Greek
English
French
German
Italian
SpanishΣε συνεργασία με την Παγκόσμια Διακοινοβουλευτική Ένωση Ελληνισμού, Πα.Δ.Ε.Ε., (World Hellenic Inter-Parliamentary Association – W.H.I.A.) και την ζεστή φιλοξενία του γερμανού Ευρωβουλευτή, αλλά έλληνα στην καταγωγή, Γιώργου Χατζημαρκάκη, πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Τετάρτη, 14 Ιουλίου, ένα πρώτο forum με θέμα, τα οικονομικά προβλήματα, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, σήμερα. Ο τίτλος έδειχνε και την κατεύθυνση των εισηγήσεων και βεβαίως της συζήτησης: «Οι Έλληνες της Διασποράς, και πώς μπορούν να βοηθήσουν στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας». Είχε έλθει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Πα.Δ.Ε.Ε. και βουλευτής της Πολιτείας της Βικτώριας στην Αυστραλία, John Πανταζόπουλος, μέλη της Ένωσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τον Καναδά, την Σουηδία, την Γερμανία κ.α.
Προσπαθούσα να εντοπίσω στο ακροατήριο τους Ευρωβουλευτές μας, οι οποίοι και θα ήταν οι φυσικοί αποδέκτες και ίσως κατόπιν και οι εισηγητές των σκέψεων και των προτάσεων της συνάντησης. Εις μάτην! Να φταίνε άραγε οι απεργίες της Πέμπτης, που τους έκαναν να βιαστούν από την Τετάρτη να επιστρέψουν στην βάση τους;
Οι δυο-τρεις έλληνες Ευρωβουλευτές-εισηγητές του πάνελ δεν έσωσαν την κατάσταση. Αν και κυρίως η προσπάθειά τους στράφηκε, τουλάχιστον του ενός μέλους, στο να μείνει η συζήτηση στο μικροπολιτικό, κομματικό terrain, στο οποίο οι ίδιοι για χρόνια τώρα έχουν γαλουχηθεί και το γνωρίζουν καλά. Περίμενα να ακούσω και να μάθω πολλά από αυτή την συνάντηση. Όχι τόσο για το «βουνό» του χρέους, που όλο και μεγαλώνει, ούτε για την γνωστή πιά φοροδιαφυγή των Ελλήνων. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν λύσεις, όταν υπάρχει η θέληση. Την ίδια μέρα μάλιστα διάβαζα στις εφημερίδες, ότι «κλείδωσε» και η δεύτερη δόση του δανείου προς την Ελλάδα για το 2010. Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών είχε, όντως κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένος, χθες στις Βρυξέλλες.
Εγώ, όμως όχι, γι΄αυτό και οι προσδοκίες μου από αυτή τη συνάντηση ήταν μεγάλες! Ζητούσα την σπίθα ελπίδας! Μόλις λίγα εικοσιτετράωρα πριν και ενώ ενημερωνόμουν από ένα γερμανικό κανάλι για τα συμβάντα της ημέρας, πρόβαλε μπροστά μου στην οθόνη της τηλεόρασης ένας ηλικιωμένος άνδρας που σε σπαστά γερμανικά άρχισε με θυμό να καταφέρεται κατά της Ελλάδος και των Ελλήνων. «Είναι όλοι τους απατεώνες και χαραμοφάηδες. Είχαν τις ευκαιρίες τους και τις κατασπατάλισαν. Καλά κάνει η χώρα μου και δεν τους δίνει τίποτα» τον άκουσα να λέει. Δεν ήταν Γερμανός αλλά Σλοβάκος! Και σήμερα διαβάζω στον τύπο, ότι όντως η Σλοβακία, το φτωχότερο κομμάτι της παλιάς Τσεχοσλοβακίας, αρνήθηκε, ως μέλος σήμερα της ευρωζώνης, να συμμετάσχει στο πακέτο βοήθειας, δηλαδή στο διμερές δάνειο στο πλαίσιο του πακέτου στήριξης ΕΕ-ΔΝΤ, προς την Ελλάδα.
Είχα την ευκαιρία στο τέλος της βραδιάς να συναντήσω τον Πρόεδρο της Πα.Δ.Ε.Ε. και στα όρθια με ένα ποτήρι στο χέρι, να ανταλλάξουμε απόψεις επί του θέματος και της συνάντησης γενικά. Πολλές οι ιδέες του και άμεσα εφαρμόσιμες, αλλά πού να βρεθεί ο «ευήκοος ους»; «Πονάνε περισσότερο την Ελλάδα, οι έξω», μου πέταξε σφίγγοντάς μου το χέρι.
Αν έγραφα για την τεράστια προσπάθεια που κάνει ο γερμανός Ευρωβουλευτής, Γ. Χατζημαρκάκης, ώστε να ανατραπεί το αρνητικό κλίμα για την χώρα μας στο εξωτερικό, θα ξεπερνούσε τα όρια αυτού του blog! Αρκούμαι στο να καταγράψω την δική του δήλωση, ότι εκείνος και τα παιδιά του είναι οι «τυχεροί» της κρίσης στην Ελλάδα! Και αυτό χάρη στην Γλυκερία, την νέα κοπέλα από την Πάτρα, που δέχτηκε να «μεταναστεύσει» και να γίνει η δασκάλα των ελληνικών της Δανάης, δέκα χρονών και της Μελίνας, οκτώ χρονών, των κοριτσιών της οικογένειας Χατζημαρκάκη, μια και η μητέρα δεν είναι Ελληνίδα και ο ίδιος μόνο τα Σαββατοκύριακα είχε την ευκαιρία να τους μιλάει ελληνικά. Χρόνια την ψάχνανε, έπρεπε να εγκύψει η οικονομική κρίση στην Ελλάδα για να μπορέσουν να την βρουν! Ο ίδιος έχει γεννηθεί στην Γερμανία από πατέρα εργάτη, Έλληνα μετανάστη από την Κρήτη, για την οποία και καμαρώνει πατριωτικά. Φοβάται, είπε, στο κλείσιμο της βραδιάς, ότι ένα δεύτερο κύμα μετανάστευσης θα ξεκινήσει, παρόμοιο με εκείνο της δεκαετίας του ΄60. Τα «ζωντανά μυαλά», θα φύγουν, τόνισε, όπως τότε. Μόνο που στις μέρες μας θα φύγουν «οι μορφωμένοι», γιατί αυτοί δεν έχουν μέλλον στην Ελλάδα σήμερα και όχι οι εργάτες. Και αυτό είναι που θα καταστρέψει την χώρα!
No tags
Αλτάνα · 15/07/2010 at 21:09
Ο φίλος Κ.Ρ. ο οποίος παρευρέθηκε στη συνάντηση χθές στο Ευρωκοινοβούλιο μου έστειλε το ακόλουθο λίνκ σχετικά με την πολύ ενδιαφέρουσα εισήγηση του καθ. Λόη Λαμπριανίδη:
http://online.wsj.com/article/SB10001424052748704312104575298363040291260.html#printMode
Μ’ αυτή την ευκαιρία ένα δεύτερο λίνκ σχετικά με το brain drain http://eimasteakomaedo.blogspot.com/2009/06/brain-drain-by-lois-lambrianidis.html
από το οποίο και σταχυολογώ το παράπονο του έλληνα φοιτητή στό Λονδίνο, ότι η Ελλάδα τους αποστέλει στην Αγγλία για σπουδές αλλά μετά τους ξεχνάει και ζητάει μόνο τα “Μάρμαρα” πίσω!
Έραστος · 22/07/2010 at 22:47
Θεωρώ αξιόλογες τις προτάσεις του κ. Χατζημαρκάκη στην Καθημερινή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_27/05/2010_402354
Ioanna Sahinidou · 18/07/2010 at 12:02
Οι Έλληνες της διασποράς
Νέος της γενιάς μου ιδιοφυής, χημικός με ευρεσιτεχνίες κατέθεσε τις εφευρέσεις του στο αμερικανικό κράτος για το καλό της ανθρωπότητας. κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το ‘κράτος’ τον χρησιμοποιούσε και διοχέτευε τις εφευρέσεις του στη βιομηχανία των όπλων. Τα παράτησε και έγινε καλλιεργητής.
Νέος έξυπνος, ικανός πήγε να ζήσει το αμερικάνικο όνειρο. Κάποια στιγμή μεταστράφηκε στον Καθολικισμό γιατί θεώρησε ότι υπήρχε μέριμνα για κοινωνική δικαιοσύνη πέρα έξω από το ανταγωνιστικό οικονομικό σύστημα. Το ότι η Καθολική Εκκλησία έχει αναπτύξει ανταγωνιστικές επιχειρήσεις για να συντηρεί τις διακονίες της έξω από τον ανταγωνισμό όμως τι σημαίνει;
Ελβετίδα της διασποράς άφησε τη Διαμαρτυρόμενη οικογένειά της για να γίνει Καθολική μοναχή στην Αμερική. Θεωρούσε το ανταγωνιστικό οικονομικό σύστημα απάνθρωπο. Το ερώτημά μου είναι ίδιο με το προηγούμενο. Η Καθολική Εκκλησία έχει αναπτύξει ανταγωνιστικές επιχειρήσεις για να συντηρεί τα μοναχικά τάγματα έξω από τον ανταγωνισμό, αυτό πώς μετράει;
Έλληνες της διασποράς της προηγούμενης γενιάς στην Αμερική εργάστηκαν εξαντλητικά, ασταμάτητα με όνειρο να έρθουν στην πατρίδα να ζήσουν καλλίτερα με την αμερικάνικη σύνταξη.
Έλληνας επιστήμονας στην Αμερική στα 55 απολύθηκε για να πάρει τη δουλειά νεώτερος με χαμηλότερο μισθό. Τι δουλειά να ξεκινήσει νέος ακόμα στα 55 του;
Βιολόγος σε ερευνητικά προγράμματα Πανεπιστημιακά απολύθηκε στα 50. Είναι φίλη και τη βλέπω να έχει αλλάξει προσωπικότητα, πάχυνε, έχασε το δυναμισμό της…
40άρης στην Αμερική φιλαράκι των παιδιών μου έφυγε στα 18 δούλεψε, παντρεύτηκε Αμερικάνα, τώρα χωρίζει, έχει απολυθεί, θέλει να μαζέψει λίγες οικονομίες για να γυρίσει στην πατρίδα. Ο ίδιος άλλαξε, η πατρίδα άλλαξε, οι φίλοι του σκόρπισαν, τα ‘ουτοπικά’ όνειρα των ανθρώπων παραμένουν.
Γερμανοί που δούλεψαν και υπηρέτησαν τα ανταγωνιστικά οικονομικά συστήματα παίρνουν σύνταξη και έρχονται σε ένα ελληνικό νησί να ζήσουν με ηρεμία έξω από τον ανταγωνισμό καλλιεργώντας ελαιόδεντρα.
Ατέλειωτες ανθρώπινες ιστορίες…
Πόση άραγε πραγματική σχέση έχουν τα θέματα που συζητιόνται στα συμβούλια, συσκέψεις, διασκέψεις, διαβούλια με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων που θέλουν να βγάζουν το ψωμί τους για να ταΐσουν τις οικογένειές στους.
Ο Τρίτσης έλεγε ότι το ‘αυθαίρετο’ εκφράζει την ιδιοφυΐα του Έλληνα. Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι και ας είναι και σε μια ρεματιά…Η αληθινή ανθρώπινη ιστορία δεν γράφεται στις διασκέψεις όποιων έχουν στα χέρια τους την εξουσία…
Αλτάνα · 18/07/2010 at 20:03
Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω σε κάθε γραμμή που γράφεις.Πέρα για πέρα αληθινά και,Ιωάννα, νιώθω την πίκρα σου και τον θυμό σου. Ανθρώπινες ιστορίες τις ονομάζεις εσύ, τραγωδίες θα τις έλεγα.
Ζω τριάντα χρόνια εκτός Ελλάδος και έχουν δει πολλά τα μάτια μου και έχουν ακούσει τα αυτιά μου. Έχω φουσκώσει από υπερηφάνια για συμπατριώτες μου που αγωνίστηκαν και πέτυχαν με το σπαθί τους. Για να συμβεί αυτό πρέπει να είσαι λίγο καλύτερος από τον ντόπιο στον τομέα σου. Οι κακοί εργοδότες υπάρχουν παντού και οι εκμεταλευτές το ίδιο. Το συμφέρον άγει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης την λεγόμενη ελεύθερη οικονομία μας.
Έχουν βουρκώσει τα μάτια μου,από την άλλη, όταν μου έδειξαν με καμάρι την σειρά της Fissler, κατσαρόλες ολοκαίνουργιες στα κουτιά για τον καιρό που θα γύριζε η οικογένεια στην Ελλάδα. Η οικογένεια είναι ακόμη εδώ…Ελλάδα της μετανάστευσης και του καημού.Ίσως είναι αυτή η νοσταλγία που μας κάνει όλους τους “εκτός” να αγαπάμε την πατρίδα μας με μια αγάπη διαφορετική και να θέλουμε να αλλάξουμε την κατάσταση, ο καθένας, όπως το νομίζει καλύτερα, αλλά πάντως να κινούμαστε και να εκφέρουμε γνώμη, υπεύθυνη και επώνυμη σε ό,τι στραβό βλέπουμε. Είναι βλέπεις που υπάρχει και το μέτρο σύγκρισης. Όχι παντού και όχι σε όλα. Αλλά να κάποια πράγματα λειτουργούν διαφορετικά εδώ και λες γιατί όχι και στην Ελλάδα!
Το να είσαι για χρόνια “εκτός” είναι μεγάλη ταλαιπωρία και σημαίνει μεγάλες εκπτώσεις σε πολλά παρά τις επιτυχίες και τις όποιες διακρίσεις.Αυτό μπορείς να το καταλάβεις από την πρώτη στιγμή της συζήτησης με κάποιον. Η ελπίδα είναι το “νόστιμον ήμαρ”!Εκεί είναι ο νους! Αλλά ας σταματήσω εδώ γιατί είναι Κυριακή απόγευμα και στον τόπο μου είναι η μέρα που το σπίτι γιόμιζε και γιομίζει ακόμα από επισκέψεις και κόσμο που τον νοσταλγώ, μόνη μπροστά στον υπολογιστή μου…
Μιχάλης · 18/07/2010 at 17:07
Πολύ ενδιαφέρουσα ανταπόκριση για τις κινήσεις του “εκτός Ελλάδας ελληνισμού”… Η Ελλάδα είναι απο τις λίγες ίσως χώρες με τέτοιο δυναμικό εκτός των συνόρων της. Αυτό έχει μάλλον δυο διαστάσεις:
Αφενός προσφέρει μια εφεδρεία, μια διέξοδο σε κρίσιμες στιγμές σαν κι αυτές που η χώρα περνά σήμερα. Είναι πολύ θετικό το οτι αυτές οι δυνάμεις δηλώνουν την ετοιμότητά τους, όπως με την εκδήλωση που περιγράφεται παραπάνω. Το γεγονός οτι άνθρωποι όπως ο κ. Χατζημαρκάκης δεν έχουν αποξενωθεί από την ελληνική κοινότητα είναι πράγματι πολύ ελπιδοφόρο.
Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ο κίνδυνος οι εφεδρείες αυτες να αναλωθούν σε μια ‘εκ του ασφαλούς’ κριτική των παθογενειών που έφεραν την χώρα εδώ. Και ταυτόχρονα να κλειστούν στα τείχη μιας ιδιώτευσης – σε προσωπικό επίπεδο μπορεί πολύ επιτυχημένης, αλλά τελικά χωρίς πρακτική σημασία για τη χώρα. Να θέσουν δηλαδή εαυτόν πρακτικά εκτός ελληνικής κοινότητας – δεν θα διαφέρουν έτσι σε τίποτα από τον κριτικό Σλοβάκο του κειμένου. Ο κίνδυνος είναι ακόμα να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο όλο και περισσότεροι νέοι… Οχι πια για σπουδές και νέες εμπειρίες αλλά για μετ-εγκατάσταση.
Αυτός ο συνδυασμός “εξωτερικής κριτικής” και “απόδρασης” δεν έχει να προσφέρει πολλά στον ελληνισμό. Ίσως μάλλιστα να είναι και η πιο επικίνδυνη συνέπεια της κρίσης που ζούμε… Μια πτώχευση διαρκείας…
Έραστος · 18/07/2010 at 19:16
“Εκ του ασφαλούς”; Δεν θάλεγα. Οι έλληνες της διασποράς έχουν μάθει να παλεύουν, να εργάζονται σκληρά, να αυτο-δημιουργούνται και έτσι να αποκτούν την εκτίμηση γι αυτό που είναι και έχουν δημιουργήσει, χωρίς τα δεκανίκια κάποιου βουλευτή φίλου της οικογένειας. Έχουν μάθει να εργάζονται σκληρά σ΄ένα σύστημα ανταγωνιστικό μεν, αλλά δίκαιο. Εκεί που νιώθουν ανασφάλεια είναι ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχεί το ρουσφέτι, η αδιαφάνεια και η αναποτελεσματικότητα ενός μηχανισμού που δεν παράγει άλλο τίποτα από τριβή και εικονικές θέσεις εργασίας. Ομφαλοσκοπήσεις του “εμείς εδώ είμαστε Έλληνες και τα πράγματα λειτουργούν αλλιώς. Μη μας κρύβεις τον ήλιο” … δεν δείχνουν τίποτε άλλο από την παρακμή μιας αρρωστημένης εγωκεντρικής “νοοτροπίας”. Η φτώχεια επέρχεται, όταν ως λαός θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλα περιστρέφονται και οφείλουν να υπηρετούν εμάς…
Ioanna Sahinidou · 18/07/2010 at 20:51
Πολύ καλή η εικόνα που δίνει ο Έραστος. Ναι είμαστε περήφανοι για κάθε Έλληνα που με το σπαθί του δούλεψε και διακρίθηκε στο εξωτερικό. Ναι ντρεπόμαστε μερικοί τουλάχιστον για τον τρόπο που λειτουργεί ή μάλλον δεν λειτουργεί το ελληνικό κράτος.
Ένα ερώτημα: όλοι οι πολιτικοί μας, οι επιστήμονες, τα στελέχη κλπ έχουν σπουδάσει ως ex patriots στο εξωτερικό. Γιατί μόλις έρθουν στην Ελλάδα ενώ περιμένουμε να δώσουν τα φώτα τους και να την ανορθώσουν ‘μπαίνουν’ στο σύστημα και ο χορός καλά κρατεί;
Έχω 2 γιους ex patriots στην Ευρώπη και δεν μιλάω εκ κανενός ασφαλούς και μέσα είμαι και έξω.
Έραστος · 18/07/2010 at 23:02
Πρέπει να έχεις γεννηθεί ή τουλάχιστον να έχεις ζήσει πάρα πολλά χρόνια στο εξωτερικό για να τα βάζεις με το σύστημα στην Ελλάδα… Αυτοί που θεωρούνται expatriates – δηλ. πήγαν για σπουδές και επιστρέφουν αμέσως μετά για να αναλάβουν κάποιο αξίωμα στην πατρίδα – συνήθως δεν είναι έλληνες της διασποράς. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι και οι expatriates έξω ξέρουν να παίζουν by the rules. Γιατί στην Ελλάδα μας αρέσει να αρμενίζουμε στραβά;
Ioanna Sahinidou · 19/07/2010 at 08:35
Το ζήτημα είναι ότι στις ανθρωποκενρικές, ατομικιστικές, αμοραλιστικές κοινωνίες που αναπτύξαμε όπου ότι θέλει ο καθένας κάνει αρκεί να μην πειράζει τον άλλο οπότε τον τσακώνει ο νόμος ο καθένας κοιτάζει να ‘βολευτεί’ μέσα στα ισχύοντα. Παράδειγμα αντίληψης ένας γνωστός που έλεγε: Εγώ είμαι εντάξει, είμαι καλά και θα τα βγάλω πέρα. Είχα μια θέση στο δημόσιο, έκανα μια δουλίτσα στο όνομα της γυναίκας μου, από την εφορία τη σκαπουλάραμε, αποδείξεις δεν κόβαμε κλπ.
Κάνω μια θεολογική μελέτη και θα έχει έχει case study την Αθήνα. Από την αρχή της γένεσης του νέου ελληνικού κράτους η Ελλάδα ήταν πιόνι των ξένων δυνάμεων, στηρίχθηκε στον τριτογενή τομέα και στη διόγκωση του δημόσιου τομέα, που φούσκωνε με άχρηστους μετά από κάθε εκλογές, ανάπτυξη βιομηχανική δεν προώθησε και ο τουρισμός είναι καλός αλλά όταν η χώρα μετατρέπεται σε ξενοδόχα κακής ποιότητας εις βάρος ακόμα και της αγροτο-κτηνοτροφικής ανάπτυξης αυτά είναι τα αποτελέσματα…
Εκείνο όμως που είναι εξοργιστικό για μένα επίσης είναι ότι χώρες που έκαναν κράτος δικαίου για τους πολίτες τους όπως η Ελβετία μαζεύοντας στις τράπεζές τους το παγκόσμιο μαύρο χρήμα, όπως η Γαλλία που τα πυρηνικά της απόβλητα τα άδειαζε κοντά σε απομονωμένα νησιά σε ωκεανό με ανταλάγματα στους φτωχούς νησιώτες όπως η σταδιακή χειροτέρευση της υγείας τους, κράτη όπου κάθε έννοιας ‘οικογένειας’ έχει εξαλειφθεί, κράτος όπως η Γερμανία όπου ο φασισμός και ο αντι-Σημιτισμός έγιναν ολοκληρωτική παράκρουση έρχονται και σηκώνουν το δάκτυλο στα ‘κακά παιδιά’ τους Έλληνες.
“Μετά το 1950 όταν η Αθήνα άρχισε να ‘αναπτύσσεται’, άναρχα, χωρίς χωροταξικό σχεδιασμό και πρόβλεψη για τη μελλοντική της εξέλιξη, όταν η ‘αντιπαροχή’ έκανε την Αθήνα εργοτάξιο, τα βουνά και τους λόφους της λατομεία, και τον Κηφισό και τον Ιλισό υπονόμους, τότε ο ο Πικιώνης έκρουσε τον ‘κώδωνα του κινδύνου’ στους Αθηναίους και ύψωσε λόγο προφητικό:
…Σε σας δεν απόμεινε παρ’ η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση, η εκμετάλλευση…Μα τι το όφελος η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα. Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μονάχα απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης…αν απολύσουν τον χαλινόν των ενστίκτων του κέρδους και της παραγωγής, θα καταλύσουν τον έρωτά μας προς το κάλλος, την αλήθειαν, την δικαιοσύνην, όπως και την προς τον πλησίον μας αγάπην.” (από άρθρο μου στον Αστέρα)
Η απόλυση του χαλινού των ενστίκτων του κέρδους και της παραγωγής δεν είναι ελληνικό αλλά παγκοσμιοποιημένο φαινόμενο σήμερα. Περισσότερη παραγωγή, με φθηνότερα χέρια, με φθηνότερες ύλες, με φθηνότερο κόστος για περισσότερο χρήμα. Η ευγενής άμιλλα είναι στοιχείο δημιουργικό, ο ανταγωνισμός αυτός σιγά, σιγά πετάει έξω και σιγά σιγά σκοτώνει.
Ρούλη · 20/07/2010 at 16:37
Το άρθρο σου είχε την τόλμη ν’ αγγίξει την πραγματικότητα. Πικρά, αληθινό.
Αλτάνα · 15/08/2010 at 19:02
Στην Καθημερινή του Σαββατοκύριακου 14/15 Αυγούστου διάβαζα για το “όχι” της Σλοβακίας.Παρόλο που και η Σλοβακία, έγραφε ο δημοσιογράφος Νίκος Κωνσταντάρας, είναι μέλος της Ευρωζώνης και η προηγούμενη κυβέρνηση είχε δεσμευτεί να συμβάλει στο σχέδιο στήριξης με 800 εκατ. ευρώ, ο κεντροδεξιός κυβερνητικός συνασπισμός καταψήφισε τη συμμετοχή στο δάνειο των 110 δισ. που οι χώρες της Ε.Ε. και το ΔΝΤ παρέχουν στην Ελλάδα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέφρασε την δυσαρέσκειά της δια του Όλι Ρεν, ο οποίος δήλωσε: “Λυπάμαι για αυτή την παραβίαση της αλληλεγγύης εντός της Ευρωζώνης”. Η Σλοβακία προτίμησε να ικανοποιήσει εσωτερικές πολιτικές ανάγκες (το λεγόμενο πολιτικό κόστος) παρά να τηρήσει τον κανόνα της αλληλεγγύης. Κλείνοντας το άρθρο επισημαίνει, ότι “ίσως το πιό σημαντικό μάθημα από την συμπεριφορά της Σλοβακίας είναι ότι οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν ότι στην σημερινή Ευρώπη κανείς δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να τους βοηθήσει- όποιος το κάνει το κάνει για το συμφέρον του”.