Έτσι απάντησε κάποιος από το πάνελ στην ερώτηση που του έκανε ο συντονιστής της συζήτησης, για το πώς μπορεί μια χώρα, όπως η Ελλάδα, να διαχειριστεί καλύτερα την κρίση που συνεχίζει με όλο και πιο έντονους ρυθμούς να την απειλεί. «Με ρωτάτε», του είπε μειδιώντας, «να σας απαντήσω στην τελευταία ερώτηση του παιχνιδιού, που ο παίκτης, με τη σωστή απάντηση κερδίζει το ένα εκατομμύριο!»

Η συζήτηση έγινε την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες. Το Ινστιτούτο Γκαίτε είχε την τολμηρή για τους καιρούς ιδέα και μπράβο του, να καλέσει έλληνες και γερμανούς ειδήμονες να συζητήσουν για την Ελλάδα μετά τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου αλλά και για το επόμενο βήμα. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο κατάλληλος τόπος και πιο πετυχημένη χρονική συγκυρία από αυτή. Ο γερμανός δημοσιογράφος της εφημερίδας Die Zeit και όλοι οι εκλεκτοί συνομιλητές του προσπάθησαν να δώσουν μια αντικειμενική εικόνα της νέας κατάστασης, που έχει δημιουργηθεί για την Ελλάδα στο εξωτερικό και κάνει τους ευρωπαίους να δείχνουν ότι τα έχουν προς στιγμή χαμένα. Διοργανωτές της εκδήλωσης ήταν το Ινστιτούτο, «Κωνσταντίνος Καραμανλής» εκ μέρους της Ελλάδας και το «Hans-Seidel-Foundation» από την γερμανική πλευρά. Κάπου στη μέση των καθισμάτων ανακάλυψα και τον έναν υπάλληλο της Τρόικα, αυτόν τον κοντό με τα γυαλιά. Άκουγε προσεκτικά και σημείωνε …

Όλοι μιλούν για αλλαγή στην Ελλάδα επεσήμανε ο συντονιστής, αλλά τι είναι αυτή η αλλαγή; Αλλαγή προσώπων, αλλαγή γενιάς πολιτικών, αλλαγή ιδεολογικής κατεύθυνσης, ή κάτι άλλο τέλος πάντων; Την τελευταία φορά που έλληνας πολιτικός αιφνιδίασε την Ευρώπη σε Σύνοδο Κορυφής, ήταν ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, που ζητούσε να εγκριθεί το δημοψήφισμα που πρότεινε ξαφνικά για την Ελλάδα. Η συνέχεια είναι γνωστή, όσο και οδυνηρή για τη χώρα. Έρχεται πάλι Σύνοδος Κορυφής! Τι ιδιαίτερο θα ζητήσει η Ελλάδα αυτή τη φορά από την Ευρώπη;

Να σας πω, τί με ανησύχησε ακούγοντας τις απαντήσεις; Από τη μια είδα να μας πνίγει το δίκιο – μια ματιά στην καταρράκωση του κοινωνικού ιστού της χώρας, στις ορδές των νέων ανέργων και αυτών που ξενιτεύονται, πείθει και τον πιο κακόπιστο! – και από την άλλη να μη δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας –οι λίστες, Λαγκάρντ και Λίχτενσταϊν, μένουν καταχωνιασμένες ακόμα σε δικαστικά και εισαγγελικά συρτάρια και μας χαιρετούν! Η χώρα χάνει ένα σεβαστό ποσό από φόρους, που αποδεδειγμένα θα μπορούσε να εισπράξει. Ποιοί δεν κάνουν εδώ σωστά τη δουλειά τους, αναρωτιούνται οι δανειστές μας.

Έφυγα με την εντύπωση, ότι η χώρα θαρρείς και το έχει ρίξει ανέμελα στην ορθοπεταλιά! Πετάγματα  ανά την Ευρώπη με κάθε φορά νέες διεκδικήσεις, χαμένοι στη μετάφραση και στα αυστηρά πρωτόκολλα των ξένων «αυλών» περιμένουμε, λες, το θαύμα: «Ναι, σας διαγράφουμε όλο το χρέος σας! Μπορείτε να αρχίσετε ξανά από την αρχή!».

Το παράδοξο είναι, πως βλαστημάμε έναν συγκεκριμένο λαό για την κατάντια μας και σ΄ αυτόν ακριβώς τον λαό ατενίζουμε με λαχτάρα για την πολυπόθητη λύση στην δεινή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα! Χωρίς «ατιμωτικούς» συμβιβασμούς όμως, σε μια Ευρώπη του διαλόγου και των συμβιβαστικών λύσεων, αλλά και της τήρησης των συμφωνηθέντων, μεταξύ των εταίρων!

Με ανησύχησε, τέλος και η ατάκα ξένου καλεσμένου στο πάνελ: «Εύχομαι να γίνουν και πάλι μόδα οι γραβάτες στην Ελλάδα!».

Λέτε εκεί να εστιάζεται το πρόβλημά μας;

No tags

No comments yet.

<< Όταν παίζουν τα όργανα

Η συνταγή της ευτυχίας >>