Πάει και το φετινό όμορφο καλοκαιράκι! Τέρμα οι ρομάντζες κάτω από τ΄αστέρια. Του χρόνου πάλι τέτοια εποχή! Κατευνάζω τη ζήλεια μέσα μου για όσους προνομιούχους το χαίρονται ακόμα και ευελπιστώ το ίδιο να πράξουν κι εκείνοι για τα όσα μικρά και καθημερινά μου ανιστορώ.

Τα μερεμέτια στο πατρικό πήραν τέλος για φέτος. Είμασταν με τον Κωνσταντίνο σε φόρμα. Ακόμη και το τζάκι στο καθιστικό καταφέραμε να τελειώσουμε. Στρώθηκε η αυλή με καλντερίμι και μας ενθουσίασε. Κόψαμε τα παλιά τα μάρμαρα, απομεινάρια αλλοτινών ανακαινίσεων, που σκούριαζαν σε μια γωνιά και κάναμε μια πελώρια μαργαρίτα στη μέση. Κάτι σαν και αυτές, που σκόρπισε απλόχερα ο Πικιώνης, στους δρόμους της Ακρόπολης, στην εποχή των αντιπαροχών. Ο Γιώργος, ο μηχανικός μας και φίλος, στάθηκε με επαγγελματισμό και κατανόηση στο πλάι μας, σε κάθε «αλλόκοτη» ιδέα μας. Μας άφηνε να πιστεύουμε ότι εμείς είχαμε την τελευταία λέξη…

Κι όταν όλα τέλειωσαν και μαζεύτηκε τον Δεκαπενταύγουστο όλη η οικογένεια στο σπίτι, κάτσαμε με τον Κωνσταντίνο, θεία και ανεψιός, στο παλιό ξύλινο κούτσουρο, που πήρε την τελική του θέση κάτω από την φλαμουριά και τους χαζεύαμε! Μια ζεστή παρέα όλη η οικογένεια μαζί και ένα τσούρμο φίλων των παιδιών που ήρθαν από τις τέσσερις γωνιές της γης, για να γιορτάσουμε το τέλειωμα των σπουδών τους. Το φχαριστιούνται, μου έλεγαν οι ξένοι μας, αυτό το ελληνικό τραπέζι που θαρρείς και δεν τελειώνει ποτέ, γιατί οι συζητήσεις γύρω από αυτό δεν βρίσκουν τέλος! Τους κρυφοκοιτάζαμε όλους αυτούς με τον Κωνσταντίνο και σιωπηλά συμφωνούσαμε, πως άξιζε τελικά η πολύχρονη ταλαιπωρία μας με τον σχεδιασμό της αυλής.

Φεύγοντας από την πατρίδα για φέτος, πήρα μαζί μου το πέταγμα του αετού, έτσι όπως τον έβλεπα, κάθε πρωί να κατεβαίνει από το βουνό και να κάνει τους κύκλους του πάνω από το μπαλκόνι μου, μαθαίνοντας και στα μικρά του, πώς να πετούν. Τι μεγαλοπρέπεια! Τι αυτοπεποίθηση και σιγουριά! Να ήταν μπορετό κάπως έτσι να πορεύομαι στη ζωή μου πάντα…

Στ΄ αυτιά μου ακόμη οι καθιερωμένες ευχές για «καλό μήνα» και «καλή εβδομάδα» από τις γειτόνισσες και φίλες και για «καλό συναπάντημα», που ερχόταν καπάκι μετά την «καλημέρα» της Μαμάς. Ιδιαιτερότητες ελληνικές, που σίγουρα θα μου λείψουν. Όπως και τα τζιτζίκια!

Την θάλασσα και τον ήλιο, την βόλτα με την «Κατερίνα» του Γιάννη, του ξάδελφου, ως την Βαθειά Γωνιά, λημέρια των παππούδων μας και στο Τσαρούχι, όλα αυτά τα έδεσα μέσα μου γερά και τα κουβανώ. Έφυγα φορτωμένη αγάπη, χρώματα και φως.

Άφησα πίσω όλες τις γεύσεις που αγαπώ, τους φρέσκους αχινούς, τη φέτα το καρπούζι, το ψωμοτύρι και όλα όσα βρίσκει κανείς μόνο στο ελληνικό καλοκαίρι. Δεν πήρα μαζί μου την καθημερινή μιζέρια μερικών ούτε και τις πίκρες που ήταν αναπόφευκτες. Δεν χώρεσε στη βαλίτσα μου ο θυμός για κάποια πράγματα που ποτέ δεν θα αλλάξουν στην Ελλάδα, άλλωστε έχω αρχίσει πια να μη τα παίρνω όλα τοις μετρητοίς. Είναι η πατρίδα μου και την αγαπώ! Μόνο με τις βωμολοχίες των συμπατριωτών μου δεν γίνεται να συμβιβαστώ. Μέτραγα καθημερινά το έσχατον της ποιοτικής υποστάθμης στις συζητήσεις των πολιτικών στην τηλεόραση, ακόμα και στις συνεδριάσεις της Βουλής με όλη αυτή τη χυδαιότητα, που ξεστόμιζαν οι «άρχοντές» μας αυθόρμητα και χωρίς αναστολές. Και η τέχνη; Είπαμε να δούμε τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, στους Δελφούς, με τα ανηψάκια μου. Πού να ξέραμε! Θέλαμε απλά να δούμε Αριστοφάνη. Φαντάζομαι το ίδιο θα σκέφτηκαν οι τόσοι οικογενειάρχες γύρω μου. Η μεταφορά του στο σήμερα και στην «καθομιλούμενη» ήταν διανθισμένη με λέξεις και υπονοούμενα απίστευτης αδιαντροπιάς. Για τους μεγάλους, ίσως θέμα συνήθειας, να μη τους νοιάζει πλέον, αλλά για τα αυτάκια των παιδιών… Έτσι μια καλοστημένη παράσταση έχασε, κατ΄ εμέ, σ΄ αυτό το σημείο τη στιγμή που το υπαίθριο θέατρο ήταν γεμάτο οικογένειες με παιδιά εκείνο το βράδυ.

Ο χειμώνας προβλέπεται σκληρός για φέτος και όχι μόνο κλιματολογικά. Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις και κρύες. Καμιά φορά δυο λόγια ενθάρρυνσης κάνουν τη διαφορά… Και ένα ζεστό χαμόγελο, αυτό τουλάχιστον δεν μας κοστίζει τίποτα, αλλά ζεσταίνει τις καρδιές! Και το χρειαζόμαστε, έτσι δεν είναι;

Για τα άλλα, όσα ζήσαμε και ήδη νοσταλγούμε  του χρόνου το καλοκαίρι πάλι!

No tags

3 comments

<< Επιστροφή στη γη

Εξαγώγιμο προϊόν >>