Πήραμε οκάδες αγάπης αυτές τις μέρες. Δώσαμε όσο μπορέσαμε και όπου μας έκαναν χώρο. Τυλίξαμε την αγάπη σ΄ ένα ζεστό αγκάλιασμα, σε μια επίσκεψη, σ΄ ένα δυνατό σφίξιμο των χεριών, σ΄ ένα χαμόγελο. Δεν μας κόστιζαν τίποτα την κάθε φορά γιατί είναι από μόνα τους μικρά «υπόλοιπα» και μόνο στο αποτέλεσμα μετριούνται, αν είναι γνήσια και από αγάπη. Αν κόλλησαν ξανά οι ραγισμένες καρδιές κι αν η χαρά έκανε τα μάτια να λάμπουν αληθινά, τότε καλώς και θα έρθουν και τα καλύτερα. Αν οι μνήμες πέταξαν πίσω στα όμορφα και άφησαν πικρές στιγμές να κυλήσουν μαζί με τον χρόνο που έφυγε, κέρδος. Ναι κέρδος, χωρίς μέτρο και σταθμά!
Συμφωνήσαμε, πως το παρόν είναι που μετράει και αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση, όπως και τόσες άλλες, κάθε αρχή του χρόνου. Όχι ότι οι λύπες του παρελθόντος σβήνονται και δεν πονάνε πια ούτε και ότι οι φόβοι για το μέλλον θα πάψουν να δηλώνουν την παρουσία τους. Όσο μένουμε άνθρωποι και έχουμε συναισθήματα αυτά θα είναι εκεί να μας το θυμίζουν. Στο χέρι μας, όμως, είναι να μην τ΄ αφήσουμε να καταστρέψουν το παρόν.
Κανείς και ποτέ, θαρρώ, δεν ήταν ευτυχισμένος ζώντας ολομόναχος και χωρίς άλλους γύρω του. Δεν γεννιέται ο άνθρωπος για να ζει μόνος. Η οικογένεια και οι φίλοι μας είναι που δίνουν χρώμα στη ζωή μας και μαζί τους πορευόμαστε σε καλές και σε κακές στιγμές. Παίρνοντας και δίνοντας, στηρίζοντας και στηριζόμενοι, επειδή αυτές οι σχέσεις θέλουν φροντίδα και έννοια, δεν μπορείς να τις αφήσεις μόνες τους στην τύχη γιατί τότε δεν αποκλείεται να πάει και πάλι κάτι στραβά. Ποιός αντέχει μετά την παγωνιά …
Είναι εύκολο βέβαια να αγαπούμε αυτούς που μας αγαπούν και να αγκαλιάζουμε αυτούς που πρώτοι μας νοιάζονται. Το άλλο είναι το δύσκολο. Να μπορείς να αγαπάς και αυτούς που σε έβλαψαν, σε συκοφάντησαν, σε λύπησαν. Αυτούς που σου έκλεισαν την αγκαλιά τους, ενώ εσύ κατάφερες, έστω διστακτικά, να τους ανοίξεις τη δική σου. Μεγάλη μια τέτοια πρόκληση για την αρχή του νέου χρόνου στις σχέσεις μας με τους άλλους και σαν το Έβερεστ ψηλή και δυσπρόσιτη. Όμως «μεγαλυτέρα τούτων η αγάπη» (Α΄Κορινθίους 13, 13). Δοκιμασμένη συνταγή!
No tags
Anonymous · 10/01/2016 at 14:32
From I.S.: Έπιασες και μας προσφέρεις το βαθύτερο μήνυμα της Βίβλου. Ο άνθρωπος δεν είναι αυτόνομος, διευρύνεται στις αγαπητικές σχέσεις. Ευλογημένη χρονιά’
Μάρκος Μπούσιος · 11/01/2016 at 15:35
Όπως πάντα σωστό και γλαφυρό. Το διάβασα με ευχαρίστηση και απεκόμισα όφελος. Σας εύχομαι ό,τι καλύτερο άνωθεν “μέχρι της ελεύσεως αυτού.”
χρήστος δανίκας · 13/01/2016 at 22:37
Η τελευταία σου ανάρτηση ήταν γεμάτη από ψήγματα χρυσού. Χαίρομαι, Αλτα, για τις αγκαλιές τρυφερής αγάπης και τις ανεξίτηλες θύμησες κοινωνίας που γέμισαν τα εσώψυχά σας επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Εμείς είχαμε και πλημμυρίσαμε για δέκα μέρες με τις δυο μεγάλες μας χαρές: την πεντάχρονη Μόνικα και τον οκτάχρονο Αγγελο. Ας μου συχωρεθεί να δανειστώ από τη Ρέα Συλβία μας και να τροποποιήσω κάποιο βαθυστόχαστο στίχο της, μη διαπράττοντας ιεροσυλία, λέγοντας πως “Τα καλύτερα λόγια αγάπης τα εμπνεύσατε να τα ψιθυρίσουμε σε σας αγαπημένα μας εγγονάκια”. Ευλογημένη Χρονιά. Ναί, έρχου Κύριε.