Νάναι Αύγουστος, λέει! Τα τζιτζίκια στα κλαδιά του πλάτανου να μην έχουν σταματημό και ο ήλιος να καίει. Το φως να θαμπώνει και η κορυφή στο βουνό απέναντι να χάνεται στο γαλάζιο του ουρανού, σ’ ένα ξέπλυμα γαλάζιο όμως. Κάτω χαμηλά το χρυσοπράσινο του ελαιώνα, ωραίος συνδυασμός το χρυσό από τα ξερόχορτα στον ήλιο και το πράσινο – ξέπλυμα πράσινο κι εδώ – από τα λιόδενδρα. Η θάλασσα εμάς των βουνίσιων, που έχουν στα πόδια τους έναν ελαιώνα!

Δυο χελιδόνια πέρασαν ξυστά από δίπλα μου το πρωί, έτσι ακουμπισμένη που ήμουν στο μπαλκονάκι και ρέμβαζα. Με ξάφνιασε το πλατάγιασμα του αέρα από τα φτερά τους. Έφεραν κάνα-δυο βόλτες το σπίτι γύρω-γύρω και μετά χάθηκαν σε άλλες γειτονιές. Σταθερές έμειναν στο κλαρί τους το ζευγάρι οι καρδερίνες, που μας προτίμησαν και φέτος για τη φωλιά τους. Το τι κονσέρτο δίνουν κάθε πρωί δεν περιγράφεται! Τι ομορφιά, Θεέ μου, και πόσο απλόχερα σκορπισμένη.

Κι όταν ο ήλιος ζέστανε και κάθισε μαλακά πάνω στα φύλλα της συκιάς του κήπου και στην καρυδιά της διπλανής, τότε είναι που ρουφούσα αργά και  γέμιζα τα πνευμόνια μου και δεν χόρταινα. Όσο για το πρωινό, φρούτα μεγάλα και χορταστικά, όπως πουθενά αλλού.

Όλα τα βρήκα κι αυτή τη φορά, όπως τα άφησα και τους ανθρώπους του σπιτιού να με υποδέχονται με αγάπη και ολάνοιχτη αγκαλιά. Στρίμωξα όλον τον Αύγουστο εδώ, από το μπαλκονάκι στην ανοιχτή την αγκαλιά και πάλι πίσω…

Έρημοι, όμως, οι δρόμοι του χωριού μου και τα μαγαζιά σφαλισμένα. Πού άλλες τέτοιες εποχές! Που γύριζαν ξενιτεμένοι, κοντινοί και μακρινοί και γέμιζαν οι πλατείες και τα καφενεία. Που άκουγες φωνές παιδιών να παίζουν μέχρι τα μεσάνυχτα στις γειτονιές. Που δεν έσωνες να λες καλημέρες και καλωσορίσματα…

Άλλαξαν πολλά και με τίποτα δεν μου αρέσει αυτή η αλλαγή. Μπορεί να είναι και ιδέα μου, βέβαια, αλλά όταν λείπεις για καιρό και γυρίζεις εκεί που γεννήθηκες, τίποτα δεν μπορεί να σου ξεφύγει από αυτά που συνήθιζες να τα θεωρείς αυτονόητα.

Μιλούσα σήμερα το πρωί με κάποιον από τους παλιούς, έχει περάσει από καιρό τα ενενήντα. «Παλιά», μου έλεγε, «δίναμε τα χέρια και κλείναμε τη δουλειά. Ο λόγος μας ήταν συμβόλαιο. Κάναμε κουμπαριές και μέναμε μια ζωή σαν μια οικογένεια στις χαρές και στις θλίψεις. Τώρα ζω και βασανίζομαι βλέποντας όλα αυτά να χάνονται μαζί και το χαμόγελο από τους ανθρώπους». Αυτό το τελευταίο τον έθλιβε πιο πολύ, γιατί το θεωρούσε, όπως απόσωσε, συνθηκολόγηση με τον θάνατο, ενώ είμαστε στον Αύγουστο και είναι η ζωή στο απόγειό της. Ό,τι θέλει καταφέρνει ο άνθρωπος που έχει τη συνείδησή του ήσυχη και αναπαυμένη και την ελπίδα του στον Θεό, είπε.

Με συμβούλεψε να μη το ξεχάσω ποτέ αυτό!

No tags

7 comments

<< Χάλκη

Ψέματα και αλήθειες >>