Ήταν μια από τις ατέλειωτες αυτές συναντήσεις, με ενδιαφέρουσες μεν αλλά κάπως μονότονες εισηγήσεις και συζητήσεις. Τέλος Νοεμβρίου και το πάρκο στο παλιό φραγκισκανό μοναστήρι, στο κέντρο των Βρυξελλών όπου γινόταν η τριήμερη συνάντηση, είχε το δικό του χρώμα κι εγώ δεν άφηνα ευκαιρία στα διαλείμματα να βγαίνω και να περπατάω. Ως και μια αλεπού είδα, μέρα μεσημέρι, να πετάγεται μπροστά μου στο δρομάκι! Μέσα στο κτίριο, στην αίθουσα συνεδριάσεων, εκεί όπου παλιά έτρωγαν οι φραγκισκανοί μοναχοί, κάπου 70 συνεργάτες και αντιπρόσωποι των 120 χωρών μελών του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC), συζητούσαν για την κρίση και την επίδρασή της στην εκκλησιαστική ζωή στις χώρες τους.

Ως Ελληνίδα, που ζει στο εξωτερικό, έχω συνηθίσει πλέον στα κάθε είδους σχόλια για την πατρίδα μου, σχετικά με την οικονομική κατάσταση των τελευταίων χρόνων και σπάνια αντιδρώ γιατί, πρώτον τα οικονομικά δεν τα κατέχω καλά και δεύτερον γιατί μου έχει γίνει πλέον συνείδηση πόσο καλά είναι πληροφορημένοι οι συνομιλητές μου για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και έτσι αποφεύγω τις άσκοπες συζητήσεις, όσο είναι εφικτό, βέβαια! Ένας από τους γνωστούς μου, για παράδειγμα, με το «καλημέρα», που μου λέει, δεν χάνει την ευκαιρία να με ρωτάει κάθε τόσο και λιγάκι, αν επιτέλους η Ελλάδα αξιοποίησε τη «Λίστα Λαγκάρντ»! Τελευταίως, του χαμογελώ και προχωρώ!

Στη συνάντηση του CEC είχαν κληθεί και πολλοί εξωτερικοί ομιλητές προκειμένου να γίνουν εισηγήσεις και να δοθεί μια σφαιρική εικόνα της κρίσης στον ευρωπαϊκό χώρο. Περιττό να αναφέρω, ότι η Ελλάδα ήταν το θλιβερό παράδειγμα. Μα δεν υπήρξε ούτε ένας ομιλητής, που να μην κάνει την αναφορά του στη χώρα μας, έτσι που στο τέλος ήταν αυτονόητη η ερώτηση εκ μέρους μου, αν η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη, που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή τέτοιου είδους προβλήματα και προς τι η συνεχής αυτή αρνητική αναφορά!

Αυτό ήταν! Οι εκπρόσωποι εκκλησιών από τρεις χώρες, συγκεκριμένα από την Ρουμανία, την Βουλγαρία και την Λετονία σηκώθηκαν αμέσως όρθιοι και συμφώνησαν μαζί μου, λέγοντας με έντονο ύφος μάλιστα, ότι οι κ.κ. ομιλητές δεν είχαν προφανώς κάνει τον κόπο να επισκεφτούν τις χώρες τους για να έχουν μέτρο σύγκρισης, πριν μιλήσουν για την Ελλάδα και την χρησιμοποιήσουν, ως παράδειγμα!

Μια εβδομάδα  αργότερα, αρχές Δεκεμβρίου, η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) δημοσιοποίησε στοιχεία αναφορικά με τον αριθμό των κατοίκων της Ευρώπης, ανά χώρα, που ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού το 2012. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, το 23,5% του πληθυσμού της Ελλάδας βρίσκεται σε συνθήκες φτώχειας, το 19,5% σε συνθήκες ένδειας, ενώ το 14,1% του πληθυσμού ζει σε οικογένεια αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της ανεργίας. Σε χειρότερη κατάσταση από την Ελλάδα, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, ήταν και εξακολουθούν να είναι, μόνο η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Λετονία με ποσοστά φτώχειας, που πλησιάζουν και ξεπερνούν το 40%!

Σαφώς, η φτώχια και δυστυχία των συνανθρώπων μας, σε όποια χώρα και να ζουν, δεν μετριάζεται από τα κατά καιρούς στατιστικά στοιχεία, που δημοσιοποιούνται, όπως δεν απαλύνεται κι ο πόνος ο δικός μας, όταν ακούμε, πως κάποιος άλλος πονάει περισσότερο.

Σχεδόν τις ίδιες μέρες διάβασα κάτι που έγραψε η φίλη Σ.Κ. για την κατάσταση στην Ελλάδα: «Οι περισσότεροι ζούμε στην κόψη και ισορροπούμε επικινδύνως…»! Συγκλονιστικό, γιατί πέρα από απρόσωπες έρευνες και στατιστικές η καθημερινότητα συνεχίζει να περιφέρει το δικό της πρόσωπο τριγύρω μας με όλο και μεγαλύτερη σκληράδα. Τα απόνερα της κρίσης δεν λένε να υποχωρήσουν…

Ευτυχείς, όσοι, παρά τις αντιξοότητες, συνεχίζουν ακόμα να ελπίζουν, γιατί υπάρχουν ευτυχώς και κάποιοι τέτοιοι ανάμεσά μας, που έχουν μάθει να περιμένουν το Ξημέρωμα, που δεν θα αργήσει να έρθει!

No tags

1 comment

<< Για την Αγάπη

Μια απίστευτη ιστορία >>