ρόδα μέσα, κι ο Επιτάφιος Θρήνος – κι οι αναπνοές της Άνοιξης που μπαίναν – απ΄ του ναού τη θύρα, αναφτερώναν – στο νου τους της Ανάστασης το θάμα», Άγγελος Σικελιανός, Επιτάφιος στον Όσιο Λουκά, Λυρικός Βίος Ε΄, Ίκαρος 1968.

Μεγάλη Παρασκευή και κινήσαμε πρωί-πρωί για το Βυζαντινό Μοναστήρι του Οσίου Λουκά, την «Αγιά Σοφιά της Ρούμελης». Είναι από τις διαδρομές, που όσες φορές και να τις έχεις κάνει είναι την κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη. Στο βάθος ψηλά ο Παρνασσός, χιονισμένος ακόμα και οι ανθισμένες σπαρτιές στο δρόμο και στις πλαγιές, μας συντρόφεψαν μέχρι το Ασκηταριό. Τι ευωδιά! Ηλιόλουστη η μέρα και κατανυκτική και δεν θέλαμε να την περάσουμε όπου κι όπου. Στο δρόμο μας απαντούσαμε παρέες γυναικών, που κατά την τοπική παράδοση, φορτωμένες λουλούδια, τριαντάφυλλα, βιολέτες και κρίνους είχαν κινήσει να πάνε από το χωριό με τα πόδια ως το μοναστήρι για να στολίσουν τον Επιτάφιο. Το απόγευμα ο χώρος θα γεμίσει κόσμο και δεν θα υπάρχει χώρος για την Άνοιξη … Πρωί πρέπει να πάει κανείς και αυτό θα σας συμβούλευα.

Η θύρα του ναού ανοικτή μα ψυχή δεν ήταν μέσα, μόνο οι αναπνοές της Άνοιξης … Επισκέπτης μοναδικός ο ήλιος που έμπαινε θαμπός από τα ανατολικά παράθυρα στο εσωτερικό. Κάπως έτσι θα τη βρήκε και ο Άγγελος Σικελιανός, που περνώντας Μεγάλη Παρασκευή από το Στείρι και κάνοντας στάση για τον Επιτάφιο στο Μοναστήρι του Οσίου Λουκά, αποτύπωσε λυρικά, όσα είδε και άκουσε. Σε κάποιο άλλο πεζό του γράφει, πως αν δεν βιώσεις την κατάνυξη του Επιταφίου, στου Οσίου Λουκά το Μοναστήρι, πώς να περιμένεις το θάμα της Ανάστασης!

Το λουκούμι και ο καφές στη σκιά του πλάτανου και το κρύο νερό της βρύσης μας έφεραν πίσω στα γήινα μα και ουδόλως ευκαταφρόνητα. Η παρέα βυθίστηκε στους διαλογισμούς και στις συζητήσεις, αυτές με τα βαθειά νοήματα και τα μεγάλα διαλείμματα ανάμεσα στις σκόρπιες σκέψεις. Οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα, εμείς όμως, στο νου μας είχαμε της Ανάστασης το θάμα, γι΄ αυτό συζητούσαμε και μ΄ αυτό αναπτερωμένοι πήραμε το δρόμο του γυρισμού! Με την βεβαιότητα, οι περισσότεροι, ότι «Δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν» Ησαίας νγ΄ 5!

Χριστός Ανέστη!

No tags

No comments yet.

<< Πρόσω ολοταχώς

Τόσο κακό >>