Greek
English
French
German
Italian
SpanishΣε μια από τις μεγαλύτερες και πλέον έγκυρες γερμανικές εφημερίδες, την Süddeutsche Zeitung, δημοσιεύτηκε πρόσφατα μια είδηση για την Ελλάδα, που όσο πονάει άλλο τόσο συγχίζει και προκαλεί αγανάκτηση και οργή. Ένας έλληνας πρώην υπουργός, έγραφε, είχε μοιράσει κινητά τηλέφωνα σε 30 (τριάντα!) φίλους του και συγγενείς και αυτοί με την σειρά τους καλούσαν νούμερα απαγορευμένα, τόσο ως προς τις υπηρεσίες, όσο και ως προς την τιμή – για 20 (είκοσι!) εκατομμύρια ευρώ!
Καλά διαβάσατε! Η Ελλάδα καλείται να πληρώσει 20 εκατομμύρια ευρώ γιατί κάποιοι δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τον πειρασμό να περιδιαβαίνουν διαδικτυακά σε απαγορευμένα (ερωτικά) μονοπάτια, όταν μάλιστα τον λογαριασμό τον πλήρωνε άλλος, δηλαδή οι έλληνες φορολογούμενοι!
Σε σχετική ερώτηση της εφημερίδας προς το ελληνικό προξενείο του Μονάχου, ο υπεύθυνος τύπου απάντησε, ότι δεν είχε περιέλθει στη γνώση τους το συγκεκριμένο περιστατικό. Ήταν όμως σε θέση να πληροφορήσει τον γερμανό δημοσιογράφο, ότι λίγο πριν τις εκλογές του 2009, γύρω στα 300 άτομα προσελήφθησαν παράνομα σε κρατικούς οργανισμούς. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς προέρχονταν από το περιβάλλον του εν λόγω πρώην υπουργού. Ηδη από το 2008 ο ίδιος είχε φροντίσει ώστε να δημιουργήσει έναν νέο κρατικό οργανισμό, τον οποίον είχε εντάξει στο υπουργείο, στο οποίο «υπηρετούσε».
Από τους 110 νέους υπαλλήλους, οι 80 προέρχονταν από την εκλογική του περιφέρεια. Ο έλληνας προξενικός υπάλληλος διαβεβαίωσε, όμως, την εφημερίδα, ότι η νέα κυβέρνηση θα εξετάσει το θέμα των προσλήψεων και ενδεχομένως θα προβεί και σε απολύσεις.
Πληροφοριακά, το όνομα του πρώην υπουργού αναφερόταν στο δημοσίευμα ολογράφως, χωρίς ίχνος δημοσιογραφικού δισταγμού για την εγκυρότητα της είδησης. Έχει σημασία, ότι συνοδευόταν και από την ιδιότητά του, ως πρώην υπουργού Δικαιοσύνης; Ως γνωστόν και λειτουργός της Θέμιδος στην προ-υπουργική ζωή του, ίσως και στην μετά;
Αξιότιμε κύριε Ρακιντζή, γενναίε επιθεωρητά της Δημοσίας Διοίκησης, ιδού 450 + 1 υποθέσεις διαφθοράς και κακοδιαχείρησης στο δημόσιο – στα αζήτητα; Επίορκοι κρατικοί λειτουργοί – ες αεί ατιμώρητοι;
Ίσως σας είναι βέβαια, ήδη γνωστά όλα αυτά και βαρυεστημένα να πείτε, και με το δίκιο σας, «βαρεθήκαμε να τ΄ακούμε!».
Απλά ήθελα να σας ενημερώσω, σχεδόν σε κατά γράμμα μετάφραση από την γερμανική εφημερίδα, με τι πληροφορίες ενημερώνονται για την χώρα μας κάποια εκατομμύρια γερμανόφωνοι της Ευρώπης. Έτσι για να μη μου γράφετε με παράπονο, ότι οι γερμανοί τα βγάζουν από την φαντασία τους, όσα μας καταλογίζουν και έχουν, τάχα, εμπάθεια μαζί μας.
No tags
ΚΑΛΦΟΓΛΟΥ ΒΙΚΥ · 23/07/2010 at 20:44
Αυτή είναι η κατάσταση, Άλτα, γνωστή στους σκεπτόμενους “παροικούντες την Ιερουσαλήμ”. Προσωπικά, το ξέρεις, δεν ανήκω στους τυφλούς και άκριτους Ελληνολάτρες, ούτε αγανακτώ, όταν οι ξένοι διαπιστώνουν αυτά που εμείς οι ίδιοι καταλογίζουμε στη διαφθορά των κρατικών λειτουργών – όχι φυσικά όλων ανεξαιρέτως. Αναφέρεις ένα δείγμα διαφθοράς – κάθε πόρτα που ανοίγει, φρίττεις. Ένα παράδειγμα μόνον θα αναφέρω – δημόσια νοσοκομεία! Η απόλυτη κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος από μεγάλους και μικρούς.
Όσοι αγανακτούν μου θυμίζουν εκείνους που βλέπουν τα αρνητικά του οικογενειακού τους περιβάλλοντος, γίνονται όμως έξαλλοι, όταν ένας ξένος τα επισημαίνει. Δυστυχώς ο υπέρμετρος ατομικισμός, η άρνηση της ομαδικότητας, η περιφρόνηση του συμφέροντος του συνόλου είναι μελανά χαρακτηριστικά του τόπου μας ακόμη από την Αρχαιότητα – και τότε αποτέλεσαν αιτία δυστυχίας και καταστροφών. Το λέω πάντα στους φοιτητές στο πρώτο μάθημα της “Εισαγωγής στην Αρχαία Ιστορία”: “το να εξυμνούμε άκριτα και επίμονα την Κλασσική Αρχαιότητα και να αρνούμαστε να “δούμε” και να μάθουμε και τα αρνητικά της σημεία μας κάνει να μοιάζουμε μ’ εκείνες τις αντιπαθητικές μητέρες αληθινά έστω προικισμένων παιδιών που δεν σταματούν να τα παινεύουν. Στο τέλος ο άλλος σταματά να βλέπει ή να εκτιμά τα αληθινά χαρίσματα και επιτεύξεις των παιδιών.” Δυστυχώς, μόνον αν ως άτομα και ως σύνολο δούμε κατάματα και αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες, τη διαφθορά, τις αιτίες που έφεραν τη χώρα σ’ αυτό το κατρακύλισμα, μόνον αν παύσουμε να θυματοποιούμε μονίμως τον εαυτό μας και να τον θεωρούμε αντικείμενο μιας παγκόσμιας συνωμοσίας με στόχο την καταστροφή μας, μόνον τότε ίσως αρχίσει δειλά δειλά η ανάκαμψη. Αυτό που με πονάει είναι πως μέσα σ’ αυτό το γενικό “μπάχαλο” περνά απαρατήρητη και η φιλότιμη, ευσυνείδητη εργασία και προσφορά τόσων που μοχθούν σ’ αυτό τον τόπο. Βλέποντας αντικειμενικά τους συναδέλφους μου στο Πανεπιστήμιο, τον δικό μου μόχθο, σε συνθήκες πολύ πιο αντίξοες από τις αντίστοιχες του εξωτερικού (αριθμός φοιτητών, απολαβές) βλέπω με θλίψη πως δεν υστερούμε ούτε σε γνώση, ούτε σε επιστημονική επάρκεια. Το όλο πλαίσιο όμως δεν αφήνει να φανεί προς τα έξω αυτός που εργάζεται σωστά.
Γι’ αυτό, μεταξύ μας, πιστεύω πως υπερβολικά νοσταλγείς. Μάλλον θα έπρεπε να ευγνωμονείς τις επιλογές που κάνατε στον σωστό χρόνο. Χωρίς φυσικά να υποστηρίζω, ότι “έξω” επικρατούν εδεμικές συνθήκες.
Δεν θέλω να μεμψιμοιρώ. Υπάρχει ευτυχώς Κάποιος που σταθμίζει την πολιτεία μας. Κι όταν έρχονται φοιτητές από τα μεταπτυχιακά τους στο εξωτερικό και μου λένε “τα περισσότερα τα είχαμε ακούσει μαζί σας”, τότε λέω “αξίζει τον κόπο να έχεις την εσωτερική μαρτυρία πως κάνεις σωστά τη δουλειά σου – αξίζει η αναγνώριση από τον μαθητή”.
Ας ελπίσουμε ότι οι Έλληνες θα θελήσουν να δουν και να αναγνωρίσουν την αλήθεια. Είναι το πρώτο βήμα.
Altana · 24/07/2010 at 09:35
Σαφώς και υπάρχουν οι διαχωρισμοί, Βίκυ και σ’ ευχαριστώ για την συμμετοχή σου στη συζήτηση.Η εμπειρία σου, ως πανεπιστημιακός, είναι ανεπανάληπτη!Οι μαθητές και οι φοιτητές ξέρουν να ξεχωρίζουν τον Δάσκαλο! Και υπάρχουν τέτοιοι πολλοί στην πανεπιστημιακή κοινότητα, όπως και έντιμοι Δικαστές,γιατροί, που τιμούν το λειτούργημά τους, εφοριακοί που δεν χρηματίζονται κλπ. Έχουμε λαμπρά παραδείγματα σε όλους τους τομείς.Η δε απαξίωση των πολιτικών γενικά δεν είναι δυστυχώς αποκλειστικό ελληνικό φαινόμενο.
Διάβαζα και θα ήθελα την βοήθειά σου, αν όντως έτσι ήταν τα πράγματα στην αρχαία Αθήνα, του 5ου π. Χ. αιώνος:Αν ένας πολίτης ήθελε να ασχοληθεί με τα κοινά θα έπρεπε προηγουμένως να καταγραφεί όλη η προσωπική και οικογενειακή περιουσία του. Αν στη συνέχεια πρότεινε και εφαρμοζόταν νόμος, ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα τότε έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του όλο το ποσόν κατά το οποίο ζημιώθηκε η Αθήνα. Αν αδυνατούσε να καλύψει το ποσόν όφειλε να το εξοφλήσει δουλεύοντας σε δημόσια έργα.
Αν ο νόμος που πρότεινε ζημίωνε με την εφαρμογή του, ηθικά την Αθήνα, τότε η ποινή ήταν, αυθημερόν τελευθησάτω!!!
Ioanna Sahinidou · 24/07/2010 at 15:08
Επιτρέψτε μου να αντιγράψω στα αγγλικά για να μην μεταφράζω, αποσπάσματα από τη διατριβή μου που αφορούν την ελληνική δημοκρατία του 5ου π.Χ. αιώνα. Η Αθήνα είναι case-study πόλη για την εφαρμογή των θεολογικών μου προτάσεων) Αν σκεφθεί κανείς ότι τα έργα τέχνης της εποχής τα κατασκεύασαν δούλοι, ότι οι γυναίκες δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα, ότι οι άρχοντες σε μεγάλα χρονικά διαστήματα εκλέγονταν με κριτήριο την οικονομική τους κατάσταση και την ευγενή καταγωγή…
Classic Athenian Democracy: a kind of male aristocracy
Aristotle lives in times when the model of city-state faces serious problems of declension….
The citizens for Aristotle can avoid disorder by studying philosophy; they must exercise rationality. Yet, both the Athenian achievements and the background to Aristotle’s philosophizing, depended on cruel treatment of slaves, and on the homemaking of women, not considered as citizens. …The Agora…Slaves, women, strangers were excluded from the Agora.
In 680 B.C. the king archon …presided over the Areopagus meetings. The executive power of the king was divided amongst aristocratic magistrates. The ex-magistrates passed to the Council of Areopagus, composed of all who had served as archons, and were elected under qualifications of birth and wealth. The system created discrimination against the poor and among communities of different classes. This office exercised the real power in the state. The code law carried through by Draco (621 BC) was severe; yet it did not provide a remedy to the crisis in an age of change.
…Around 594 BC Solon, a merchant, became archon and instituted a tribal Council of one hundred members that prepared matters for the popular Assembly where all citizens however poor had the right to vote. Still, the archonship was restricted to members of the wealthy aristocratic class. Before Solon political power was a birth right; Solon made it the privilege of wealth and introduced the principle of deciding the citizen’s obligations and privileges in proportion to his ‘stake in the country’… Cleisthenes, a magistrate after the end of tyranny, solved many problems. …Pericles’ law in 451 B.C. restricted the citizenship to people of Athenian parentage on both sides. The archons were the elected officials of the state till 487 when selection by lot was superseded by formal elections. Democracy in Athens was only a kind of aristocracy. The citizens of the surrounding Attica were in a minority. There lived slaves and an equal number of metics. If in Attica five hundred thousand people were living, four hundred thousand of them were slaves.
..Anaxagoras (born around 500 B.C.) developed the idea that the mind-νους, infinite and self ruled began to revolve first from a small beginning; the revolution extended over a larger still. This idea gained a political meaning: if Greece might govern the barbarians, one city must be the head of all the others. In that city one man must be the head of all people. The Athenian democracy was subjugated to “the moral dictatorship of genius”.
… Yet, Solon organized Athens as a male centric society. Women were banished to the house in a division of the public and private, not appearing in public forums of political and cultural life. Hesiod’s Pandora myth makes Zeus’s gift of woman as wife a punishment for Prometheus’s sin. Pandora brings evil into the world. In Aeschylus’ tragedies Athena casts the deciding vote for the priority of the father over the mother, as her mother was swallowed by her father. Both drama and art testify to the conflict of the free Greek male citizen, who establishes his identity by subduing his excluded opposites: the non-Greek, non male, non human, Plato and Aristotle’s hierarchical metaphor depicted the female, the alien, and the animal as ‘natural’ inferiors in a ‘chain’ extending from the immaterial divine Logos to matter. Slavery became the Greek model of all relationships of dominant Greek males to “others”. The ruling ‘mind’ uses other bodies as “tools”. Greek-male reason and the capacity to rule predominate. Women, slaves, barbarians and animals have no rational capacity, but are servile tools of Greek male sovereignty. Femininity is a natural disability. Procreative generative power is appropriated solely in a male capacity. The female is the passive recipient and ‘incubator’ of the male seed. For Aeschylus proof was the birth of Athena from the head of Zeus. We know now that procreative power is not a male only capacity. On this belief Greeks based their view of the relationship amid men and women. The dominant medieval viewpoint for several centuries was still an interpretation of Aristotle. For him it is by its ‘nature’ that anything rules. The Greeks questioned the role of women in society. The restriction of women to domesticity and the systematization of the poetic and philosophical misogynic thought were catastrophic creations of the Greek classic era.
Όταν με βαρεθείτε σφυρίστε…
ΚΑΛΦΟΓΛΟΥ ΒΙΚΥ · 04/08/2010 at 19:33
Άργησα να δω την απάντησή σου και τώρα που τη βλέπω δεν έχω χρόνο να στήσω ένα τεκμηριωμένο σχόλιο. Επιφυλάσσομαι γι’ αργότερα. Κατ’ αρχήν οι παρατηρήσεις σου είναι σωστές – υπήρχε αυστηρός έλεγχος στους άρχοντες, “δοκιμασία” πριν την ανάληψη των καθηκόντων, “έλεγχος” ύστερα από την ετήσια θητεία, όπως και συνεχής έλεγχος (σχετική επερώτηση σε τακτές συνεδρίες της εκκλησίας του δήμου) κατά τη διάρκεια τηε άσκησης των καθηκόντων. Σημαντική η διάκριση ανάμεσα στην πλειοψηφία των κληρωτών αξιωμάτων που απαιτούσαν τον κοινό νου και στοιχειώδη γνώση των αναγκών της πόλης και των αιρετών “απαιτητικών” αξιωμάτων (οικονομικών, στρατιωτικών, σχετικών με τον στόλο). Οι γενικές αρχές: ενθάρρυνση της συμμετοχής,σύντομη θητεία, έλεγχος και λογοδοσία είναι κάποια από τα πολλά θετικά σημεία του πολιτεύματος. Είναι επίσης χαρακτηριστικά η απήχηση που είχε στον Αθηναϊκό δήμο και το πόσο εδραιωμένο ήταν: ανετράπη λίγες φορές είτε σε περίοδο κρίσης και εξωτερικής αποτυχίας (μετά τη Σικελική εκστρατεία), είτε ύστερα από ξένη επέμβαση (και με το “ξένη” εννοώ φυσικά παρέμβαση μιας άλλης ελληνικής δύναμης, π.χ. Σπάρτης ή Αθήνας). Από την άλλη πλευρά και διαβάζοντας τις παρατηρήσεις της Ιωάννας μας θέλω να προσθέσω κι εγώ πως η εξιδανίκευση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, γενικώτερα της Αρχαίας Ελληνικής Κοινωνίας, δεν είναι ιστορικά και επιστημονικά ορθό. Η βία, οι “στάσεις” και οι τρομερές τους συνέπειες, η δουλεία (βλ. Λαύριο, τα λατομεία της Σικελίας που ρίχτηκαν οι Αθηναίοι αιχμάλωτοι), η σκληρή ηγεμονική πολιτική της Αθηναϊκής Συμμαχίας, η θέση της γυναίκας είναι εξίσου αληθινές όψεις του Αρχαίου Κόσμου, όσο αληθινοί είναι και οι ορθολογικοί θεσμοί της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Μην ξεχνούμε επίσης όταν σκεφτόμαστε τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, ότι η Αθήνα ήταν μόνον ένα μέρος του – με ακτινοβολία πνευματική, ναι, όμως ένα κομμάτι του. Τα νέα επιγραφικά δεδομένα βοηθούν λίγο να συμπληρώνεται κάπως το παζλ “jenseits von Athen und Sparta”, όπως ο τίτλος μιας κλασσικής μονογραφίας.
Θα επανέλθω για τις επιμέρους λεπτομέρειες που θίγεις, γιατί είμαι μακριά από το Σπουδαστήριο και η βιβλιογραφία μου στο σπίτι όπως και το ενδιαφέρον μου αφορούν κυρίως τα ελληνιστικά χρόνια. Του J.Bleicken, “Die Athenische Demokratie” είναι πολύ εμπεριστατωμένη μελέτη.
Αλτάνα · 04/08/2010 at 23:08
Αγαπητή μου Βίκυ, ποτέ δεν είναι αργά για τις απαντήσεις τις δικές σου, που γνωρίζω, ότι πολλοί τις περιμένουν…Ευχαριστούμε για τις παρατηρήσεις σου, οι οποίες ρίχνουν φως σε μια εποχή, που συνηθίζουμε να την ονομάζουμε “χρυσή”, αλλά είχε και τις “σκιές” της. Αλλά τουλάχιστον στο θέμα μας, σχετικά με τα κρατικά αξιώματα, έθετε κάποια όρια προστατευτικά για τον πολίτη και την κοινωνία. Επίσης εφαρμόζοντο οι νόμοι! Η σημερινή Ελλάδα πάσχει ακριβώς από την μη εφαρμογή νόμων, οι οποίοι έχουν ψηφιστεί από την Βουλή των Ελλήνων.
Κι αν εφαρμόζονται όλο και κάποια “παραθυράκια” θα υπάρχουν, ώστε εκείνοι που το έχουν σκοπό να τους παραβούν προς όφελός τους, να μπορούν με ήσυχη την συνείδησή τους να το κάνουν.
Όταν θα επιστρέψεις στο σπουδαστήριό σου και στα επιστημονικά σου καθήκοντα και σου μείνει λίγος χρόνος θα χαρούμε να έχουμε και άλλες σκέψεις σου επί του θέματος.
ΚΑΛΦΟΓΛΟΥ ΒΙΚΥ · 05/08/2010 at 14:36
Δύο σύντομες παρατηρήσεις ακόμη. Όταν μιλούμε για την Αθηναϊκή δημοκρατία και γενικά για τη λειτουργία της Αρχ. Ελληνικής Πόλης, να μην ξεχνούμε, ότι επρόκειτο γι’ αυτό που οι Αγγλοσάξωνες αποκαλούν face-to-face societies, democracies. Ήταν άμεση δημοκρατία (καμμία σχέση με το αντιπροσωπευτικό μας σύστημα, δεν υπήρχαν οργανωμένα κόμματα, “επαγγελματίες” πολιτικοί, θεωρητικά ο κάθε Αθηναίος πολίτης κάποιες φορές στη ζωή του θήτευε σε κάποιο αξίωμα και επίσης γινόταν μέλος της Βουλής. Η εικόνα διαφέρει φυσικά από τις σύγχρονες πολύπλοκες κοινωνίες και πολιτικά συστήματα. Εννοείται, ότι για το έλλειμμα σήμερα της εφαρμογής των νόμων στην Ελλάδα έχεις απόλυτο δίκιο.
Το δεύτερο που θα ήθελα να πω έχει να κάνει με τον Σόλωνα που αναφέρει και η Ιωάννα. Προσωπικά πιστεύω πως η ιδέα της ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και η σημασία της κοινωνικής συνοχής ήταν κάποιοι από τους θησαυρούς που μας κληροδότησε η Ελληνική πολιτική σκέψη (βλ.π.χ. την παρατήρηση του Αριστοτέλη για τους κινδύνους που προκαλεί η αφύσικη οικον.ανισότητα (“όταν οι μεν ευπορώσιν λίαν, οι δε απορώσιν λίαν”. Το χωρίο που αγαπώ ιδιαίτερα και απολαμβάνω να το διδάσκω προέρχεται από την “Ευνομία” του Σόλωνα, κείμενο που σε ποιητικό λόγο εκφράζει προγραμματικά τις θέσεις του. Έχω αναφερθεί σ’ αυτό πολλές φορές στο fb και ίσως γίνεται κουραστικό, όμως η παρατήρησή του για την κοινωνική συνοχή είναι νομίζω μοναδική. Αφού δηλώσει τις αιτίες της “στάσης” (απληστία και αδικία των αρχόντων, περιφρόνηση των νόμων και διαφθορά από τους πολίτες)καταλήγει ότι τελικά το “δημόσιον κακόν” (το κακό που πλήττει τον δήμον, το σύνολο δηλ. των κατοίκων)θα έρθει και θα πλήξει όχι μόνο τους αδύνατους αλλά και τους ισχυρούς. Αυτή η πεποίθηση ότι καμμιά κοινων. ομάδα δεν είναι απρόσβλητη από την κοινωνική κρίση, νομίζω πως είναι από τα σημαντικότερα πολιτικά κείμενα (κι ας ανήκουν στα Αρχαϊκά χρόνια) της ελληνικής πολιτικής σκέψης. Μόνο να μη νομίζουμε, ότι οι αρχαίοι ζούσαν πάντα σύμφωνα με τα πολιτικά κείμενα.
Ioanna Sahinidou · 25/07/2010 at 07:58
Εκλεκτή και αγαπητή μου Αλτάνα θα ήθελα να μου εξηγήσεις καλλίτερα πως θέλεις να χρησιμοποιούμε το blog σου. Συνήθως στο fb και εδώ και όπου αλλού κάνω σχόλια σχετικά με τη μελέτη μου σε θέματα: Γυναίκα, Οικολογία, Οικουμενισμός. Αυτό είναι για μένα άσκηση πολλαπλή. Δεν θέλω όμως να είμαι κουραστική σε θέματα που ίσως δεν ενδιαφέρουν το blog σου. Βέβαια τα θέματα που μελετώ δεν μπορούν να απομονωθούν από τα γενικά κοινωνικά, πολιτικά κλπ θέματα, καταστάσεις, προβλήματα ενός τόπου.
Έρχομαι στο blog σου που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρων και βλέπω και το όμορφο χαμογελαστό σου πρόσωπο..
Altana · 25/07/2010 at 13:49
Ιωάννα μου αγαπητή!Είσαι πάνω από καλοδεχούμενη στο χώρο μου. Περιμένω κάθε φορά τα σχόλια σου, γιατί γνωρίζω πόσο έχεις εμβαθύνει σε κάποια θέματα που ενδιαφέρουν και που κάποια προσπαθώ άμεσα ή έμμεσα να αναδείξω με σκοπό την συζήτηση. Ο καθένας μας έχει την γνώμη του και αυτή είναι η αξία του διαλόγου.
Στην περίπτωση την δική σου είναι το θέμα της διδακτορικής σου, ένα άκρως επίκαιρο και ενδιαφέρον θέμα,που μας φέρνεις.Μας γυρίζεις στο κομμάτι που αναφέρεσαι πίσω στην Αθήνα του “χρυσού αιώνα” και ήταν ακριβώς αυτή η απορία μου, σχετικά με την ενασχόληση των πολιτών στα κοινά. Είσαι δηλαδή, εντός θέματος! Δεν είναι οι σκέψεις σου σκέψεις της στιγμής, αλλά όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί με τέτοι “πόνημα” μετρούν ώρες έρευνας, αυπνίας και αγωνίας. Δεν εκφράζονται αβασάνιστα! Συνέχισε να εμπλουτίζεις τον διάλογο με το θάρρος της γνώσσης, που σε διακατέχει για το κοινό καλό! Μακάρι και άλλοι να έβαζαν το πετραδάκι τους…
Εδώ δεν βαθμολογείται τίποτα, μόνο το όποιο “θράσος” της γνώμης μας.
By the way, ποιά θα ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων τότε γιατί όχι και σήμερα, αν κάποιες συνετές γυναικείες φυσιογνωμίες, με τα ιδιαίτερα χαρίσματα του φύλου αποφάσιζαν να αχοληθούν περισσότερο με τα κοινά; Διάβαζα μία έρευνα, που διαβεβαίωνε, ότι θα είχαμε για παράδειγμα λιγώτερους πολέμους!
Ioanna Sahinidou · 25/07/2010 at 17:45
Με προκαλείς να γράψω με ‘θράσος’ για την Αθηνά που θεωρείται η θεά της ειρήνης με σύμβολο την ελιά. Όμως φορούσε πάντα κράνος και ασπίδα,έτοιμη κάθε στιγμή για μάχη. Δηλαδή ήταν προστάτιδα της ειρήνης δια του πολέμου!!
Η αγαπημένη μου θεά είναι η εστία που δεν ήταν μόνο domestic αλλά κάθε πόλη είχε στο κέντρο την εστία. Όταν χτιζόταν θυγατρική πόλη έπαιρναν φλόγα για να φέρουν στη θυγατρική. Όταν παντρευόταν ένα ζευγάρι έφερναν και οι δύο φλόγα από τις εστίες των οικογενειών τους για να τις ενώσουν στη δική τους εστία. Η φλόγα μεταλαμπαδευόταν αλλά εν έπρεπε να σβήσει ποτέ. Της θεάς Εστίας η φλόγα είναι των Ολυμπιακών αγώνων. Η αρχική φλόγα άναβε από τον ήλιο…
Παραμύθια με προεκτάσεις και συμβολισμούς…
Έραστος · 25/07/2010 at 14:06
Στο χθεσινό άρθρο της Ελευθεροτυπίας (http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=24/07/2010&id=186434) μου κάνει εντύπωση η εφευρετικότητα του μέσου έλληνα. Και δεν πρόκειται μόνο για τους αντιπροσώπους του πολιτικού συστήματος (όπως σωστά τους απορρίπτει ευθύνες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας) αλλά για τον μέσο έλληνα που είτε δεν πληρώνει το εισητήριο για να μεταφερθεί από το ένα μέρος της Αθήνας στο άλλο, είτε σαν “επαγγελματίας” (π.χ. ως μαγαζάτορας, εστιάτορας, ταξιτζής) προσπαθεί να κλέψει τον τουρίστα με κάθε τρόπο, είτε με το να αποκρύψει τα όποια κέρδη από την εφορία παίζοντας το “έξυπνο”». Μέχρι τώρα λέγαμε, “Τι κρίμα που η κρίση χτυπάει ανελέητα τους μικρούς και τους φτωχούς”. ‘Αρχισα να αμφιβάλλω άν ο μέσος πολίτης αποτελεί εξαίρεση απ΄αυτό το πρόβλημα της ηθικής διαφθοράς που ανελέητα πλήττει την χώρα μας. Είμαστε όλοι, είτε το θέλουμε είτε όχι, μέρος του προβλήματος και το πρόβλημα λύνεται αν σαν λαός παραδεχτούμε ότι φταίξαμε επειδή εγκαταλείψαμε τον Θεό και τίς άγιες αρχές του (βλ. Β΄Χρον. 7, 14). Δυστυχώς, αυτό που συμβαίνει είναι να δείχνουμε ο ένας προς τον άλλο ώς φταίχτες κι όχι να βλέπουμε πόσο εμείς οι ίδιοι είμαστε μέρος του προβλήματος. Μόνο με ειλικρινή μετάνοια απέναντι στον Θεό, δηλαδή αλλαγή τρόπου σκέψης, θα μπορέσουμε να ελπίσουμε για συγχώρεση και θα μπορέσουμε θα προβούμε σε έργα επανόρθωσης. Κρίμα που οι Εκκλησίες του τόπου μας δεν πρωτοστατούν στο θέμα αυτό, επειδή όλες τους ίσως αποτελούν μέρος του προβλήματος …
Έραστος · 30/07/2010 at 17:14
Βλέπε και το ελληνικό παράδοξο στην “Καθημερινή”:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_30/07/2010_409794