Μια φωτογραφία που ανέβασε κάποιος παλιός φίλος στο διαδίκτυο έκανε και πάλι το θαύμα της. Με τύλιξε σε χρυσόσκονη πολύτιμη σαράντα καρατίων και με πήγε στη χώρα της Νοσταλγίας. Εκεί δεν την γλυτώνει κανείς, όταν μάλιστα ζει και κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πραγματικότητα.

Ένα μπουκέτο νέων ανθρώπων στη φωτογραφία, με το χαμόγελο στα χείλη και την φλόγα στην καρδιά, έτσι ήμασταν τότε, έτσι τουλάχιστον μας έβλεπα εγώ. Αγωνιζόμασταν με αγάπη γι’ αυτό που πιστεύαμε, χωρίς η πίστη μας αυτή να μας κάνει φανατικούς. Τα συζητούσαμε όλα ανοιχτά και με κριτικό πνεύμα. Δεν χαριζόμασταν σε κανέναν, αλλά μέναμε στα «χωράφια» μας. Δεν είχαμε την ελευθερία ούτε και τη δύναμη να τα βάλουμε με το όποιο «κατεστημένο», τότε, αλλά μας αρκούσε που εμείς μεταξύ μας συμφωνούσαμε για κάποια πράγματα που όφειλαν να αλλάξουν. Προετοιμασία για την αλλαγή φρουράς που ονειρευόμασταν από τότε. Τρεις τέσσερις από την παρέα σπουδάζαμε το Δίκαιο και μας άρεσε να μιλάμε για Δικαιοσύνη και άλλα τέτοια ευγενή. Καλούσαμε συμφοιτητές μας για συζήτηση γιατί ήμασταν βέβαιοι, ότι κατείχαμε την Αλήθεια. Νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλον. Τα αγόρια μας άνοιγαν από αληθινή ευγένεια την πόρτα για περάσουμε και σηκωνόντουσαν από το κάθισμά τους για να μας χαιρετίσουν. Και οι γιορτές μας χαρούμενες και ζωντανές, όπως της φωτογραφίας, καλή ώρα! Δεν χάναμε την ευκαιρία, μικροί και μεγάλοι να ανταμώνουμε και να γιορτάζουμε. Αληθινά, όμως και από καρδιάς. Είχαν μια σπάνια ποιότητα οι σχέσεις μας, τουλάχιστον αυτές που θυμάμαι …

Παραμονές Χριστουγέννων, δεν θέλουν και πολύ τα μάτια να εκφραστούν, όπως εκείνα ξέρουν. Να φταίει η χρυσόσκονη; Να μπήκε μέσα κάνας κόκκος από τη χρυσόμπαλα του δένδρου, δεν το αποκλείω. Πέρα από το συναισθηματικό, ήταν όμως και όμορφα χρόνια. Τυχεροί όσοι τα ζήσαμε, όπως τα ζήσαμε και για ό,τι ζήσαμε. Πέρασαν όμως ανεπιστρεπτί … Ήρθαν άλλα χρόνια, με άλλους συνοδοιπόρους, άλλες χαρές και ομορφιές, σε άλλους τόπους.

Μόνο κάτι τέτοιες μέρες ανοίγει την πόρτα της η Νοσταλγία και ξεχύνονται αναμνήσεις από χριστουγεννιάτικες γιορτές και μυρωδιές από σπιτικά φαγητά και γλυκά αλλοτινών καιρών. Αναμνήσεις από φίλους παλιούς και ανεκτίμητους. Θυμάσαι όλα τα καλά, που πέρασαν και χαίρεσαι σαν παιδί. Προνόμιο των μεγάλων αυτό, να μπορούν, με αφορμή μια παλιά φωτογραφία, να ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο και νοσταλγικά να αναπολούν …

Καλά Χριστούγεννα, φίλοι μου!

No tags

2 comments

<< Η συνταγή της ευτυχίας

O Μιθριδάτης του Ρακίνα >>