Μιλούσε σπαστά τη γλώσσα. Όσα όμως έλεγε είχαν μια κάποια λογική που προσπαθούσα να συμμεριστώ. Δεν αναρωτήθηκα ποτέ, με ρώτησε, γιατί δεν πάνε τουλάχιστον οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες και προς τις πλούσιες αραβικές χώρες του Νότου αλλά προτιμούν όλοι την Ευρώπη; Η αλήθεια είναι ότι, όχι, δεν το είχα αναρωτηθεί. Ίσως γιατί ξεκινούσα, όπως και πολλοί άλλοι υποθέτω, από τον συλλογισμό ότι η Ευρώπη οφείλει με βάση τις αξίες και τις αρχές της με κάθε μέσο να συνδράμει ανθρώπους κατατρεγμένους από τον πόλεμο και την μισαλλοδοξία, χωρίς να ρωτάει τι κάνουν οι άλλοι. Οι γυναίκες και τα παιδιά, ναι, είναι τα θύματα, μου αντέτεινε, αλλά οι τόσοι νέοι άνδρες που περνάνε τα σύνορα; Δεν σας παραξενεύει αυτό, επέμενε. Η Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες δεν κάνει τέτοιες διακρίσεις, απάντησα όσο ήρεμα μπορούσα. Μ΄ αυτό το πλευρό να κοιμάστε όλοι εσείς εδώ, μη σας πειράξουν τις συνθήκες σας και τον ανθρωπισμό σας, μισογέλασε. Και η ανταπόδοση; Να τι έγινε την περασμένη εβδομάδα στο Παρίσι, συνέχισε οργισμένος. Ακούσατε κανέναν μουσουλμάνο, έστω μετριοπαθή μουσουλμάνο, να βγει και να το καταδικάσει δημόσια το γεγονός; Η αλήθεια είναι ότι, όχι, εγώ προσωπικά δεν είχα ακούσει κάτι τέτοιο, του απάντησα.

Αυτά και πολλά άλλα μου έλεγε ο οδηγός του ταξί στο δρόμο για το σπίτι μου. Ήταν αργά το βράδυ και καθώς είχα χάσει, χωρίς δική μου υπαιτιότητα, το τελευταίο τρένο στην Κολωνία με προορισμό τις Βρυξέλλες, ο γερμανικός όμιλος σιδηροδρόμων μου άφησε την επιλογή, όπως συνήθως γίνεται σε τέτοια διακρατικά δρομολόγια: είτε να περάσω το βράδυ σ΄ ένα ξενοδοχείο κοντά στο σταθμό με πληρωμένα τα έξοδα και να συνεχίσω την άλλη μέρα το ταξίδι μου, είτε να μου μισθώσουν ένα ταξί από τα γερμανικά σύνορα με το Βέλγιο και να με πάει σπίτι μου. Προτίμησα, χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, τη δεύτερη επιλογή. Έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι εκείνο το βράδυ.

Όντας μέσα στο ταξί κι ενώ αυτό είχε ήδη ξεκινήσει, συνειδητοποίησα, ότι ο οδηγός ήταν ξένος, Κούρδος από το Ιράκ, μουσουλμάνος το θρήσκευμα, όπως μου συστήθηκε. Σε άλλες εποχές ούτε που θα έδινα σημασία. Αλλά ήταν νύχτα και προορισμός μας ήταν οι Βρυξέλλες όπου είχε σημάνει εκείνες τις μέρες συναγερμός ύψιστου βαθμού κινδύνου από φόβο για τρομοκρατικό χτύπημα από ομόθρησκούς του, όπως το τελευταίο μόλις μια βδομάδα πριν στο Παρίσι. Η διαδρομή, κοντά δυο ώρες, σε μια εφιαλτικά άδεια εθνική οδό και με βροχή. Ποιός πήγαινε στις Βρυξέλλες τέτοια ώρα και με τέτοιες συνθήκες; Είχα ήδη αρχίσει να νιώθω άβολα …

«Κατάλαβα, ότι ταραχτήκατε στην αρχή, όταν σας είπα ποιός είμαι», είπε γελώντας, «αλλά απ΄ την άλλη δεν είχατε και άλλη επιλογή, το αυτοκίνητο ήταν σε κίνηση, δεν θα ανοίγατε την πόρτα να πηδήσετε έξω, ήμουν σίγουρος. Κυρία, γεννήθηκα σε μια χώρα όπου όλοι σχεδόν, είναι πιστοί μουσουλμάνοι, άλλος πολύ άλλος λίγο. Δεν ρισκάρω τη ζωή μου εγώ, κυρία. Έχω γυναίκα και παιδιά στο σπίτι, εδώ είναι ο τόπος μου. Ήρθα πρόσφυγας στην Ευρώπη πριν πολλά χρόνια και με καλοδέχτηκαν. Δεν το ξεχνάω. Αυτό, όμως, που θέλω να συγκρατήσετε είναι, ότι δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι κακοί, όπως και δεν είναι και όλοι οι χριστιανοί καλοί. Έτσι;».

Είχαμε όμως ήδη φτάσει στην πόρτα του σπιτιού μου, που με περίμενε με όλα τα φώτα αναμμένα. Ήταν μια συνηθισμένη διαδρομή γι΄ αυτόν, όπως μου τόνισε και την κάνει συχνά, όμως, χωρίς αμφιβολία, ασυνήθιστη και παράξενη για μένα.

«Χαίρομαι που σας τα είπα όλα αυτά για να ξέρετε. Καλού-κακού, όμως, να προτιμήσετε το ξενοδοχείο την επόμενη φορά. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά να, τώρα τον χειμώνα γλιστράνε πολύ οι δρόμοι, όταν το παγώνει και την νύχτα δεν ρίχνουν αλάτι στην άσφαλτο οι Βέλγοι …», μου είπε φεύγοντας.

Και μάλλον θα το κάνω, αλλά εύχομαι να μη χρειαστεί!

No tags

11 comments

<< Μεγαλυτέρα η αγάπη

Παρίσι-Βρυξέλλες >>