Αυτό είναι καλοκαίρι, όχι σαν το άλλο που άφησα πίσω… Με το γνώριμο ήχο των τζιτζικιών και τον πρωινό καφέ στο μπαλκονάκι, τις καλημέρες της γειτονιάς και το χαμόγελο των δικών και φίλων! Να μη χορταίνεις το φως και τις μυρωδιές των κήπων γύρω-γύρω. Να ξεκινάς την μέρα σου και η μόνη σου έγνοια να είναι, πώς θα κοπεί αυτό το πράγμα που το λένε καρπούζι και ζυγίζει 20 κιλά!

Να ρίχνεις μια ματιά στα υπόλοιπα των βάζων με τα γλυκά του περασμένου καλοκαιριού, που δεν φαγώθηκαν ακόμα και να μη μπορείς να αποφασίσεις πιο απ΄ όλα να διαλέξεις για το απογευματάκι με την παρέα! Το βυσσινάκι ή το συκαλάκι που πρόφτασα φέτος την Άνοιξη και έφτιαξα; Όρεξη νάχει κανείς για όσες γλυκές πρακτικές κρατάει η αντοχή του. Έρχονται φρούτα πολλά ακόμα. Το καλοκαίρι εδώ δεν έχει τελειωμό, που λέει και το τραγουδάκι!

Έφυγα και άφησα πίσω μου χαλάζι και βροχή την ώρα της απογείωσης. Και αυτό το ατέλειωτο πράσινο που σε ξεγελάει πως τάχα είναι κι εκεί καλοκαίρι! Ταξίδεψα με το μισό Βέλγιο, που θα κάνει φέτος τις διακοπές του στην Ελλάδα και από αγάπη για την χώρα μας και τους ανθρώπους της. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν το κάνουν τάχα από φιλοφροσύνη απέναντί μου να μου μιλούν έτσι επαινετικά για μας. Αλλά και πάλι κανείς δεν πάει να περάσει τις πιο ξένοιαστες μέρες του χρόνου του εκεί που δεν νοιώθει να είναι καλοδεχούμενος και που δεν θα του αρέσει. Άσε που οι περισσότεροι μου έλεγαν ότι έρχονται κάθε καλοκαίρι!

Λένε, ότι μας ζηλεύουν τάχα οι βόρειοι ευρωπαίοι για όλα τα καλά καλοκαιρινά που έχουμε και γι αυτό μας παιδεύουν με τα μνημόνια και κάτι άλλα, που δεν είναι όμως της στιγμής. Μπορεί βέβαια να συμβαίνει και αυτό.

Όμως κάτι μέσα μου, μου λέει, ότι όλοι αυτοί οι πενηντάρηδες και οι εξηντάρηδες χθες στο αεροπλάνο κάτι άλλο έχουν κατά νου, που τους τραβάει πάντα κατά δω. Κάποιες αναμνήσεις σε κάποιο ελληνικό νησί με μια πρώτη αγάπη, δεν το αποκλείω και εντελώς… Τότε που η επίσκεψη στην αρχαιολογική Ελλάδα ήταν «εκ των ων ουκ άνευ» για κάθε ουμανιστή τελειόφοιτο του βορρά. Ε, και τα νησιά μια δρασκελιά ήταν από τα «μαρμαρένια ερείπια»!

Γι αυτό, μάλλον, μας αγαπούν ακόμα στο βορρά και θέλουν να περνούν μαζί μας τις πιο ξένοιαστες και όμορφες μέρες του χρόνου τους. Μας συνδέουν με αναμνήσεις γλυκές της ξένοιαστης νιότης τους!

Εκτός αυτού διαθέτουμε – πώς να το κάνουμε! – και  την ανάλογη αισθητική που υπαγορεύει το καλοκαίρι και που δεν την βρίσκεις σε χώρες του βορρά! Σιέστα και τα σχετικά είναι για μας εδώ. Δεν έχει τζιτζίκια ο βορράς για να σε νανουρίζουν τα μεσημέρια…

Κοντολογίς, λέω να αποτελειώσουμε σήμερα το βάζο με το βυσσινάκι, μου μοιάζει το πιο καλοκαιρινό για την περίσταση. Σας περιμένω!

No tags

No comments yet.

<< Οι καμπάνες του Μακραϊνικόλα

YPRES >>