Η Πόλη του Φωτός βυθίστηκε στο σκοτάδι την Παρασκευή το βράδυ, 13 του Νοέμβρη. Πολλοί οι νεκροί και οι τραυματίες μετά από απανωτά τρομοκρατικά χτυπήματα στο κέντρο του Παρισιού, σε μέρη γνωστά και πολυσύχναστα. Ύπουλα σχεδιασμένος ο τρόπος που χτύπησαν οι δράστες. Απάνθρωπη και σκληρή η συμπεριφορά τους στον ίδιον τον τόπο τους, όντας ευρωπαίοι στα χαρτιά οι ίδιοι. Μεγάλωσαν κάποιοι απ’ αυτούς σε μια συγκεκριμένη κεντρική γειτονιά των Βρυξελλών, παιδιά και εγγόνια μεταναστών από το Μαρόκο.

Άκουγα σήμερα στο βελγικό ραδιόφωνο μια εκδοχή για το πώς αυτά τα νέα παιδιά, που γεννήθηκαν στην καρδιά της Ευρώπης και φοίτησαν στα σχολεία της, έφτασαν να πάρουν με τόση ευκολία ένα καλάσνικοφ στο χέρι ή να ζωστούν με πυρομαχικά και να σπείρουν γύρω τους τον θάνατο και την καταστροφή. Πριν είκοσι περίπου χρόνια, έλεγε ο αναλυτής, ήρθε κάποιος μουσουλμάνος ιεροδιδάσκαλος από την μακρινή πατρίδα των γονιών τους και έστησε το «μαγαζάκι» του σ’ αυτήν εκεί τη γειτονιά. Μάζευε τα παιδιά από τους δρόμους που έπαιζαν μετά το σχολείο και τα «δίδασκε» την θρησκεία των πατέρων τους. Οι γονείς, μουσουλμάνοι οι ίδιοι, δεν έβρισκαν τίποτα το μεμπτό στην όλη υπόθεση, αντίθετα μάλιστα. Δεν ασχολήθηκαν ποτέ για το τι ακριβώς διδάσκονταν τα παιδιά τους, απλά τους άρεσε που μάθαιναν για την θρησκεία τους και ακολουθούσαν τις παραδόσεις. Μέχρι που κάποια από αυτά τα παιδιά στρατολογήθηκαν με σύστημα και στάλθηκαν για «εκπαίδευση θανάτου» εκτός Βελγίου, σε εμπόλεμη χώρα της Μέσης Ανατολής. Γυρίζοντας στο γκέτο που ζούσαν με τους γονείς τους, γιατί περί αυτού πρόκειται στη συνοικία αυτή, έθεσαν εαυτούς εκτός ελέγχου. Κρυμμένοι σε ομάδες, κάποιες φορές γνωστές στην αστυνομία, ξεκίνησαν τη δράση τους, μικρά «ατοπήματα» στην αρχή, ναρκωτικά, μικροκλοπές και άλλα, μέχρι που πήραν την διαταγή θανάτου εκείνη την Παρασκευή.

Αυτό που συνέβη στο Παρίσι θα μπορούσε βέβαια να συμβεί σε κάθε μη στρατοκρατούμενη πόλη του κόσμου, όπως και οι τρομοκράτες θα μπορούσαν να είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει αλλού. Γιατί το Παρίσι; Γιατί οι Βρυξέλλες; Άκουγα με προσοχή τον αναλυτή στο ραδιόφωνο να εξηγεί τους λόγους, που δεν ήταν μόνο καθαρά μικροπολιτικοί. Η σύνθεση της αστυνομίας στο Βέλγιο είναι τέτοια, έλεγε μεταξύ των άλλων, που «επιτρέπει» στις έξι αστυνομικές διευθύνσεις της πόλης των Βρυξελλών, που είναι αυτόνομες μεταξύ τους, να ενεργούν αυτόνομα, χωρίς η μια να είναι υποχρεωμένη να δίνει αναφορά στην άλλη, μη εξαιρουμένης και της ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ τους. Οι έξι αστυνομικοί διευθυντές είναι διοικητικά κάτω από τον έλεγχο των 19 δημάρχων της ευρύτερης περιοχής της πόλης, που πολλοί τυγχάνουν να είναι και πολιτικοί αντίπαλοι μεταξύ τους. Το γνωστό βελγικό πρόβλημα δηλαδή. Πάνω από σαράντα χρόνια υπάρχει αυτή η έχθρα μεταξύ φλαμανδών και βαλλόνων στο Βέλγιο και άλλα τόσα προσπαθεί η κεντρική κυβέρνηση να την λύσει. Σε καμιά περίπτωση, έλεγε ο αναλυτής, δεν θα μπορούσαν να συνεργαστούν, ούτε και τώρα, μεταξύ τους οι δυο γλωσσικές κοινότητες, γιατί περί γλωσσικής διαφοράς και μόνο πρόκειται. Σε κάποια αστυνομική διεύθυνση ήταν γνωστή η δράση των συγκεκριμένων τρομοκρατών, υπάλληλοι μιας άλλης αστυνομικής διεύθυνσης τους άφησαν, μάλλον εν αγνοία τους, να φύγουν μετά από τυχαίο έλεγχο στο δρόμο καθώς κάποιοι γύριζαν με το αυτοκίνητο μετά το μακελειό από το κοντινό Παρίσι. Αυτό το πρόβλημα της διοικητικής ασυνεννοησίας υπάρχει σίγουρα και αλλού αλλά στο Βέλγιο είναι μεγαλύτερο παρά σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ισχυρίστηκε ο αναλυτής.

Ο φόβος, όταν κυριαρχεί, παραλύει τους ανθρώπους. Να αρχίσουμε να ανησυχούμε όσοι ζούμε εδώ; Θα είναι το επόμενο χτύπημα στις Βρυξέλλες; Μπορεί μια καλύτερη αστυνόμευση στην συγκεκριμένη συνοικία να αποτελέσει τη λύση; Κανείς δεν ξέρει… Καλού-κακού, το μετρό έκλεισε για το Σαββατοκύριακο και η αστυνομία συμβουλεύει τους κατοίκους να μείνουν στα σπίτια τους. Έχει αρχίσει και ισχυρή χιονόπτωση…

Η σκέψη μου καρφώθηκε στο «μαγαζάκι» του ιεροδιδάσκαλου και στην «δουλειά», που αυτός έκανε εκεί ανενόχλητος για είκοσι και βάλε χρόνια. Χωρίς να τον εμποδίζει κανένας και προφανώς χωρίς τον έλεγχο της Πολιτείας (γιατί άραγε αυτή η αδράνεια;), στάλαζε το δηλητήριο του θανάτου σε παιδικές ψυχές, που όταν ανδρώθηκαν έδρασαν, όπως έδρασαν. Ίσως πολλά θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν τα πράγματα έβαιναν αλλιώς. Αν από τότε γινόταν σωστά η δουλειά της κοινωνικής ένταξης σ’ αυτές τις γειτονιές, των «ξένων» με τα διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά, ώστε να «συμμορφωθούν», κατά το δυνατό, προς τα έθιμα και τη στάση ζωής της κυρίαρχης ομάδας, που βρήκαν όταν ήλθαν και θέλησαν και οι ίδιοι στο εξής να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Μεγάλη υπόθεση η σωστή κοινωνικοποίηση ενός ατόμου, διαδικασία που δεν πρέπει, φρονώ, να αφήνεται ασυλλόγιστα και χωρίς έλεγχο στα χέρια του «ενός» και πρώτου τυχόντα, όσο κι αν αυτός διατείνεται, ότι κατέχει το άθλημα. Η Πολιτεία οφείλει να αγρυπνεί. Ίσως έτσι να μην βυθιζόταν στο σκοτάδι η Πόλη του Φωτός …

Παρατήρηση πρώτη: Ορθώς ο έλληνας νομοθέτης στον πρόσφατο νόμο «Περί οργάνωσης της νομικής μορφής των θρησκευτικών κοινοτήτων… στην Ελλάδα…», δηλ. και των μουσουλμανικών, ορίζει να τηρείται δημόσια ηλεκτρονικό μητρώο θρησκευτικών και εκκλησιαστικών νομικών προσώπων, όπως και ηλεκτρονικό μητρώο των θρησκευτικών λειτουργών που τελούν ιερολογίες με αστικές συνέπειες, με το βιογραφικό τους σημείωμα και τους τίτλους σπουδών που τυχόν αυτοί διαθέτουν, «…ελευθέρως προσβάσιμο (ηλεκτρονικά) …προκειμένου να καθίσταται εφικτός ο άμεσος έλεγχος…» Άρθρο 14 Ν.4301/2014.

Παρατήρηση δεύτερη: Γιατί κάποιοι στην Ελλάδα πανικοβλήθηκαν, ότι τάχα θα υπάρχει στο εξής έλεγχος της Πολιτείας για τις «τυχόν» σπουδές του όποιου «θρησκευτικού λειτουργού»; Είναι έτοιμοι να αναλάβουν και την ευθύνη αύριο για τα αποτελέσματα της επιφύλαξής τους σήμερα;

No tags

2 comments

<< Ο μουσουλμάνος ταξιτζής

Πρόσφυγες και μετανάστες >>