Με τον Βίνσεντ φαν Χοχ, φυσικά, όπως προφέρεται το όνομά του στα ολλανδικά. Ναι, με τον γνωστό ιμπρεσιονιστή ζωγράφο στο μουσείο του, στο Άμστερνταμ! Δυο ώρες ταξίδι από τις Βρυξέλλες, μια πόλη που αγαπούσε ο ζωγράφος και έζησε ένα διάστημα, κάπου στα 1880. Έψαχνε για δουλειά  και για να επιβιώσει προφανώς, πούλησε έναν πίνακά του σε γνωστή του ζωγράφο στις Βρυξέλλες. Ήταν , το «Κόκκινο Αμπέλι» (1889), το μοναδικό  έργο που πούλησε ο ίδιος, όσο ζούσε. Την ίδια χρονιά ζωγράφισε τα περίφημα ηλιοτρόπια, λίγο πριν εισαχθεί στο ψυχιατρικό κέντρο του Μοναστηριού του Αγίου Παύλου, στο Σαιν Ρεμύ, στο Παρίσι.

Τον Ιανουάριο του 1890 γεννήθηκε ο ανεψιός του, παιδί του αδελφού του Τέο, τον οποίον και υπεραγαπούσε και επάνω του στηριζόταν. Στον μικρό δώσανε το όνομα Βίνσεντ και του το έγραψαν, ο αδελφός του και η νύφη του, για να χαρεί. Εκείνος ζωγράφισε – αυτό ήξερε να κάνει καλά! – τον πίνακα με τα κλαδιά ανθισμένης αμυγδαλιάς με φόντο τον γαλάζιο ουρανό και τους τον έστειλε, δώρο για την γέννηση του ανεψιού του. Τον κρέμασαν σε τιμητική θέση στο σαλόνι τους, έγραφε η ταμπελίτσα δίπλα καθώς και ένα απόσπασμα από το συνοδευτικό γράμμα, όπου ο μεγάλος Βίνσεντ αναφερόταν στην ελπίδα και στη χαρά που σηματοδοτούσε η γέννηση του παιδιού, του μικρού Βίνσεντ. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, ο μεγάλος ζωγράφος, θα έφευγε από την ζωή.

Στάθηκα πολύ ώρα μπροστά σ’ αυτόν τον υπέροχο πίνακα, στο Μουσείο van Gogh, στο Άμστερνταμ και φανταζόμουν με πόσο κέφι, χαρά και αγάπη για την οικογένεια του αδερφού του, θα τον ζωγράφιζε. Δεν είχα παρά μόνο εκείνο το βροχερό απόγευμα της Κυριακής για να επισκεφτώ το μουσείο και το διέθεσα ολόκληρο. Τα κλωνάρια της ανθισμένης αμυγδαλιάς, με το μεγάλο και ελπιδοφόρο μήνυμα, με αποζημίωσαν και με το παραπάνω. Έκλεισα τα μάτια φεύγοντας και τα πήρα μαζί μου …

Στη διπλανή αίθουσα ένας άλλος πίνακας τράβηξε την προσοχή μου: «Ανοιχτή Βίβλος, σβησμένο κερί και μυθιστόρημα» (1885) έγραφε στο πλάι. Σκοτεινά τα χρώματα εδώ. Η Βίβλος του πάστορα πατέρα του πρωτοστατούσε στον πίνακα, ανοιχτή και σχεδόν άθικτη, σε αντίθεση με το βιβλίο του Εμίλ Ζολά «La joie de vivre» (Η χαρά του να ζεις), που ήταν κλειστό μεν αλλά χιλιοδιαβασμένο και με μισοσχισμένο το εξώφυλλο. Το σβησμένο κερί έδειχνε τον θάνατο, που χτύπησε το σπιτικό τους. Μόλις είχε πεθάνει ο πατέρας του. Ταλαίπωρη ψυχή ο Βίνσεντ, πάλευαν μέσα του χίλιες-δυο δυνάμεις και εκείνος το απόσταγμα της μάχης το έκανε χρώματα και σκέψεις αποτυπωμένες στον καμβά.

Κάπου σ’ ένα διάδρομο του Μουσείου διάβασα ένα απόσπασμα από τα πολλά που είχε γράψει, κυρίως, στον αδελφό του:

«Χρειάζεται κανείς να αγαπάει όσο του είναι δυνατόν, γιατί στην αγάπη βρίσκεται η πραγματική δύναμη και εκείνος που αγαπάει πολύ, κατορθώνει μεγάλα πράγματα και είναι ικανός για μεγάλα έργα, και ό,τι γίνεται από αγάπη είναι πάντα καλά καμωμένο».

Δεν είχε μια εύκολη ζωή ο μεγάλος Βίνσεντ και ταλαιπωρήθηκε πολύ, αλλά είχε μια μεγάλη καρδιά. Ήταν καμωμένος, σαν να λέμε, για μεγάλα έργα, απ’ αυτά που μένουν!

No tags

No comments yet.

<< Ποιά Δημοκρατία

Αιγαιοπελαγίτικη ομορφιά >>