Ποιός θα το πίστευε, ότι η Ελλάδα μας θα ενέπνεε τον μεγάλο ευρωπαίο συνθέτη του «Μεσσία», Γκέοργκ Φρίντριχ Χαίντελ, να γράψει όπερες, οι οποίες θα παίζονταν ακόμη και εκατοντάδες χρόνια αργότερα στην καρδιά της Ευρώπης, από έλληνες μουσικούς; Εκείνη την εποχή που γράφονταν, η Ελλάδα ήταν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό, μόνη και ξεχασμένη. Δεν έπαυε όμως να μεγαλουργεί στις καρδιές κάποιων μεγάλων άλλων εποχών, που φρόντισαν τα μέγιστα ώστε να μη ξεχαστεί η πολιτιστική κληρονομιά της. Οι μύθοι της Αριάδνης, του Φαέθοντα, του Ορφέα και της Ευρυδίκης, ως και οι περιπέτειες του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ινδία, τίποτα δεν άφησε ασυγκίνητους τους μεγάλους δημιουργούς της όπερας του 18^ου αιώνα.

Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο, που για την επίσημη έναρξη της ελληνικής προεδρίας στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιλέχτηκαν από την Armonia Atenea, την γνωστή μας Καμεράτα, έργα του Χαίντελ, του Βιβάλντι, του Χάσσε κ.ά. Η συναυλία έλαβε χώρα στο Palais des Beaux-Arts, των Βρυξελλών, με μαέστρο τον Γιώργο Πέτρου και σολίστ, τρεις κορυφαίες λυρικές φωνές, την σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη και τις μεσόφωνους Μαίρη- Έλεν Νέζη και Ειρήνη Καραγιάννη. Η χορηγία, μιας και αυτή η ελληνική προεδρία είναι από τις πιο φτωχές, ήταν του ιδρύματος, «Σταύρος Νιάρχος».

Κατάμεστη η αίθουσα από έλληνες και ξένους. Βάλσαμο για τα αυτιά μας η καταπληκτική εκτέλεση των κομματιών από τους έλληνες μουσικούς και τα θέματα, που είχαν επιλεχθεί ανόρθωση για την ελληνική ψυχή μας! Ήταν μια διαφορετική, μια δυναμική παρουσίαση στο εξωτερικό, που κατέδειξε, ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο συρτάκι, σουβλάκι και μουσακάς …

Στο τέλος της συναυλίας, συνάντησα, όλως τυχαία, φίλους μου ξένους, που ασχολούνται με την μπαρόκ μουσική και που ήταν παρόντες στη συναυλία. Μου έσφιξαν με ενθουσιασμό το χέρι και δεν έβρισκαν λόγια να μου εκφράσουν τον θαυμασμό τους, ιδιαίτερα για τις σολίστ.

Και να σας πω το χάρηκα αυτό και με συγκίνησε πολύ! Μου άρεσε που η Ελλάδα έστειλε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, έστω και για μια βραδιά, μήνυμα υψηλής πολιτιστικής στάθμης, σ’ ένα ευρωπαϊκό κοινό ιδιαίτερα απαιτητικό σ’ αυτό το είδος. Σίγουρα έχουμε και πολλά άλλα ακόμα να δώσουμε. Η πολιτιστική κληρονομιά μας είναι ανεξάντλητη και μοναδική. Ας μάθουμε μόνο να την διαχειριζόμαστε σωστά και στη σωστή στιγμή!

No tags

No comments yet.

<< Ο άγιος του Φεβρουαρίου

Για την Αγάπη >>